Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

τα μικρά και ασήμαντα

Εκείνο το καλοκαίρι όλα ήταν δύσκολα. Δύσκολος ο αποχωρισμός, δύσκολη η επανεγκατάσταση στη χρεοκοπημένη χώρα, που  δεν έμοιαζε καθόλου μ'αυτήν που είχα αφήσει πίσω, πολλές αβεβαιότητες, ακόμη πιο θολό και δυσοίωνο το μέλλον.

Μέσα σε κείνη την αναμπουμπούλα, οι ημέρες είχαν περάσει γρήγορα, σπίτι δεν είχα βρει, σε λίγο θα έρχονταν τα πράγματά  απ'έξω και δεν είχα πού να τα βάλω κι εκείνος έπρεπε να γυρίσει στη δουλειά του. 
Το θερμόμετρο έδειχνε καθημερινά 40 βαθμούς  λες και είχε κολλήσει και οι περισσότεροι σπιτονοικοκυραίοι ήθελαν να σου δείξουν τα διαμερίσματα ντάλα μεσημέρι την ώρα που γύριζαν από τη δουλειά, άλλωστε το σούρουπο δεν είχαν ρεύμα. 

Θα έφευγε νωρίς το απόγευμα εκείνης της  μέρας, κι εγώ την επομένη, για να ξαναγυρίσω μετά από λίγες μέρες .

Είχα μπει στο μπάνιο του ξενοδοχείου για λίγη δροσιά, Σάββατο ήταν, μεσημέρι ήταν, μερικές μέρες τις θυμάσαι με ξεχωριστή διαύγεια, όπως άλλες σαν να μην τις έζησες ποτέ. Κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης.  Πήρα ένα από τα δείγματα σαμπουάν που φύλαγα για  περιπτώσεις σύντομων ταξιδιών , να μην πηγαίνουν εντελώς χαμένα, αν και σε εκτίμηση δεν τα είχα ποτέ..

Τα μαλλιά μου εκείνο το καλοκαίρι, και την άνοιξη, και τον χειμώνα που πέρασε, ήταν βαριά, αφυδατωμένα, ασυνήθιστα σκληρά.Δεν έβρισκαν γιατρειά με τίποτε. Παρά τις θεραπείες παρά τις ακριβές μάσκες. Θες το βαρύ σε μέταλλα νερό, θες ο καυτός ελληνικός ήλιος, θες το στρες...
Αλλά όταν σέρνεσαι κάτω από το αθηναϊκό λιοπύρι κι έχεις τα χίλια δυο στο κεφαλάκι σου, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι οι τρίχες που κουβαλάει.

Και τότε, ενώ είσαι στο ντους και αφήνεις το νερό να τρέχει και όλα βαραίνουν αλλόκοτα αυτό το καλοκαίρι, χιλιάδες προβλήματα που ζητούν επιτακτικά μια λύση, νιώθεις μετάξι στο χέρι σου .Στην αρχή δεν το συνειδητοποιείς , αλλά στο τέλος είναι μια παράξενη αίσθηση. Κάποιοι σε κάποιο εργαστήρι κάνανε ένα θαύμα που μπορεί να θεραπεύει τουλάχιστον τα μαλλιά και  είναι από εκείνες τις στιγμές που αρκεί κάτι πολύ μικρό κάτι εντελώς δευτερεύον για να χαράξει μια φωτεινή ακτίνα, να ανοίξει έναν φεγγίτη.

.....
Υ.Γ. Το να βρω το παραπάνω σαμπουάν θα ήταν ιστορία για ένα άλλο ποστ, που δεν νομίζω όμως πως θα ενδιέφερε κανέναν. Σημασία έχει πως μπορεί να παραμένει δύσκολο να θεραπεύσω την ψυχή  από όλα τα μετά, από όλα τα τώρα, αλλά τουλάχιστον τα μαλλιά...αυτά βρήκαν τη γιατρειά τους.
Από τα μικρά και τα ασήμαντα φτιάχνονται συχνά οι μέρες

Δεν υπάρχουν σχόλια: