στο μεταξύ μας κλέβουνε τη ζωή μας ξέρεις
...και τα βράδια δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να κοιμηθώ.
το πιο συχνό συναίσθημα είναι ο θυμός
υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να τον κρύψω.
γίνομαι απότομη και αγενής προσπαθώντας να βρω ένα εξαρχής χαμένο δίκιο.
πόσος καιρός πέρασε από τότε που αισθανόμασταν μια οποιαδήποτε ασφάλεια ;
κι όμως όλα γύρω συμβαίνουν και κινούνται σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει
ή ίσως τίποτα τόσο ουσιαστικό σαν τη ζωή την ίδια.

 ζω σε μία χώρα που με έχει εκπαιδεύσει στην παραίτηση. στην παραίτηση από δικαιώματα, στην παραίτηση από όνειρα, στην παραίτηση από τη ζωή .
μερικές σπάνιες φορές, ακούω μια αναπάντεχα τρυφερή κουβέντα ή έναν καλό λόγο για κάτι που δεν περιμένω πια να αναγνωριστεί ...το προσπερνώ πια τόσο γρήγορα, σαν να μην ειπώθηκε ποτέ.
ξέρω πως δεν έχει αξία.

Mögen Sie den Weg finden den ich verpasst habe.

αλλά αλλού...σε μια άλλη χώρα ... εδώ δεν υπάρχει δρόμος να διαβείς αν δεν "ανήκεις"
αν δεν είσαι πρόβατο ή λύκος

κάθομαι δίπλα στην πόρτα, χαιρετώ τον κόσμο, καίγομαι κάτω από τον καυτό ήλιο, κρυώνω, ζεσταίνομαι, άλλη μία Δευτέρα,
μπαίνω στο γραφείο, είναι όλοι τους εκεί, κοπάδια και αγέλες

το βλέμμα θολό....όλο και πιο θολό
κάποιες φορές που θολώνει πολύ προχωρώ μόνο από κεκτημένη ταχύτητα
φοβάμαι μην πέσω, ψέματα, δεν φοβάμαι, απλά το έχω υπόψιν
το μόνο ερώτημα : τι άξιζε ; τι αξίζει ;
τόση ζωή χαμένη για τόσο λίγα