Ένα κάπως δυσάρεστο γεγονός, είναι κάθε φορά που ανακαλύπτεις πως δεν μπορείς να κάνεις να σκεφτεί ένας άνθρωπος με IQ ας πούμε 90, σαν να είχε 100.
Βέβαια ο λόγος που πέφτεις συνήθως σε μια τέτοια παγίδα, είναι επειδή θεωρείς δεδομένο ότι ο άλλος -εφόσον αξιώθηκε να έχει την θέση που έχει- έχει και τον ανάλογο δείκτη νοημοσύνης.
Κι εκεί την πατάς. Μοιάζει σαν να μιλάς σε τοίχο και στο τέλος χτυπάς το δικό σου κεφάλι, γιατί προσπαθείς να εξηγήσεις κάτι που ξεπερνά τη νοημοσύνη του απέναντι.
Συμπεράσματα
-Υπομένεις όλες τις μαλακίες των προϊσταμένων σου , γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. (δεν είναι βέβαια ιδιαίτερα ευχάριστο, ειδικά όταν ξέρεις πώς λειτουργούν οι βελτιωμένες βερσιόν κάποιου πράγματος)
- Όσο πιο ανάξιος κάποιος, τόσες περισσότερες πιθανότητες να γίνει διευθυντής, προϊστάμενος, κάτι υψηλόβαθμο. Ίσως γιατί το μόνο προσόν γι'αυτές τις θέσεις είναι η φιλοδοξία και οι πραγματικά σοβαροί άνθρωποι ασχολούνται με πραγματικά σοβαρά θέματα.
-Δεν είναι τυχαίο, ότι ζούμε όσα ζούμε.
2 σχόλια:
Έτσι κάπως είναι παντού, ομολογουμένως βέβαια πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, όπου και είναι ο κανόνας. Στα 36 μου, το έλυσα το πρόβλημα δημιουργώντας δική μου εταιρία. Αλλά δεν σταμάτησα εκεί, γιατί, βλέπεις, δεν υπάρχουν μόνο μαλάκες αφεντικά, υπάρχουν και μαλάκες πελάτες. Εκείνους τους συνέστηνα και τους έδινα σε εταιρείες που συναγωνίζονταν με την δική μου, οι οποίοι ήταν και ευγνώμονες για την δουλειά, και εγώ ξεκαρδιζόμουνα στα γέλια που γλύτωνα. Το μυστικό είναι να μην εργάζεσαι για να βγάλεις όσα λεφτά μπορείς, αλλά όσα λεφτά χρειάζεσαι, χωρίς να επιβαρύνεις και την ψυχούλα σου. Επιστρέφοντας όμως στο θέμα σου και τον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και ανθρώπους... καταλαβαίνω απόλυτα και λύση μπορεί να μην βλέπω, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Δυστυχώς Δημήτρη δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε δική μας εταιρεία και το να βγάζει ένας τίμιος άνθρωπος στην Ελλάδα κάτι παραπάνω από τα εντελώς απαραίτητα ξεπερνά πια κάθε φαντασία.
Δημοσίευση σχολίου