Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

περί διαλόγου (ελληνικού)

Προσπαθούσα χτες να κάνω έναν διάλογο. Και πριν από λίγο επίσης. Με διαφορετικά άτομα, για τελείως διαφορετικό λόγο.
Δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα.
Ο λόγος : Οι περισσότεροι Έλληνες συνομιλητές δεν μπορούν να ακούν. Θέλουν μόνο να μιλούν οι ίδιοι. Ενώ τους αφήνεις να ολοκληρώσουν με την ησυχία τους την σκέψη τους, μόλις πας να μιλήσεις εσύ, σε διακόπτουν, δίχως καν να το αντιλαμβάνονται, και είτε σου απαντούν κάτι εντελώς άσχετο γιατί δεν έχουν ακούσει την ερώτηση ή το σχόλιο σου, είτε συνεχίζουν νοερά από εκεί που πριν από λίγο οι ίδιοι διέκοψαν τον εαυτό τους.
Αποτέλεσμα ; Δεν υπάρχει επικοινωνία.

Ο διάλογος που στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης θεωρείται κάτι απλό, άλλωστε δεν είναι και τόσο δύσκολο να μάθεις να ακούς τον άλλον, εδώ βρίσκεται σε πρωτόγονα στάδια. Όποιος υψώνει περισσότερο τη φωνή του κερδίζει , όπως και όποιος κατέχει καλύτερα τη γλώσσα του λιμανιού.
Στις δε δημόσιες αλλά και μη δημόσιες υπηρεσίες όποτε έχεις μία απορία, είναι σαν να ακούς τις αυτοματοποιημένες απαντήσεις που ακούς στις διάφορες τηλεφωνικές υπηρεσίες.

8 σχόλια:

fish eye είπε...

Ακριβώς scarlet μειονεκτούμε στο θέμα του διαλόγου και ο κύριος λόγος είναι ότι δεν ακούμε, είμαστε εγωκεντρικοί και εσωστρεφείς. Ποιός θα φωνάξει πιο δυνατά όπως λες, συνήθως ''καπακώνουμε'' τον συνομιλητή μας αφού περισσότερη αξία έχει για μας αυτό που έχουμε στο δικό μας μυαλό, με λίγα λόγια το δικό μας βίωμα ή πιο σωστά η δική μας οπτική γωνία.
Ακόμη και με τους φίλους μας δεν συμβαίνει αυτό;

*σκοπεύω να αγοράσω και να διαβάσω το ''Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Οβ'', έχω εμπιστοσύνη στην θετική σου εκτίμηση :)

scarlett είπε...

Γεια σου Στέλλα
Μερικές φορές ξέρεις, συνειδητοποιώ ότι πέφτω κι εγώ στην παγίδα του να βιάζομαι να μιλήσω και να πάρω τον λόγο από τον άλλον, αλλά σε γενικές γραμμές νομίζω πως ακούω τους άλλους.
Είναι εύκολο να πέσεις στο τριπάκι και να παρασυρθείς όταν όλη η κοινωνία συμπεριφέρεται έτσι.

Σήμερα το πρωί για να γίνω πιο συγκεκριμένη τηλεφώνησα σε μία τράπεζα για να κάνω 2-3 πολύ απλές ερωτήσεις. Η υπάλληλος άρχισε να μου λέει ένα ολόκληρο κατεβατό από πληροφορίες που δε ζήτησα και στις συγκεκριμένες ερωτήσεις που τις ξαναέκανα στο τέλος δυσκολευόταν να απαντήσει σύντομα και με σαφήνεια, αντί γι'αυτο διέκοπτε κάθε φορά που πήγαινα να τις κάνω , για να λέει τα δικά της.

Τον Οβ τον συστήνω ανεπιφύλακτα, εμένα μου άρεσε πολύ :)

thinks είπε...

