Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

με αφορμή έναν φάκελο

Προχτές έπεσε στα χέρια μου ένας φάκελος του οποίου το περιεχόμενο αγνοούσα.
Όχι γιατί η ίδια δεν το αποθήκευσα εκεί, αλλά επειδή η μνήμη τελευταία αποφασίζει -ίσως και σαν αυτοπροστασία- να μην συγκρατεί τα πάντα. Να τα απωθεί.
Σαν να΄βλεπα για πρώτη φορά το συγκεκριμένο έγγραφο.
Γιατί να θυμάσαι ένα μέλλον, όπως αυτό έπαιρνε υπόσταση στο μυαλό σου, κάτι εντελώς ρεαλιστικό,  όταν αυτό έχει καταργηθεί ;
(στην ανάγνωση των ημερομηνιών που ακόμη δεν έχουν περάσει, μειδίασα ειρωνικά)
Δε με στεναχώρησε ιδιαίτερα το ίδιο το εύρημά μου, πιο πολύ δικαιολόγησε  την μελαγχολία μου
με πραγματικά στοιχεία, που ενώ είχαν απωθηθεί, άφησαν πίσω το συναίσθημα.
....

Ο Χ μου λέει οκ από αύριο θα είσαι πιο χαλαρά. Δύσκολο να εξηγήσεις πως αυτό το "χαλαρά" δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν πιο δύσκολες εκ των πραγμάτων μέρες και άλλες πιο φυσιολογικές, αλλά το αίσθημα μιας διαρκούς ανατροπής δεν αποβάλλεται, γιατί η ανατροπή έχει γίνει καθημερινότητα.
Και γιατί οι απαιτήσεις των γύρω συνεχώς αυξάνονται. Δίχως αντάλλαγμα ή προοπτική πέραν αυτής της απλής επιβίωσης.


....
.....
Σήμερα το πρωί όμως- όπως πολύ συχνά τα τελευταία πρωινά την ώρα που πηγαίνω στη δουλειά μου με τη συγκοινωνία- άφησα το ραδιόφωνο του κινητού μου να με ταξιδέψει και μ'ένα από αυτά τα τραγούδια, θέλω να κλείσω το όχι ιδιαίτερα αισιόδοξο παραπάνω ποστ (γιατί η ζωή δεν έχει ποτέ μία όψη).
 Ένα τραγούδι από τα παλιά

Δεν υπάρχουν σχόλια: