Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

αυτά που βλέπουμε

Την ώρα που περνούσα μπροστά από την είσοδο της παλιάς πολυκατοικίας που έμενα, βρισκόταν εκεί το πτώμα μιας πατημένης γάτας. Μιας ενήλικης γκρίζας γάτας. Που ποιος ξέρει πόσα καλοκαίρια πρόλαβε να ζήσει ή πόσους χειμώνες, αλλά σίγουρα δεν θα ζήσει τον φετινό.
Αδιάφορο. Σωστά ;
 Συνειρμικά  θυμήθηκα τα λόγια του Χ. "Δεν τα βλέπετε στην Ελλάδα τα αδέσποτα. Είναι σαν να μην υπάρχουν για σας."

Όταν ήμουν φοιτήτρια πριν αρκετά χρόνια, δεν είχα κάποια ιδιαίτερη αδυναμία στη λάτρα. Δεν το έκανα επειδή μου άρεσε η βρωμιά. Αν έβλεπα την βρωμιά θα την καθάριζα. ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑ.
Έπρεπε να γίνω λιγάκι υποχόνδρια όπως οι περισσότερες γυναίκες και τώρα βλέπω παντού σκόνη και χνούδια και δαχτυλιές στα τζάμια (και αυτή η ομολογία δεν με κάνει επ'ουδενί περήφανη).

Θέλω να πω : Δεν βλέπουμε.
Δεν βλέπουμε την πατημένη γάτα, που την χτυπάμε με το αυτοκίνητο και φεύγουμε, δεν βλέπουμε τον κουτσό ή άρρωστο σκύλο, δεν βλέπουμε τη βρωμιά έξω από το σπίτι μας.
Δεν έχουμε εκπαιδεύσει τα μάτια μας να βλέπουν.
Έχουμε περιορίσει το οπτικό μας πεδίο σε αυτά που θέλουμε να δούμε
Και έτσι μπορούμε να είμαστε ευαίσθητοι και καλοί και ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας.

Και δεν σκεφτόμαστε. Ότι μπορεί και μια απλή συνηθισμένη γκρίζα γάτα να αξίζει - τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από- μια ζωή.


6 σχόλια:

thinks είπε...

Το σκεπτικό του γιατί στην Ελλάδα υπάρχει πράγματι τόση αδιαφορία σε τόσα θέματα, των αδέσποτων γατιών και σκυλιών συμπεριλαμβανομένων (και των σκουπιδιών, και της αυθαιρεσίας) --και όταν έρθουν αντιμέτωποι με το γεγονός ότι άλλες κοινωνίες και άλλοι άνθρωποι ενδιαφέρονται και δίνουν σημασία, απαντούν υπεροπτικά και αφαιρετικά πιστεύοντας ότι έχουν δίκιο. Ένα σκεπτικό που, τώρα, διαβάζοντας το κείμενό σου, συνειδητοποίησα ότι, έχεις δίκιο: Δεν βλέπουνε. Γιατί όμως; Τι είναι αυτό που κάνει τον Έλληνα να μην βλέπει, και όταν του δείξει κάποιος τι δεν βλέπει το εξουδετερώνει σαν αδιάφορο; Ή χειρότερα, ο συνομιλητής παριστάνει δήθεν ότι το βλέπει και ότι οι άλλοι είναι που δεν το βλέπουν. Τι κόμπλεξ και άγνοια ευθύνεται άραγε για την εσωστρεφή υπεροψία του Έλληνα;

Είχαμε 12-18 γάτες στην αυλή καθώς μεγάλωνα. Η μάνα μου τάιζε πρώτα εμένα και μετά τις γάτες με τα αποφάγια μας που τα ετοίμαζε και τα πήγαινε στον κήπο. Καθώς άνοιγε την πόρτα έτρεχαν γύρω της 12-18 ουρές σηκωμένες στον αέρα όρθιες. Ποτέ οι ίδιες. Άλλαζαν με τους καιρούς και τους μήνες οι τρόφιμες. Στην γατοκοινωνία ήξεραν οι άστεγες ότι υπήρχε καταφύγιο σε κάποιο ημιυπόγειο κάπου στο Παλιό Φάληρο πριν τις αντιπαροχές των νεόπλουτων χρεοκοπημένων.

scarlett είπε...

Η μητέρα σου και όσοι βγάζουν ένα πιάτο για τα αδέσποτα είναι μεν μία ανακούφιση γι'αυτά, αλλά δεν είναι η λύση, Δημήτρη.
Άλλωστε το λες και μόνος σου, πως οι γάτες που σας επισκέπτονταν δεν ήταν ποτέ οι ίδιες. Τι γίνονταν αυτές που χάνονταν ;
Δυστυχώς το θέμα απαιτεί συγκεκριμένες δράσεις για να λυθεί, όπως όμως όταν δεν βλέπεις τη σκόνη γύρω σου δεν την καθαρίζεις , έτσι και με τα αδέσποτα κανείς δεν θα ασχοληθεί αν πρώτα δεν τα δει.
Και στην Ελλάδα, η μεγάλη πλειοψηφία δεν τα βλέπουμε.
Αν μιλήσεις στον κόσμο για στείρωση θα σου πουν πως είναι παρέμβαση στη φύση. Το ότι το περιβάλλον που ζουν τα ζώα στις πόλεις δεν είναι καθόλου φυσικό δεν το λογαριάζουν.

Πέρασε ο άλλος με το αυτοκίνητο, πάτησε το γατί, και συνέχισε το δρόμο του.
Δεν έκατσε ποτέ να σκεφτεί πως κι αυτή η ζωούλα, η μικρή, η γκρίζα έχει την αξία της, την οποία αφαίρεσε. Μόνο αν το γατί ανήκε στην οικογένειά του θα αποτιμούνταν διαφορετικά η ζωή του.

thinks είπε...

Στο Φάληρο μερικά βράδια ακούγονται γάτες και σκύλοι, σαν να τα σφάζουνε τα δύστυχα. Πραγματικά, σε καμία χώρα δεν έχω ακούσει ζωντανά τόσο δυστυχισμένα. Και μερικά από αυτά στο Φάληρο ανήκουν σε κάποιον, σε κάποιο μπαλκόνι, αλυσοδεμένα, ξεχασμένα. Ο εγωκεντρισμός του Έλληνα είναι κάτι που δεν του επιτρέπει να καταλάβει καν τι μπορεί να βελτιώσει και γιατί. Αυτοί που σκοτώνουν ζωντανά και παίρνουν ζωές που τους είναι αδιάφορες με τ' αυτοκίνητά τους, το κάνουν και γιατί το αυτοκίνητο είναι το μόνο μέρος της ζωής όπου ο Έλληνας μπορεί να έχει τη αυταπάτη ότι κάτι σημαντικό είναι, και γιατί δεν ξέρουν να οδηγούν. Δεν τους έμαθε ποτέ κανείς πως, και οι λίγοι που υποψιάζονται τι είναι η σωστή οδήγηση το παραβλέπουν γιατί το να οδηγούν την φονική τους μηχανή είναι σημαντικότερο για το εγώ τους.

Η μάνα μου δεν τό 'κανε ως λύση αλλά επειδή έτσι το αισθανότανε. Η λύση έχει να κάνει με την ταυτότητα της κοινωνίας και την οπτική προς το περιβάλλον. Και οι γείτονες δεν είναι καλύτεροι... η Ρώμη είναι φημισμένη για τις αδέσποτες γάτες της.

scarlett είπε...

Όλο το θέμα ξεκινάει από το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα στον κόσμο και την θέση που έχουμε εμείς και τα άλλα ζωντανά πλάσματα μέσα σε αυτόν.
Όσο η ζωή ενός οποιουδήποτε ζώου θα κρίνεται κατώτερη της δικής μας, η συμπεριφορά μας θα είναι ανάλογη.

Αλλά για να ξαναγυρίσω στο ποστ. Πολλά πράγματα οφείλονται στο ότι είτε δεν τα βλέπουμε (γιατί κανείς δεν μας επέστησε την προσοχή να τα δούμε, είτε δεν τα σκεφτόμαστε).
Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου θεωρείται φυσιολογικό να υπάρχουν τόσα καχεκτικά και άρρωστα αδέσποτα στους δρόμους, το θεωρεί αυτό τη φυσική τάξη των πραγμάτων και παύει μετά από ένα σημείο να το προσέχει.

Αυτήν την οπτική θα έπρεπε να αλλάξουμε και όχι μόνο για το συγκεκριμένο θέμα.

Unknown είπε...

Δεν έχω ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου μέσα αν θέλεις να θίξεις μόνο το θέμα των αδέσποτων ή κάτι γενικότερο.
Η αίσθηση μου είναι του κάτι γενικότερου.
Θα σου αναφέρω μια "άσκηση" που μου έχει πεί ένας φίλος να κάνω.
Μερικές στιγμές μέσα στην ημέρα να σταματάω κάθε σκέψη, κάθε κίνηση που κάνω και να προσπαθήσω να νιώσω πραγματικά που ακουμπάει κάθε σπιθαμή του κορμιού μου εκείνη την στιγμή. Παράδειγμα τώρα που σου γράφω, νιώθω το πάτωμα στην πατούσα μου, τα δάχτυλα μου στο πληκτρολόγιο και την πλάτη μου στην τραχιά καρέκλα.
Από όταν το ξεκίνησα, άρχισα να βλέπω πιο καθαρά, να ακούω πιο καλά αλλά και να νιώθω περισσότερα. Για εμένα την ίδια, αλλά και για τους άλλους.

scarlett είπε...

Το βασικό θέμα του προβληματισμού μου ήταν αυτό με τα αδέσποτα, Μάρθα.
Εάν θέλεις ρώτησε οποιονδήποτε γνωστό σου αν πρόσεξε σήμερα κάποια αδέσποτα γύρω του, και σε τι κατάσταση ήταν αυτά. Το πιο πιθανό είναι να σου απαντήσει αρνητικά ή αφηρημένα.
Η απορία μου λοιπόν είναι γιατί δεν βλέπουμε κάτι τόσο σημαντικό γύρω μας, ενώ θέλουμε να θεωρούμαστε ευαίσθητοι και πολιτισμένοι.