Θέλω μια εφημερίδα χάρτινη, κυριακάτικη, με όλα εκείνα τα έξτρα καλούδια που έχουν τις Κυριακές. Τα περιοδικά, ίσως και κανένα βιβλίο, πολύ παλιά δίνανε μέχρι και dvd ή cd μουσικής. Διόλου άσχημα.
Ο Δ , αν και λάτρης κι εκείνος μέχρι πρότινος κάθετι του έντυπου, με ρωτάει τι την θέλω όταν του ζητάω την διεύθυνση για το κοντινότερο περίπτερο..... Πολύ μακριά τελικά.
"Θέλω χαρτί επιτέλους" του λέω. "Θέλω να γυρίσω τις σελίδες, θέλω να επιλέξω τα νέα που θα διαβάσω" . Βαρέθηκα το ίντερνετ. Βαρέθηκα να διαλέγει εκείνο για μένα. Βαρέθηκα τις έξυπνες συσκευές.
...
Σε λίγο θα εκλείψουν και τα τελευταία περίπτερα που θα πουλάνε εφημερίδες. Για τα γερόντια. Που κι αυτά θα εκλείψουν σε λίγο. Εμείς δλδ.
"Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος" που κάποτε μας γέμισε με όνειρα μετατράπηκε σε μια ψηφιακή δικτατορία.
Κάποτε μπαίναμε στο youtube ακούγαμε το τραγούδι μας και φεύγαμε. Ούτε αναμονή για διαφημίσεις ούτε η επί πληρωμή αφαίρεση τους.
Κάποτε και οι ειδήσεις ήταν πιο γενικές και παντός περιεχομένου. Τώρα αν τολμήσεις να κλικάριες μια φορά το όνομα της όποιας διασημότητας, θα την βλέπεις μπροστά σου μέχρι να πεθάνεις.
Τα "νέα" που σου παρουσιάζονται είναι στοχευμένα στα δήθεν ενδιαφέροντά σου.
Κι αν αλλάξω ενδιαφέροντα; Ή αν το κλικ της στιγμής ήταν απλά ένα κλικ της στιγμής;
Λάθος σου.
Όλος ο κόσμος σε μια οθόνη ενός smartphone. Facebook για τα γερόντια, Insta για τους μεσήλικες και tik tok για τους νέους. Ίσως στο μεταξύ να ξεπήδησε και καμιά νέα τρεντιά, ένα νέο σόσιαλ που δεν το πήρα χαμπάρι.
Κι εκεί θα μάθεις όλους τους ρυθμούς με τους οποίους πρέπει να χορέψεις, όλα τα μέρη που μαζί με μερικά εκατομμύρια σαν κι εσένα πρέπει να επισκεφτείς, θα γνωρίσεις όλους τους ινφλουένσερ που θέλεις να τους μοιάσεις. Όλος ο κόσμος σε μία οθόνη, χαρούμενος και γελαστός, όλοι είναι απίστευτα ευτυχισμένοι, όλες οι κοπέλες έχουν μακριά, ίσια συνήθως, μαλλιά και πρησμένα, φιλήδονα χείλη, κάνουν μπότοξ από τα 16 τους, αλλάζουν τρεις φορές τη μέρα ρούχα, ίσως και περισσότερες, ταξιδεύουν, πηγαίνουν παντού και δεν αφήνουν γωνιά του πλανήτη απάτητη. Γεννούν ον κάμερα, γιορτάζουν ον κάμερα και μερικοί βάζουν μέχρι και τα κλάματα ον κάμερα γιατί χάσανε την γάτα, τον σκύλο, τον σύζυγό ή το χάμστερ τους.
Ον κάμερα. Κλαις τον χαμό του συντρόφου σου ον κάμερα. Η λογική του 21ου αιώνα. Το συναίσθημα του 21ου αιώνα.
Όλος ο κόσμος σε μια οθόνη, όλοι δικτυωμένοι, όλοι μια όμορφη παγκόσμια κοινότητα, όλοι πανέξυπνοι σαν τα πανέξυπνα κινητά τους , όπου γράφεις μία λέξη και συμπληρώνεται στο τέλος μία άλλη, γιατί δεν γίνεται εσύ να ξέρεις καλύτερα. Εσύ να επιλέγεις.
Δε γίνεται ΕΣΥ να επιλέγεις.
...
2 σχόλια:
Καλημέρα σου αγαπητή μου Scarlett και καλή Κυριακή!
Οι πρώτες γραμμές της ανάρτησης με μετέφεραν αμέσως σε έναν γνώριμο παράδεισο που μου λείπει: Κυριακή πρωί, λιακάδα, σ’ ένα αγαπημένο καλό ξενοδοχείο μέσ’ το δάσος, μισή ώρα από το κέντρο του Μανχάταν, ξύπνημα με ρουμ-σέρβις καφέ και τους Κυριακάτικους Τάιμς της Νέας Υόρκης, ντουζίνες και ντουζίνες σελίδες και ένθετο περιοδικό… Μια-δυό ώρες αργότερα μπράντς (πρωινό και μεσημεριανό μαζί, μπουφέ) κάτω στην μεγάλη αίθουσα με κρύσταλλο αντί για τοίχους γύρω-γύρω, και επιστροφή στο δωμάτιο και τους Sunday Times για το απόγευμα… Δεκαετία των ’90… Με το Πόντιακ παρκαρισμένο από υπάλληλο του ξενοδοχείου μέχρι να θελήσεις να ξαναπάς στο Μουσείο Μετ πριν το δείπνο στην Γουέστ ή στην Άπερ Ήστ Σάιντ.
