Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

αποσπασματικά

Εκείνο το μαγιάτικο πρωί μπήκα πολύ βιαστικά μέσα στο σπίτι κρατώντας έναν κόκκινο φάκελο. Μόλις το προηγούμενο βράδυ έκοψα τις  άγκυρες που με κρατούσαν δεμένη σε τόπους και καταστάσεις που βάραιναν αλλόκοτα πάνω μου.Μου ήταν αδύνατο να φανταστώ πως πέραν της δικής μου κίνησης προς την ελευθερία, θα ανακάλυπτα σχεδόν ταυτόχρονα μία ζωή, ένα συναίσθημα, έναν κόσμο που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν
Κι αυτός ο τόπος με μνήμη ή χωρίς, παίρνει το ρόλο  μιας σταθεράς, ενός  σημείου αναφοράς, μιας αδιαπραγμάτευτης αλήθειας. Ειδικά αυτό το τελευταίο.
...
Δεν είχα πάρει καν τα καλά μου παπούτσια μαζί. Που δεν ήταν και ιδιαίτερα καλά με σύγχρονα δεδομένα, αλλά για τότε ήτανε μια χαρά. Και κρατούσα εκείνον τον κόκκινο φάκελο.Κι έναν μπλε σάκο.
...
Μια μέρα - μήνες μετά-  ανάμεσα στις ζωγραφιές και τα βιβλία βρήκα κι εκείνη την εικόνα. .Κι ήταν θαυμάσια. Σαν πρωινό σε παραλία που παίρνεις το κορίτσι σου τηλέφωνο για να του πεις ότι το αγαπάς.
....
Χρόνια μετά ξεχνάς πολλά σημαντικά γεγονότα της ζωής σου,ξεχνάς πρόσωπα και ονόματα, και πράγματα ακριβά, αλλά θυμάσαι με περίσσια διαύγεια έναν κόκκινο φάκελο και δυο ξεχασμένα γαλάζια γοβάκια . Θυμάσαι τη ζακέτα που φορούσες, γιατί έχει ψύχρα τα πρωινά του Μάη στον Βορρά. Θυμάσαι το φως που έλουζε το δωμάτιό σου 

2 σχόλια:

fish eye είπε...

ειχα καιρο να σε νιωσω να περιγραφεις τοσο ομορφα.. μου θυμιζεις φιλη πολυαγαπημενη στο εχω πει :)

scarlett είπε...

Η φίλη σου θα πρέπει να σ'αγαπάει επίσης, Στέλλα, με τόση τρυφεροτήτα.

Σ'ευχαριστώ, καλή σου μέρα

:)