Μου αρέσει πολύ στο σημείο που λέει: "...and I'll stand on the ocean until I start sinkin', but I'll know my song well before I start singin'" Βγάζει σιγουριά και δύναμη. Ο Bob Dylan είναι μεγάλος ποιητής, δυστυχώς μου είναι αδύνατον να τον ακούσω να τραγουδά, είναι λες και με χτυπάει ρεύμα υψηλής τάσης, λες και μου τρυπάνε τα μηνίγγια με πρόκες. Θα συμφωνήσω με τον Δημήτρη, η βελούδινη, αέρινη φωνή της Joan Baez μου αρέσει και μένα πολύ περισσότερο.
Η ποίηση του Ντύλαν είναι αναμφισβήτητη, αν και οι μετέπειτα δρόμοι του θέτουν την ερώτηση του αν η αρχική ποίηση ήταν ατόφια ή καταπληκτικά "επαγγελματική". Η εικόνα του "Αστικού Χωριάτη" άρχισε να ξεφλουδίζει κατά τα '70, '80. Νομίζω το ένα τραγούδι που δεν είναι δυνατόν να ακουστεί με φωνή άλλη από του Ντύλαν είναι το The Times they are a' changing". Και το "Hurricane". Και κάμποσα άλλα... Γιατί χρειάζονται την αιχμή ειρωνείας της έντεχνα θυμωμένης φωνής που δεν μπορεί να τραγουδήσει άνετα. Νομίζω τα '60 επωφελήθηκαν από τα χρόνια που ο Ντύλαν και η Μπαέζ ήταν μαζί και δημιούργησαν (περισσότερο λόγω της Μπαέζ) την συνολική εικόνα της ποίησης που ανέβηκε πάνω από τον ποιητή και έγινε η ψυχή μιας εποχής. Αργότερα η Μπαέζ έγραψε ένα τραγούδι για τον Ντύλαν, Diamonds and Rust, που ποτέ δεν κουράζομαι να το ακούω καθώς σκέφτομαι τους δυό τους: https://www.youtube.com/watch?v=2MSwBM_CbyY
Ίσως επειδή είμαι γυναίκα δε μου αρέσουν μόνο οι αέρινες γυναικείες φωνές αλλά και οι ιδιόρρυθμες σαν του Dylan (με την ακόμη πιο ιδιόρρυθμη προφορά), που οπωσδήποτε είναι από τους πολύ ξεχωριστούς καλλιτέχνες.
Μου άρεσε αυτό που έγραψες για το ρεύμα υψηλής τάσης, αν και σε μένα δεν ακούγεται έτσι :)
Καλή σου μέρα Τζων Μπόη και καλό Σ/Κ (που αν μη τι άλλο θα είναι ηλιόλουστο)
Τόσο ο Dylan όσο και η Baez ανήκαν σε μια εποχή (όπως και τα ακόμη παλιότερα μιούζικαλ της προηγούμενης ανάρτησης) όπου η τέχνη εμπορευματοποιημένη ή μη ήταν τουλάχιστον τέχνη. Αδύνατον να ακούσεις κάποιο από τα τραγούδια που αναφέρεις πιο πάνω και να μην το καταλάβεις. Γι'αυτό πιστεύω κι επανερχόμστε σ'αυτά ξανά και ξανά σήμερα (την εποχή της στέγνιας και της γρήγορης κατανάλωσης) κι όχι μόνο επειδή είμαστε νοσταλγοί εκείνης της εποχής.
Καλό και χαλαρό Σ/Κ, Δημήτρη στα φθινοπωρινά βουνά σας.
6 σχόλια:
Δύο στα δύο, το ένα μετά το άλλο. Άλλο αγαπημένο μου πολύ! Πάντως να σου πω την αμαρτία μου αυτό το προτιμώ στην εκτέλεση της Joan Baez.
Να εισαι καλα Δημητρη ! :)
Γραφανε ομως τραγουδια, τοτε.... ε?