Αγαπητή μου Scarlett αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους για τους οποίους εκπνέω ανακουφισμένος όποτε φεύγω από την Ελλάδα. Αλλά τώρα τελευταία η ανακούφιση κρατά μόνο όσο Πάτρα-Ανκόνα, γιατί οι Ιταλοί είναι το ίδιο και χειρότεροι. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα. Το ίδιο; Όχι ακριβώς. Φωνάζουν και διακόπτουν συνέχεια κι’ εκείνοι με αποτέλεσμα να μη υπάρχει συζήτηση ή ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, και να μην το καταλαβαίνουν ούτε καν οι ίδιοι οι Έλληνες ή οι Ιταλοί ότι δεν υπάρχει Επικοινωνία γιατί δεν έχουν την παραμικρή εμπειρία του τι είναι συζήτηση και επικοινωνία, άρα δεν έχουν μέτρα και σταθμά για να κατανοήσουν ότι δεν το έχουν. Όμως, οι Ιταλοί και οι Έλληνες διακόπτουν για διαφορετικό λόγο. Οι Ιταλοί διακόπτουν χαρούμενα γιατί νομίζουν ότι ήδη ξέρουν τι πρόκειται να πεις. Οι Έλληνες διακόπτουν διαλλακτικά για να σε διδάξουν που κάνεις λάθος. Και οι δύο όμως το ίδιο γελοίοι και κακομοίρηδες. Είναι γραφικό το να παρακολουθώ «συζήτηση» και να καταλαβαίνω τι περνάνε στο ντούκου ή δεν πιάνουν οι συζητητές. Επίσης, αφού με διακόψει κάποιος και το αφήσω ευγενικά να μου πει τα δικά του, και μετά να επαναλάβει τον εαυτό του μέχρι να περάσει πολύ ώρα καθώς μιλάει, και αφού κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον σταματήσει να μιλάει από μόνος του/της, τον/την ρωτάω με αγάπη, συμπόνια και απορία, ότι αναρωτιέμαι αν τον/την ενδιαφέρει καθόλου το τι επρόκειτο να πω πριν με διακόψει. Όπως καταλαβαίνεις, έπιασες θέμα που με απασχολεί πολύ!!! Καλό απόγευμα :-)

thinks είπε...

Απαντώντας στο παραπάνω σου σχόλιο/απάντηση, το θέμα του τηλέφωνου με εξυπηρέτηση πελατών είναι διαφορετικό. Αυτό έρχετα από ατυχή αντιγραφή των Αμερικανικών πρότυπων για εξυπηρέτηση πελατών. Έχω μάθει πια και στην αρχή του τηλεφωνήματος λέω: «Καταλαβαίνω απόλυτα ότι πρέπει να μου διαβάσετε το κατεβατό που έχετε μπροστά σας, για να πάρετε τον μισθό σας, εφ’ όσον σας ηχογραφούν και σας ελέγχουν, γι’ αυτό θα σας αφήσω να τελειώσετε το διάβασμα. Όταν τελειώσετε πείτε μου και τότε θα σας εξηγήσω τον λόγο για τον οποίο τηλεφώνησα.

Καμιά φορά τελειώνω το τηλεφώνημα έτσι: «κατ’ αρχάς σας ζητώ εκ των προτέρων προσωπικά συγγνώμη γιατί αυτό που θα πω τώρα δεν απευθύνεται σε καμία περίπτωση προσωπικά σε εσάς, εφ’ όσον ούτε σας ξέρω ούτε με ξέρετε, αλλά (η φωνή μου αλλάζει στο άγριο) πείτε στα αφεντικά σας ότι είναι ανίκανα και ότι τα μεταξωτά βρακιά κι επιδέξια σκέλια θέλουνε! Ευχαριστώ, σε εσάς προσωπικά, συγχαρητήρια που έχετε δουλειά μέσα σε τόση ανεργία».

scarlett είπε...

