Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

χριστούγεννα αθήνα 2016

θα΄ναι 70 + φοράει πολυφορεμένο και ταλαιπωρημένο κοστούμι, κρατά ένα μικρό σκυλί στο ένα του χέρι, στο άλλο το πλαστικό ποτήρι για τα κέρματα  ... "όποιος μπορεί ....ένας φτάνει... 5 λεπτά σας παρακαλώ"
(πού πήγαν εκείνες οι ταρίφες που σε κοιτάγανε απαξιωτικά έτσι και τολμούσες να δώσεις κάτι παρακάτω από ευρώ !)

θα ΄ναι 70 + τα πόδια της γυμνά μέσα στα φθαρμένα της παπούτσια (γυμνά με αυτό το κρύο) , κάθεται - σχεδόν ξαπλώνει στο κρύο πεζοδρόμιο, βλέμμα κενό, δίπλα της δύο πλαστικές σακούλες. πιθανόν να περιέχουν όλο της το βιος.

γαμώ τους ανθρωπισμούς μας, γαμώ

μικρός με μπαγλαμαδάκι παίζει δυο νότες, προσπαθεί να τραγουδήσει. δεν του βγαίνει. βρόμικη φόρμα, λεπτή, πάνλεπτη.

διαρκώς ζητιάνοι....τώρα πια μπαίνουν δυο δυο στα βαγόνια...περιμένει ο ένας πίσω από τον άλλον σειρά....μυρίζουν δρόμο και κρύο και δυστυχία

ο Ντίκενς σε καθημερινή υπερπαραγωγή

4 σχόλια:

fish eye είπε...

καλα χριστουγεννα scarlet..

μου αρεσε το χιονι στο μαυρο φοντο του blog σου :)

scarlett είπε...

το χιόνι πάντα θα μας θυμίζει τα πιο όμορφα παιδικά μας Χριστούγεννα, ακόμη κι όταν οι εικόνες γύρω μας θα είναι δυσάρεστες
να περάσεις όμορφα, Στέλλα, αυτές τις γιορτινές μέρες

thinks είπε...

Όταν έχω κάτι πάντα το δίνω, και είναι ενδιαφέρον πως καμιά φορά αν είναι κανείς μαζί σου, λέει, μπα τό 'χουν επάγγελμα κλπ., κλπ. Αυτό για μένα είναι το χειρότερο, όταν "δικαιολογούμαστε" με την αιτιολογία ότι άνθρωποι "ζητιανεύουν" σαν "επάγγελμα" (καλά, ένας ή μία στους είκοσι ίσως να είναι λίγο εμφανής αλλά αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία). Είναι αλήθεια ότι αυτή την πραγματικότητα την ζω από το 1975 έξω και στην Ελλάδα είναι καινούργια οπτική, στον σημερινό βαθμό, μεταξύ κρίσης και προσφύγων... Αλλά κάθε μέρα είναι Χριστούγεννα (για τους "Χριστιανινούς") όταν αναλογίζεται κανείς ότι η ανθρωπιά και ο χαρακτήρας δηλώνονται στο πως αντιμετοπίζει κανείς εκείνους που έχουν ανάγκη.

Αγαπητή μου Scarlett Χρόνια σου Πολλά! Καλά Χριστούγεννα. Με υγεία και με χαρά.

scarlett είπε...

Προς τους νεότερους ζητιάνους δεν νιώθω συνήθως κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία. Ίσως γιατί πιστεύω πως αν ενδιαφερθούν πραγματικά κάτι θα βρουν να κάνουν για να βγάλουν ένα ψωμί. Για τους ηλικιωμένους όμως ή τους ανάπηρους, θα ήθελα περισσότερο ενδιαφέρον από το κράτος που κάθε λίγο κομπάζει για τη βοήθειά του προς τους αναξιοπαθούντες.

Καλά Χριστούγεννα, Δημήτρη! Υγεία και αγάπη !