Ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα είναι να ανακαλύπτεις ένα αριστούργημα εκεί που δεν το περιμένεις και δίχως κανείς να σε έχει προϊδεάσει γι'αυτό. Αυτήν την θαυμάσια εμπειρία την έζησα πρόσφατα διαβάζοντας Das Labyrinth der Lichter του Carlos Ruiz Zafon. (στα ελληνικά δεν έχει μεταφραστεί ακόμη, έχω τη γερμανική μετάφραση )
Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα μυθιστορήματα περιπέτειας που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει την διαπίστωσή μου πως οι Ισπανοί έχουν πολύ αξιόλογη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή (για να αναφέρω μόνο τους Jaoume, Pinol, Perez-Reverte).
Όσο βούταγα μέσα στη μυθοπλασία του συγγραφέα, τόσο με μάγευε η αφήγηση και δεν ήθελα να το αφήσω. Από την άλλη δεν ήθελα και να τελειώσει. Κι ευτυχώς κράτησε 900+ ολόκληρες σελίδες οι οποίες καλύπτουν περίπου τρεις δεκαετίες της ζωής των πρωταγωνιστών του. Η δράση είναι καταιγιστική, η αφήγηση δεν κάνει πουθενά κοιλιά και το ευφυές και λεπτό χιούμορ στους διαλόγους των πρωταγωνιστών σε κρατούν δέσμιο στις σελίδες του. Το πολιτικό σχόλιο δεν λείπει, αλλά επιβεβαιώνει το γεγονός πως ο κόσμος μας είναι παντού το ίδιο απογοητευτικά γνώριμος. Ελπίδα καμιά.
Η μόνη δυσάρεστή μου ανακάλυψη ήταν ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το τελευταίο μιας τετραλογίας την οποία αγνοούσα με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία της αφήγησης να έχω κενά.. Τουλάχιστον γνωρίζω τι θα διαβάζω το φετινό καλοκαίρι.
Το συναίσθημα που κυριαρχούσε διαβάζοντας το ήταν "τι όμορφα που μπορούν κάποιοι άνθρωποι να σου διηγηθούν ένα παραμύθι, μια ιστορία, σε άλλα σημεία πολύ πολύ μακρινή με την απαραίτητη μαγεία και σε άλλα σα να συμβαίνει δίπλα σου"
....
Και μια προσωπική παρατήρηση. Η ελληνική μετάφραση του τίτλου της σειράς "Το κοιμητήρι των λησμονημένων βιβλίων" με ξένισε, μια που διαβάζοντας το στα γερμανικά, μετέφραζα συνεχώς στο μυαλό μου " Το νεκροταφείο των ξεχασμένων βιβλίων" που το βρίσκω πολύ πιο ταιριαστό.
Μερικές φορές ο υπερβολικός λυρισμός στη μετάφραση αφαιρεί αντί να προσθέτει.
Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα μυθιστορήματα περιπέτειας που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει την διαπίστωσή μου πως οι Ισπανοί έχουν πολύ αξιόλογη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή (για να αναφέρω μόνο τους Jaoume, Pinol, Perez-Reverte).
Όσο βούταγα μέσα στη μυθοπλασία του συγγραφέα, τόσο με μάγευε η αφήγηση και δεν ήθελα να το αφήσω. Από την άλλη δεν ήθελα και να τελειώσει. Κι ευτυχώς κράτησε 900+ ολόκληρες σελίδες οι οποίες καλύπτουν περίπου τρεις δεκαετίες της ζωής των πρωταγωνιστών του. Η δράση είναι καταιγιστική, η αφήγηση δεν κάνει πουθενά κοιλιά και το ευφυές και λεπτό χιούμορ στους διαλόγους των πρωταγωνιστών σε κρατούν δέσμιο στις σελίδες του. Το πολιτικό σχόλιο δεν λείπει, αλλά επιβεβαιώνει το γεγονός πως ο κόσμος μας είναι παντού το ίδιο απογοητευτικά γνώριμος. Ελπίδα καμιά.
Η μόνη δυσάρεστή μου ανακάλυψη ήταν ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το τελευταίο μιας τετραλογίας την οποία αγνοούσα με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία της αφήγησης να έχω κενά.. Τουλάχιστον γνωρίζω τι θα διαβάζω το φετινό καλοκαίρι.
Το συναίσθημα που κυριαρχούσε διαβάζοντας το ήταν "τι όμορφα που μπορούν κάποιοι άνθρωποι να σου διηγηθούν ένα παραμύθι, μια ιστορία, σε άλλα σημεία πολύ πολύ μακρινή με την απαραίτητη μαγεία και σε άλλα σα να συμβαίνει δίπλα σου"
....
Και μια προσωπική παρατήρηση. Η ελληνική μετάφραση του τίτλου της σειράς "Το κοιμητήρι των λησμονημένων βιβλίων" με ξένισε, μια που διαβάζοντας το στα γερμανικά, μετέφραζα συνεχώς στο μυαλό μου " Το νεκροταφείο των ξεχασμένων βιβλίων" που το βρίσκω πολύ πιο ταιριαστό.
Μερικές φορές ο υπερβολικός λυρισμός στη μετάφραση αφαιρεί αντί να προσθέτει.
2 σχόλια:
"Το νεκροταφείο των ξεχασμένων βιβλίων" είναι σίγουρα καλύτερος τίτλος από το κοιμητήρι. Στην Ελλάδα (αλλά και στην Ιταλία) η Μεσόγειος πάσχει από εξεζητημένη προσποίηση πνευματικής μεγαλειότητας.
Καλή σου μέρα :-)
Χαίρομαι που συμφωνείς μαζί μου, Δημήτρη.
Και στα αγγλικά η μετάφραση είναι The Cemetery of Forgotten Books, από τον πρωτότυπο ισπανικό El cementerio de los libros olvidados.
Δεν είναι πολύ πιο ταιριαστό λοιπόν και πιο "δυνατό" το Νεκροταφείο των ξεχασμένων βιβλίων ;
Καλή σου μέρα!
Δημοσίευση σχολίου