Αφιερωμενο λοιπον και στην αγαπημενη σου εκτελεση.
http://youtu.be/FMalmwupji8
(το να βυθιζομαι σ'ενα τραγουδι ειναι ενας τροπος να αποκοβομαι απο τον εξω κοσμο, οταν αυτος μονο δυσαρεσκεια μου προκαλει)
Μου αρέσει πολύ στο σημείο που λέει:
"...and I'll stand on the ocean until I start sinkin', but I'll know my song well before I start singin'"
Βγάζει σιγουριά και δύναμη.
Ο Bob Dylan είναι μεγάλος ποιητής, δυστυχώς μου είναι αδύνατον να τον ακούσω να τραγουδά, είναι λες και με χτυπάει ρεύμα υψηλής τάσης, λες και μου τρυπάνε τα μηνίγγια με πρόκες.
Θα συμφωνήσω με τον Δημήτρη, η βελούδινη, αέρινη φωνή της Joan Baez μου αρέσει και μένα πολύ περισσότερο.
Καλημέρα Scarlett :)
Η ποίηση του Ντύλαν είναι αναμφισβήτητη, αν και οι μετέπειτα δρόμοι του θέτουν την ερώτηση του αν η αρχική ποίηση ήταν ατόφια ή καταπληκτικά "επαγγελματική". Η εικόνα του "Αστικού Χωριάτη" άρχισε να ξεφλουδίζει κατά τα '70, '80. Νομίζω το ένα τραγούδι που δεν είναι δυνατόν να ακουστεί με φωνή άλλη από του Ντύλαν είναι το The Times they are a' changing". Και το "Hurricane". Και κάμποσα άλλα... Γιατί χρειάζονται την αιχμή ειρωνείας της έντεχνα θυμωμένης φωνής που δεν μπορεί να τραγουδήσει άνετα. Νομίζω τα '60 επωφελήθηκαν από τα χρόνια που ο Ντύλαν και η Μπαέζ ήταν μαζί και δημιούργησαν (περισσότερο λόγω της Μπαέζ) την συνολική εικόνα της ποίησης που ανέβηκε πάνω από τον ποιητή και έγινε η ψυχή μιας εποχής. Αργότερα η Μπαέζ έγραψε ένα τραγούδι για τον Ντύλαν, Diamonds and Rust, που ποτέ δεν κουράζομαι να το ακούω καθώς σκέφτομαι τους δυό τους: https://www.youtube.com/watch?v=2MSwBM_CbyY
Ίσως επειδή είμαι γυναίκα δε μου αρέσουν μόνο οι αέρινες γυναικείες φωνές αλλά και οι ιδιόρρυθμες σαν του Dylan (με την ακόμη πιο ιδιόρρυθμη προφορά), που οπωσδήποτε είναι από τους πολύ ξεχωριστούς καλλιτέχνες.
Μου άρεσε αυτό που έγραψες για το ρεύμα υψηλής τάσης, αν και σε μένα δεν ακούγεται έτσι :)
Καλή σου μέρα Τζων Μπόη και καλό Σ/Κ (που αν μη τι άλλο θα είναι ηλιόλουστο)
Καλημέρα Δημήτρη!
Τόσο ο Dylan όσο και η Baez ανήκαν σε μια εποχή (όπως και τα ακόμη παλιότερα μιούζικαλ της προηγούμενης ανάρτησης) όπου η τέχνη εμπορευματοποιημένη ή μη ήταν τουλάχιστον τέχνη.
Αδύνατον να ακούσεις κάποιο από τα τραγούδια που αναφέρεις πιο πάνω και να μην το καταλάβεις.
Γι'αυτό πιστεύω κι επανερχόμστε σ'αυτά ξανά και ξανά σήμερα (την εποχή της στέγνιας και της γρήγορης κατανάλωσης) κι όχι μόνο επειδή είμαστε νοσταλγοί εκείνης της εποχής.
Καλό και χαλαρό Σ/Κ, Δημήτρη στα φθινοπωρινά βουνά σας.
Δημοσίευση σχολίου