Χτες ξύπνησα με τη σκέψη στην Ο. Το ότι πλέον δεν υπάρχει στον κόσμο μας μου φαίνεται περίεργο.
Δε θα με υποδεχτεί ξανά με τον δικό της εγκάρδιο τρόπο στη μικρή μας πόλη, ούτε θα μου ξαναπεί Χρόνια πολλά στις γιορτές.
Φέτος πέθαναν τόσοι πολλοί γνωστοί και άλλοι - άμεσα συγγενικά πρόσωπα γνωστών μου ανθρώπων - που η χρονιά μοιάζει με ένα διαρκές μνημόσυνο.
Κατά τα άλλα παρακολουθώ τη φθορά των κτιρίων, την αδειοσύνη και την εγκατάλειψη της πόλης έτσι που αλλάζει προς το χειρότερο και δεν ξέρω αν η προσωπική μας πορεία μοιάζει με αυτήν της πόλης ή το αντίστροφο.
Το φθινόπωρο φέτος ήρθε λίγο νωρίτερα, λίγο πιο άγριο - το μάζεμα των καλοκαιρινών συνοδεύτηκε για άλλη μια φορά από μελαγχολικές σκέψεις.
Γιατί δεν είναι τα ρούχα και οι ψηλές θερμοκρασίες που κάνουν το καλοκαίρι. Είναι το αίσθημα της ελευθερίας και η επιθυμία-αυταπάτη στην οποία πάνω απ'όλα θέλεις να πιστέψεις και να επενδύσεις :ότι η ζωή σού ανήκει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου