γκρίζες μέρες

σιδερώνω το γκρι τζιν παντελόνι και παρατηρώντας το ξεθώριασμά του θυμάμαι ότι το πήρα τη χρονιά που σε γνώρισα . έτσι κυλά ο χρόνος τελευταία. μ'ένα πριν και ένα μετά.
πριν το ταξίδι, πριν την ζωή (όπως την είχα στο μυαλό μου).
θα'ταν ωραίο τότε το χρώμα του, σκέφτομαι. ζωηρό

τακτοποιώ την απόδειξη για τα κοινόχρηστα, στιγμιαία μου δημιουργείται η επιθυμία να απαλλαγώ απ' όλα τα χαρτιά που γράφουν επάνω το όνομα μου. να μην έχω ταυτότητα, να μην χρωστώ να μην μου χρωστάνε. να πετάξω όλον αυτόν τον βαρύ φάκελο.
πέφτω πάνω στα μισθολογικά σημειώματα. μείον 30% καθαρά συν αυξημένα έξοδα.
να, μια καλή αιτία για κατάθλιψη.
μια ζωή μείον όνειρα, μια ζωή μείον αξιοπρέπεια.
κι όποιος λέει ότι η αξιοπρέπεια δεν αγοράζεται είναι πολύ βαθιά νυχτωμένος.
ή πολιτικάντης.
κι όποιος λέει ότι τα όνειρα δεν αγοράζονται είναι ακόμη πιο βαθιά νυχτωμένος.
ή πολύ νέος και κοκορόμυαλος.
.....

ένας νεαρός μου δίνει μια free press . αφηρημένη κοιτώ τις διαφημίσεις των χριστουγεννιάτικων δέντρων. κι αποφασίζω πως φέτος θέλω χριστουγεννιάτικο δέντρο.
τα στολίδια τα έχω αλλού. ίσως να το αφήσω γυμνό. και κάποτε να φέρω και τα στολίδια

πολύ γκρίζα μέρα η σημερινή

νομίζω πως κι εγώ γίνομαι γκρίζα τελευταία. γκρίζα και αόρατη.