Όσοι έχουμε ζήσει κάτι διαφορετικό, μπορούμε να συνεννοηθούμε Δημήτρη.
Κουράζομαι κι εγώ αφάνταστα όταν βλέπω την αδυναμία του άλλου να "ακούσει" και να συνδιαλαγεί τηρώντας τους βασικούς κανόνες μιας πολιτισμένης συζήτησης και συνήθως εγκαταλείπω την προσπάθεια δίχως να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι ή που ήθελα να πω.
Το να μιλάς σε κουφούς δεν έχει νόημα. Και το να ανέχεσαι τον ναρκισσισμό της ομιλίας τους είναι απίστευτα κουραστικό.

Το παράδειγμά μου στο σχόλιο , γνωρίζω ότι θα μπορούσε να ερμηνευτεί και διαφορετικά, κι έχεις δίκιο σε όσα γράφεις, το είχα όμως πολύ πρόσφατα στο μυαλό μου.
Κι ήταν τόσο συγκεκριμένες οι ερωτήσεις που έκανα στην υπάλληλο, από αυτές που απαντώνται με 2-3 λέξεις, και τόσες οι φορές που με διέκοψε η υπάλληλος, που μου θύμισε αναγκαστικά την προηγούμενη αδυναμία διαλόγου για την οποία ήθελα να γράψω στην ανάρτηση εξαρχής.

Καλό σου βράδυ, Δημήτρη !

thinks είπε...

Scarlett, το έχω σκεφτεί πάρα πολύ… γιατί άραγε να είναι έτσι. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μην κατανοούν όλοι, μα όλοι, από το Ρωμαίικο DNA τους, ότι διακόπτοντας δεν ακούνε τι επρόκειτο να πει ο άλλος, και εφ’ όσον και ο άλλος είναι συνήθως σαν τους ίδιους, ούτε εκείνος/η θα ακούσουν όταν διακόψουν εκείνοι με την σειρά τους. Δεν καταλαβαίνουν άραγε, λογικά, ότι δεν γίνεται συζήτηση; Όχι! Δεν το καταλαβαίνουν! Γιατί άραγε; Ίσως επειδή το να μιλάνε εκείνοι είναι πολύ πιο σημαντικό από το να ακούνε τι λένε οι άλλοι. Και γιατί αυτό; Ίσως, μάλλον, αυτό είναι θεμελιωμένο σε βαθιά ανασφάλεια, η οποία ανασφάλεια πλήττεται καθώς βρίσκουν τον εαυτό τους σε θέση ακροατή και επουλώνεται λίγο και προσωρινά όταν ακούνε τον εαυτό τους να μιλάει καθώς τους «ακούει» ο άλλος (μόνο που ούτε ο άλλος δεν «ακούει»). Θα έλεγα ότι πρόκειται για εθνική ανασφάλεια (κόμπλεξ κατωτερότητας) που αμύνεται με επίθεση (κόμπλεξ ανωτερότητας). Το περίφημο (κατ’ εμέ) δυαδικό κόμπλεξ Μεσογειακής κατωτερότητας-ανωτερότητας.

Καλή ‘βδομάδα :-)

scarlett είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη!
Το θέμα έχει πραγματικά ενδιαφέρον, αλλά αυτό που εσύ το ερμηνεύεις σαν ανασφάλεια, προσωπικά μου ταιριάζει καλύτερα να το ερμηνεύσω σαν ναρκισσισμό. Όπως λες κι εσύ :
" Ίσως επειδή το να μιλάνε εκείνοι είναι πολύ πιο σημαντικό από το να ακούνε τι λένε οι άλλοι."
Οι άνθρωποι που θέλουν μόνο να μιλάνε δεν ενδιαφέρονται για τη γνώμη των άλλων. Ή πιστεύουν πως οι άλλοι δε θα έχουν τίποτα το ενδιαφέρον να πουν. Τι άλλο είναι αυτό πέρα από ναρκισσισμός ;

Επίσης για να το πιάσω και λίγο διαφορετικά το θέμα :Ο διάλογος είναι και θέμα παιδείας. Πρέπει από κάπου να μάθεις πώς να κάνεις έναν διάλογο. Και στα ελληνικά σπίτια δε νομίζω να μαθαίνει κανείς να συνδιαλέγεται. Σε πόσες οικογένειες ελληνικές πιστεύεις ότι γίνονται σωστές και όμορφες , με σεβασμό προς τον άλλον, συζητήσεις ;

thinks είπε...

