ρεαλισμός

τις μικρές ευτυχίες τις βρίσκω πια σε γεγονότα ασήμαντα : στο τραγούδι ενός κότσυφα, στην γκρίνια του πορτοκαλή, στις μικρές σταγόνες που φέρνει ο αέρας στο πρόσωπό μου περνώντας δίπλα από το συντριβάνι της πλατείας Κοτζιά.
μικρά χαμόγελα, στιγμαία, αλλά ναι,  χαμόγελα.
τις μεγάλες κάπου τις έχασα ανάμεσα στις ολοένα πιο απαιτητικές συνθήκες εργασίας δίχως αντάλλαγμα ή και προοπτική, στην καθημερινή και πολυετή πια μοναξιά, στα απογοητευμένα πρόσωπα των γύρω, στο αμφίβολλο μέλλον .

κατάθλιψη θα έλεγε κάποιος, ρεαλισμός θα απαντούσα.ψυχρός ρεαλισμός

παλιότερα όταν δεν με έπιανε ύπνος τα βράδια έφερνα στο νου πράσινα λιβάδια, σαν αυτά των παιδικών μου χρόνων
 παλιότερα.
(ίσως και γι'αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι )

κάποιες νύχτες ειδικά όταν κάποιο πρόβλημα υγείας με ταλαιπωρεί πολύ, σκέφτομαι πως δε θέλω να πεθάνω μόνη σ'ένα άδειο σπίτι.(όσο μεγαλώνουμε ο θάνατος δεν αποτελεί πια μια τόσο μακρινή προοπτική) από την άλλη ακόμη και μ'αυτή τη σκέψη συμβιβάζεται κανείς μετά από μια πρώτη άρνηση. "στείλτε την αστυνομία" είπα την άλλη φορά σε μια φίλη στη δουλειά "αν βλέπετε πως δεν έρχομαι και δεν απαντώ στα τηλέφωνα"

κι ίσως να είναι καλύτερα έτσι από μια μακροχρόνια αρρώστια.
σίγουρα είναι καλύτερα έτσι