Αλλά η υπόλοιπη ανάρτησή σου ήταν η προσγείωση σε μια πραγματικότητα που έχει αφήσει εκείνον τον παράδεισο στο παρελθόν καμιά εικοσαετία τώρα. Το πρόβλημα στο οποίο επακριβώς εστιάζεις δεν είναι τόσο το αν διαβάζουμε σε χαρτί ή σε οθόνη, αν και, ναι, το χαρτί μου λείπει και εμένα… όσο είναι το ότι μην έχοντας ιδέα τα 98% του κόσμου πως να προφυλαχτούν από την στοχευόμενη χρήση της τεχνολογίας, «θα βλέπεις (τις επιλογές σου) μπροστά σου μέχρι να πεθάνεις».
Εκτός από το να επιλέγουμε μόνο μια γνωστή και έγκυρη δημοσίευση (Νέα Υόρκη, ή Ουάσιγκτον, ή Λονδίνο, ή Παρίσι ή Βερολίνο –οι Ελληνικές είναι απλά και λυπηρά χάσιμο χρόνου) και όχι ότι δημοσιεύσεις μας έρχονται αλλά μόνο η μια ή δύο έγκυρες που προτιμούμε, και, επίσης, σαν απαραίτητο μέρος της καθημερινότητας στην χρήση της καινούργιας τεχνολογίας, απαιτούνται προγράμματα VPN που να κρύβουν το που βρισκόμαστε, επιλογές να μην δεχόμαστε cookies, προγράμματα προστασίας από ανιχνευτικά προγράμματα και υιούς… όχι «τζάμπα» αλλά πληρωμένα, κάπου €100-200 τον χρόνο για προστασία και μόνο, όπως επίσης και το να διαγράφουμε το ιστορικό πλοήγησης και το cache και εναπομείναντα cookies στον υπολογιστή μας καθημερινά (k;aue m;era). Επίσης, μεγάλο λαπτοπ για μεγάλη οθόνη, όχι τηλεφωνάκι.
Και φυσικά το να ζει κανείς ον-κάμερα είναι ενδεικτικό προσωπικών ψυχολογικών προβλημάτων ταυτότητας… Άλλο μεγάλο πρόβλημα των ημερών μας.
Ναι, κοστίζει, και είναι απαιτητικό σε προσοχή και ενέργειες, και τεχνολογική γνώση, το να διατηρεί κανείς την ιδιωτικότητά του και την ασφάλειά του στο ίντερνετ, αλλά είναι απαραίτητο. Χωρίς πλήρη γνώση και συνεπείς ενέργειες απλά αποσυναρμολογείται η ζωή ακριβώς όπως το περιέγραψες.
Εγώ πάντως, σήμερα, Κυριακή, Λιακάδα στο βουνό από το παράθυρο δίπλα στο τζάκι, με τον Ιταλικό καφέ και κρέμα, με δύο οθόνες 25 ιντσών, μετά από την Washington Post και New York Times, ανταμείφθηκα και με την ανάρτησή σου! Σ’ ευχαριστώ και νά ‘σαι καλά!
Scarlett, καλησπέρα. Εγώ έχω το χόμπι «αναγνώστης», κ επιλέγω να διαβασω πχ εσενα..Θεωρώ, ως μεσήλικας, δηλ άλλης εποχής ανθρωπος, πως εγώ επιλέγω.
Με στεναχωρεί που ο γιος μου δεν με βλέπει που διαβάζω, με βλέπει με ένα κινητο στο χερι ενώ εγώ οντως δεν σκρολλαρω αλλά διαβαζω.
Φοβάμαι πως τα παιδιά στην εποχή της κινούμενης εικόνας του τίκτοκ δεν αναγιγνώσκουν, πώς να το πω.
Για παράδειγμα, τίτλους σε εφημερίδες, όπως εγώ παλιά περνώντας μπροστά από περίπτερα.
Ετσι αγόρασα το καλοκαίρι μια κυριακάτικη εφημερίδα κ οντως, εκστασιαστηκα. Την άφησα στο σαλονι να σέρνεται μέρες κ όλοι της ριξαμε ένα βλέφαρο…ομως από τοτε έχω να ξαναπάρω! Σημειωτέον, η γιαγια μου γεννημένη το 1914, χωριάτισσα αγρότισσα, θεωρούνταν πολύ έξυπνη στο χωριό κ αυτό το απέδιδαν στο ότι διάβαζε την εφημερίδα του παππού.
Οι σημερινοί εφηβοι παρατηρώ πως λόγω γλωσσικης ενδειασ δεν κατανοούν καν την είδηση…κ γω όσο το γραφω αυτό νιωθω άλλης εποχής ανθρωπος, απλά.
Δημοσίευση σχολίου