Μου αρέσει πολύ αυτό το σκεπτικό: Νάρκισσοι, απαίδευτοι. Ειλικρινά με κάνει να αισθάνομαι ότι είναι σωστό.
Μπορεί να είναι ναρκισσισμός απαίδευτων, ή καταναγκασμός ενσωματωμένος στο μόνο σκεπτικό με το οποίο μεγαλώνουν οι γενεές.
Πιθανόν να υπάρχουν πολλοί νάρκισσοι, αλλά το να βρίσκεις 960 νάρκισσους στα χίλια άτομα είναι οπωσδήποτε ασυνήθιστο, ενώ το να βρίσκεις παρεμφερές ποσοστό που να ακολουθούν τις πολιτιστικές διδαχές της ομάδας τους είναι περισσότερο αποδεκτό, στατιστικά τουλάχιστον.

Μου έρχεται στο μυαλό μία πολύ καλή και κοντινή μου φίλη, 11 χρόνια μεγαλύτερή μου, καθηγήτρια, πάρα πολύ μορφωμένη, που, καθώς γνωριζόμαστε 42 χρόνια ξέρει πια, και με ένα μου καλοσυνάτο βλέμμα σταματά να μιλάει λέγοντας «πάλι σε διέκοψα…»
Μου έρχεται στο μυαλό το πως οι Ιταλοί για να πάρουν δίπλωμα οδήγησης πρέπει να μελετήσουν ένα βιβλίο χοντρό σαν εγκυκλοπαίδεια και να περάσουν γραπτές εξετάσεις, όμως στους δρόμους οι 9,5 στους 10 οδηγούς οδηγούν σαν αυτοκαταστρεπτικοί μουρλοί. Δεν είναι στατιστικά δυνατόν να είναι όλοι μουρλοί… Έτσι έχουν μάθει, να αποδίδουν λανθασμένα εκείνα που διδάσκονται.
Δεν ξέρω αν προσπαθώ να τους δικαιολογήσω, ή αν υπάρχει κάποια αντικειμενική λογική στην προσπάθεια να τους κατανοήσω.

Κοίτα και τους Έλληνες και τους Ιταλούς, δύο λαοί πάμπτωχοι (εκτός από την βιομηχανία και «Ευρωπαϊκότητα» της βορειότερης βόρειας Ιταλίας), λαοί που σήμερα είναι μηδενικά που παριστάνουν σήμερα τους συμμέτοχους του δυτικού πολιτισμού, όμως κατάγονται από τους δύο πολιτισμούς που πριν 2.000 χρόνια εδραίωσαν τις βάσεις του σημερινού. Είναι απόλυτα λογικό ότι η Ιταλία ήταν η τέλεια βρεφοκοιτίδα, τα 1920’, για την γέννηση του φασισμού. Ας παραλληλίσομε και προς την Ελλάδα με τους αρχαίους ημών προγόνους τρομάρα μας… Ο φασισμός της Ιταλίας τους κάνει να φαίνονται γελοίοι στα κωμικά τηλεοπτικά σόου και ταινίες στην δύση. Οι Έλληνες πάλι το εκδηλώνουν αυτό διαφορετικά, όχι τόσο με ιλαρή γελοιότητα αλλά με γελοιότητα θλιβερή.

Σίγουρα πάντως, το δυαδικό κόμπλεξ κατωτερότητας-ανωτερότητας εκφράζεται απλούστατα στην εμπειρία που μπορεί επίσης να αποδοθεί σε ναρκισσισμό απαίδευτων… :-)

Καλό βράδυ!