Συνειρμικές σκέψεις

Ακούγοντας χτες τους Ιταλούς να τραγουδούν τον εθνικό τους ύμνο έξω απο το νοσοκομείο, κι ενώ οι νεκροί τους ξεπέρασαν τους 10000, συνειρμικά η σκέψη μου πήγε σε κάτι άλλα χρόνια. Τότε που η μελωδία αυτή είχε συνδεθεί με τον αγαπημένο μου πιλότο της Formula 1, Michael Schumacher, κάθε που νικούσε άλλον έναν αγώνα . Κι όπως ήταν το εθιμοτυπικό παίζανε και τους δύο ύμνους, έναν για τον πιλότο κι έναν για το αυτοκίνητο. Κι ακούγονταν στα αυτιά μου τόσο χαρούμενος αυτός ο δεύτερος ύμνος, όσο λυπημένος μου φάνηκε χτες που τον ξανάκουσα.

Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει και τι αντιλαμβάνεται ο άτυχος αυτός, πάντα ευγενικός και ταπεινός πρωταθλητής, μέσα στη θολούρα του δικού του μυαλού, μετά από το σοβαρό του ατύχημα....αλλά είναι τόσο παράξενα όλα. Και τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Ο Ύμνος της Φερράρι, ο Ύμνος της Ιταλίας είχαν συνδεθεί στο δικό μου μυαλό μόνο με νίκες.
...
Αλλά αν έμαθα κάτι τα τελευταία πολλά χρόνια, είναι ότι η ζωή μας είναι γεμάτη ανατροπές.
Κι αυτό που σήμερα είναι χαρά, αύριο είναι λύπη.
...
Και η δική μας η γενιά, η τόσο τυχερή ως τώρα και καλομαθημένη, να που βρήκε τον δικό της πόλεμο. Τον δικό της εχθρό.
Ένας εχθρός που απειλεί να αλλάξει την παγκόσμια τάξη.

με αφορμή ένα σύντομο ντοκυμαντέρ

Παρακολουθώ - τυχαία - κρατική τηλεόραση. Είναι οι μέρες του "υποχρεωτικά μέσα".
....
 Ένα σχιστομάτικο παιδάκι - διαβάζω μετά από το Λάος -  πηγαίνει στο σχολείο μαζί με τον φίλο του, αφού πρώτα περάσει ένα ποτάμι και κάνει και μια διαδρομή με λεωφορείο, ενώ έχει προηγηθεί και μια διαδρομή με τα πόδια. Κι όταν λέμε διασχίζει ένα ποτάμι, εννοούμε με ένα επίπεδο ξύλο που με το ζόρι το λες βάρκα, κι όταν λέμε λεωφορείο εννοούμε αυτά τα ανοιχτά φορτηγά με πάγκους για να κάτσεις στα πλαϊνά του. Κι επειδή ο δρόμος για το σχολείο είναι μακρύς, πρέπει να μείνει μετά εκεί τις επόμενες πέντε μέρες, δλδ όλη την εργάσιμη εβδομάδα, τρώγοντας το φαγητό που το ίδιο έχει μαγειρέψει - ρύζι- γιατί τα λεφτά δε φτάνουν για φαγητό από την καντίνα του σχολείου.
Κάποια στιγμή κάνει ο δημοσιογράφος την πιο συνηθισμένη ερώτηση που κάνεις στα παδιά αυτής της ηλικίας και το παιδάκι απαντά πως όταν μεγαλώσει  θέλει να βγάλει χρήματα για να φτιάξει ένα σπίτι για τον πατέρα του και να του πάρει και μια μεγάλη βάρκα για να ψαρεύει, ενώ το ίδιο θέλει να γίνει αστυνομικός για να πιάσει όλους τους εμπόρους ναρκωτικών και  να βάλει στη φυλακή τους κακούς. Α, ναι !...... και θα ήθελε κι ένα ποδήλατο για να μπορεί να πηγαίνει πιο εύκολα στο σχολείο.
....
Και δεν είναι καινούρια για μένα η διαπίστωση, ούτε αποτελεί έκπληξη, πως αν θέλεις να φτιάξεις "άνθρωπο" , πρέπει από μικρό να του μάθεις πως η ζωή δεν είναι βόλτα στο λούνα παρκ. Πως όλος μας ο βίος είναι ένας τεράστιος αγώνας και καλό είναι σε αυτόν τον αγώνα να εκτιμούμε όσα μας δίνονται  και να μη νιώθουμε πως κάποιος μας χρωστάει κάτι.
....
Είναι η εκπαίδευση που δεν πήρε αυτό το φιλάρεσκο και αλαζονικό 0,2% (ποσοστό θνησιμότητας από κοροναϊό) , το πιο νοσηρό κι αντικοινωνικό κομμάτι των δυτικών κοινωνιών σαν τη δική μας.
Η γενιά που θεωρεί ότι όλος ο κόσμος της χρωστά, που μένει αδιάφορη στον θάνατο των άλλων και  δη των ηλικιωμένων, που πιστεύει πως στη ζωή μόνο παίρνουμε.
Κι αυτό γιατί ποτέ δεν της ζητήθηκαν ευθύνες, ακόμη και πολλά χρόνια μετά τον ήδη καθυστερημένο απογαλακτισμό της,  δεν της καλλιεργήθηκε ο σεβασμός προς τους άλλους και ελλείψει ενδιαφέροντος να ασχοληθούν σοβαρά μαζί της αυτοί που την έφεραν στον κόσμο, την άφησαν συναισθηματικά ανάπηρη, αντικαθιστώντας το πραγματικό ενδιαφέρον και την αγάπη με πλούσια υλικά αγαθά και πανάκριβες "υποχρεωτικές" σπουδές, πολλές φορές εντελώς αδιάφορες για τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.

Είμαι αρκετά άτυχη ώστε στον συγγενικό, κοινωνικό και φιλικό μου κύκλο να έχω μόνο τέτοια δείγματα της "νέας ελληνικής γενιάς"....ώστε αναγκαστικά να γενικεύω. Ελπίζω και εύχομαι λανθασμένα.