Όταν πριν από μια εβδομάδα ξημέρωσε μια συνηθισμένη Παρασκευή, με ένα συνηθισμένο πρόγραμμα ημέρας κι όλα τα του κόσμου μου νόμιζα πως ήταν στη θέση τους, τα πολλά δυσάρεστα μαζί με τα λιγοστά πολύτιμα κι αγαπημένα, η πρωινή είδηση στον pepper- πριν ακόμη προλάβω να πιω την πρώτη γουλιά από το τσάι μου - ότι πέθανε ο Cohen , με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη.
Το κύμα της θλίψης που με κατέλαβε ήταν εντελώς ανεξήγητο για μια τόσο μακρινή από τη ζωή μου είδηση και μάλιστα για έναν άνθρωπο που εντελώς ρεαλιστικά είχε ζήσει πάνω από τον συνηθισμένο μέσο όρο.
Θέλω να πω γιατί να θρηνήσεις για κάποιον που δεν γνώρισες, δεν αγάπησες, δεν ακούμπησαν οι ζωές σας.
Τις μέρες που ακολούθησαν ήθελα - όπως και τώρα ακόμη προσπαθώ - να εκλογικεύσω το συναίσθημα. Να το εξηγήσω. Να το καταλάβω.
Να βρω γιατί αυτός ο θάνατος μπόρεσε και τρύπωσε μέσα μου, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό, ενώ άλλες ειδήσεις τις προσπερνώ δίχως ιδιαίτερη συναισθηματική εμπλοκή . Είναι μία περίοδος αυξημένης προσωπικής ευαισθησίας ή θα τη βίωνα αυτή τη θλίψη, σε αυτό το μέγεθος όπως και να είχαν τα πράγματα ;
Δεν κατέληξα σε κάτι οριστικό, ούτε και ήθελα πραγματικά. Τα συναισθήματα είναι για να τα βιώνουμε και όχι για να τα εξηγούμε. Ξέρω μόνο πως ο Cohen, αντιπροσώπευε κάτι που ολοένα χάνεται.
Σεμνός, ταπεινός, πράος, σε διαρκή αναζήτηση αυτού του "κάτι" που πάντα μας διαφεύγει. 'Ήταν κομμάτι μιας άλλης εποχής και κομμάτι της δικής μας νεότητας κι ίσως αυτό να είναι που βαραίνει τόσο πολύ και μας φέρνει θλίψη. Το σημείο τομής της δικής του δημιουργίας με τη δική μας "χρυσή εποχή".
Έζησε όπως θα θέλαμε να ζήσουμε - μποέμικα με την αληθινή σημασία της λέξης -, δημιούργησε όπως θα θέλαμε να δημιουργήσουμε, οι άντρες τον ζήλεψαν για τις κατακτήσεις του και για τον έρωτα που γεννούσε, οι γυναίκες θα ήθελαν να είναι οι μούσες του.
Κι όταν πλησίασε το τέλος είχε το θράσος να παραδοθεί στον θάνατο σαν έτοιμος από καιρό, είχε το θράσος να φύγει δίχως να ρωτήσει αν κι εμείς ήμασταν έτοιμοι.
Απ'όσα διάβασα τις επόμενες μέρες σε ελληνικό και διεθνή τύπο, δεν ήμασταν. Και ίσως να μην είμαστε ποτέ.
Σεμνός, ταπεινός, πράος, σε διαρκή αναζήτηση αυτού του "κάτι" που πάντα μας διαφεύγει. 'Ήταν κομμάτι μιας άλλης εποχής και κομμάτι της δικής μας νεότητας κι ίσως αυτό να είναι που βαραίνει τόσο πολύ και μας φέρνει θλίψη. Το σημείο τομής της δικής του δημιουργίας με τη δική μας "χρυσή εποχή".
Έζησε όπως θα θέλαμε να ζήσουμε - μποέμικα με την αληθινή σημασία της λέξης -, δημιούργησε όπως θα θέλαμε να δημιουργήσουμε, οι άντρες τον ζήλεψαν για τις κατακτήσεις του και για τον έρωτα που γεννούσε, οι γυναίκες θα ήθελαν να είναι οι μούσες του.
Κι όταν πλησίασε το τέλος είχε το θράσος να παραδοθεί στον θάνατο σαν έτοιμος από καιρό, είχε το θράσος να φύγει δίχως να ρωτήσει αν κι εμείς ήμασταν έτοιμοι.
Απ'όσα διάβασα τις επόμενες μέρες σε ελληνικό και διεθνή τύπο, δεν ήμασταν. Και ίσως να μην είμαστε ποτέ.
2 σχόλια:
Ο Λεοναρντ για οποιον τον συγκινει βεβαια αντιπροσωπευε όπως εγραψες ένα κομματι από εκεινη τη πλευρα μας, που ευρισκε στα τραγουδια, στο υφος και στη παρουσια του μερικα κοινα στοιχεια με την δικη μας προοπτική της ζωης.
Προσωπικα η μουσικη και τα τραγούδια του ηταν για μενα ηταν η πιο αγαπημενη παρεα χρονια τωρα.
Και θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν, Velvet, απλά τώρα ξέρουμε πως δεν θα υπάρξουν άλλα.
Μαζί του χάθηκε μια όμορφη δημιουργική περίοδος που δεν θα ξαναϋπάρξει γιατί είναι οι εποχές που γεννάνε τους καλλιτέχνες και τους διαμορφώνουν. Η σημερινή εποχή μπορεί να γεννήσει άλλες μορφές τέχνης και καλλιτεχνών αλλά δεν θα δημιουργήσει Cohen.
Δημοσίευση σχολίου