Κυριακή 18 Μαΐου 2014

στη ν.ε.

 Η θάλασσα επιτέλους κάλμα , μια βελούδινη επιφάνεια μετά από  το προηγούμενο βράδυ, που μάτι δεν κλείσαμε με τον συναγερμό να χτυπά χωρίς λόγο αλήθεια, αλλά με τα βράχια μια ανάσα μακριά. Ο ήλιος στη δύση κοκκίνιζε τον απέναντι λόφο, μέχρι που κρύφτηκε και χάθηκε κάτω από τη θάλασσα. Μια παρέα χωριατόπαιδων πέφτανε με φόρα από την προβλήτα και κολυμπούσαν μέχρι το σημείο της αποβάθρας όπου οι κρίκοι για το δέσιμο των πλοίων τα βοηθούσαν να σκαρφαλώσουν με κόπο που μόνο τα παιδιά επιδιώκουν, ενώ παραδίπλα ήταν η πέτρινη σκάλα . Ξανά και ξανά  χωρίς αναπαμό,  τρέμανε από την προσπάθεια και τη δροσιά του απόβραδου.

Αφού τελειώσαμε με τα δεσίματα και τα μαζέματα, πλυθήκαμε, συγυριστήκαμε, ξεκινήσαμε για τα ταβερνάκια στην ακτή. Πέντε - έξι όλα κι όλα, πελάτης κανείς. Διάλεγες τραπέζι και άμμο και θάλασσα .

Ήρθε ο νεαρός σερβιτόρος  όχι τόσο για την παραγγελία, μα για να μάθει, να ρωτήσει, να χορτάσει την περιέργειά του. Διψούσε όπως εμείς πεινούσαμε. Το πλοίο, το ταξίδι, η αίσθηση ...είναι αυτή που υπάρχει εκεί στην άκρη του μυαλού μας ; Δεν ξέρω γιατί -ίσως εξαιτίας μου - η απάντηση δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε.
Ένα πλήθος ρεαλιστικές εξηγήσεις δίχως μια σταλιά όραμα. Δίχως εκείνο το συνήθως ζωηρό, αλλά εκείνη τη στιγμή καλά κρυμμένο πάθος. Ο άνθρωπος ήθελε φτερά να πετάξει ...εκείνα τα σύμβολα που μας κρατούν ξάγρυπνους κάποιες νύχτες. Αυτά που σ'έφτασαν εδώ, που σε πήγαν παραπέρα.
Τις δυσκολίες (περιττές τέτοιες στιγμές) τις ξέραμε καλά και οι δυο μας.

Γιατί η  θάλασσα δεν είναι το ταξίδι. Η θάλασσα είναι μέσα στο μυαλό σου.
Για άλλους μπορεί να είναι  ένας ατελείωτος ορίζοντας. Για άλλους η ακτή που γλείφει το κύμα.
 Πιο πολύ όμως από τη θάλασσα, το πλοίο, το ταξίδι , τον ουρανό είναι αυτό το  μικρό σαράκι που σε οδηγεί άλλοτε μακρύτερα άλλοτε κοντύτερα στο πιο βαθύ σου σημείο, εκεί που έκρυψες την αγάπη.






4 σχόλια:

Jolly Roger είπε...

Δύο ερμηνείες.
Η πρώτη, εξωστρεφής: εσύ μπορείς να βλέπεις βαθιά μέσα σε κάθε άνθρωπο. Να διαβάζεις τα αισθήματα του όπως εμείς οι κοινοί θνητοί διαβάζουμε ένα βιβλίο. Θυμήσου μόνο, ότι εμείς οι υπόλοιποι δεν το μπορούμε αυτό.
Το παιδί που σερβίριζε εκείνη την ημέρα ήθελε φτερά να πετάξει - αλλά μόνο εσύ (και εκείνος) μπορούσες να τα αναγνωρίσεις.

Η δεύτερη, εσωστρεφής: ο καλύτερος τρόπος γιά να κρύψεις ένα μυστικό, είναι να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχει. Αν όλοι ξέρουν ότι "κάτι" υπάρχει, αργά ή γρήγορα θα σπάσουν τους κώδικες σου και θα το βρουν.
Αν λες σε όλους, "μπα, χαζομάρες, η Θάλασσα είναι γεμάτη προβλήματα" τότε τους αποτρέπεις από το να ψάξουν. Έτσι ελπίζεις τουλάχιστον.

scarlett είπε...

Μπα, δε νομιζω πειρατη να μπορω να κοιταξω βαθια μεσα σε καθε ανθρωπο :)
Αλλα μου αρεσει να βλεπω τους ανθρωπους να ονειρευονται. Το οτι καθε ονειρο οταν το ζεις χανει και κατι απο το μυθο του, το αφηνω να το ανακαλυψει ο αλλος μονος του.


Οσο για το δευτερο που γραφεις μακαρι να μπορουσαμε ολοι οσοι αγαπαμε τα αεροπλανα* , να τα περναμε και να σχιζαμε συνεχως τους ουρανους ;)

οπου αεροπλανα, γραφεις πλοια ή ό,τι αλλο θελεις

Τζων Μπόης είπε...

Το θέμα είναι σε πόσους θες να επιτρέψεις να ψάξουν μέσα σου κι επίσης γιατί θα "πρέπει" να κοιτάμε βαθιά μέσα στους άλλους.
Δεν είναι ο φόβος για όσα θα ανακαλύψουμε, αλλά είναι θέμα σεβασμού.
Τα χρόνια που περνούν μου μαθαίνουν να μην υπεραναλύω τους άλλους, αλλά ούτε και μένα, κάπως έτσι μαθαίνεις να αποδέχεσαι.

Το τραγούδι το είχα στα υπόψη μου για δικό μου επόμενο ποστ, ταιριάζει με την ενατένιση της θάλασσας...

Καλή εβοδμάδα Scarlett

scarlett είπε...

Γυριιιισατε ??? (αλα Καρεζη προς Αλεξανδρακη)
απο τα Μετεωρα αγαπητε Τζων Μποη ?
:)

Δεν υπεραναλυω τους αλλους , μην σε ανησυχει αυτο. Πιο συχνα με τρομαζει που δε με ενδιαφερουν οι αλλοι ;)
Με την αναλυση τους θα ασχοληθω;


Το τραγουδι και βεβαια να το βαλεις ΚΑΙ σε δικο σου ποστ. Αν και ειμαι σιγουρη οτι εχεις κι αλλα στο μυαλο σου εξισου κι ακομη πιο ωραια για να μας τα γνωρισεις.

Καλη βδομαδα Τζων Μποη!