διαδρομές

Είναι από εκείνες τις καθώς πρέπει ώριμες κυρίες που γερνούνε όμορφα. Τα μαλλιά της ασημόγκριζα όμορφα χτενισμένα ,γκρίζο σακάκι και φούστα, φουλάρι ασορτί στα χρώματα της μπλούζας, όλα πάνω της αρμονικά και καλόγουστα. Και ευγένεια. Ένα από αυτά τα πρόσωπα που η ευγένεια είναι ορατή.
Κάποια στιγμή χτυπάει το κινητό . Νιώθει λίγο αμήχανα με το χτύπημα. Σύντομη συνεννόηση , κάποιον θα συναντήσει στη διαδρομή, το ξαναβάζει στην τσάντα.
Όταν πλησιάζουμε στον σταθμό της Αττικής ανήσυχη σηκώνεται από τη θέση της, το τηλέφωνο ξαναχτυπάει, πάλι αμηχανία, αντί να το απαντήσει ψάχνει με τα μάτια, βρίσκει το πρόσωπο που θέλει , το φωνάζει.
Ακούγεται ένα πολύ ωραίο όνομα.
Μια κοπέλα 30 ? 30 κάτι ? πλησιάζει... βλοσυρό πρόσωπο, αγέλαστο.
- Χαμήλωσε το λίγο, την παρακαλάει η ηλικιωμένη και της τείνει το κινητό, είναι πολύ δυνατά.
- Άλλες φορές λες ότι δεν το ακούς, μαμά, έρχεται απότομα η απάντηση, αγνοώντας το χέρι με το κινητό ενώ ταυτόχρονα απομακρύνεται . Το χέρι μένει ακόμη λίγο εκεί, στον αέρα,  τεντωμένο....
Κάτι πάει να πει η μητέρα, να δικαιολογηθεί, αλλά κι η επόμενη απάντηση είναι εξίσου σκληρή
και την κάνει να μαζευτεί στη θέση της σαν μαθήτρια που μόλις την μαλώσανε.
Σε κάθε στάση προσπαθεί να υποδείξει μια θέση που αδειάζει δίπλα, απέναντι, ενώ η Η  εντελώς αδιάφορα διαβάζει την εφημερίδα που κρατά δίχως να της δίνει σημασία.

.....
Δεν είναι μόνο η άνοιξη σκληρή, σκέφτομαι....