Είναι φτηνή και πλαστική. Μια κίτρινη κανάτα με λευκά πουά που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κιτς.
Θυμάμαι το ξάφνιασμά μου όταν την είδα μια μέρα γυρίζοντας από τη δουλειά σε ένα μικρό κατάστημα με διάφορα μικροαντικείμενα για το σπίτι. Δίχως δεύτερη σκέψη την πήγα στο ταμείο.
Θυμάμαι και την απορία της μητέρας, όταν την είδε και μου χαμογέλασε μισοσυνωμοτικά για τις χαζονοσταλγίες μου. Εκείνη υπήρξε πάντοτε ρεαλίστρια. Ποτέ δε γυρνούσε να κοιτάξει πίσω. Μόνο τώρα με τον χαμό του πατέρα...την πιάνω πού και πού να νοσταλγεί αυτά τα μικρά ασήμαντα της καθημερινότητας που όμως "έκαναν μια ζωή".
Μονολογεί τότε....Kι ενώ με κοιτά στα μάτια ....ξέρω πως βρίσκεται μακριά.
Ήταν ίδια με μια κανάτα που δεν ξέρω αν αγοράστηκε πριν αποκτήσω μνήμη ή μετά, αλλά εγώ την θυμάμαι από πάντα....
Στα πολύ μικράτα μου γέμιζε τα ποτήρια μας με νερό και λίγο αργότερα όταν αντικαταστάθηκε από άλλες πιο ωραίες και πρακτικές εκδιώχτηκε στον κήπο για να ποτίζουμε με τη γιαγιά "τα βασιλικά". Εκείνη με έστελνε να τη γεμίζω με νερό και μετά με περίσσια φροντίδα πότιζε κάθε απόγευμα όλες τις γλάστρες μία προς μία.
Γιαγιά και κανάτα με έναν περίεργο τρόπο είναι συνδεδεμένες στη μνήμη μου.
Τα χρόνια πέρασαν. Από το σπίτι το πατρικό έφυγα σχετικά νωρίς....Η γιαγιά , ήρθε η ώρα που μας άφησε....
Κι η κανάτα.... σα να έχασε κι αυτή το αφεντικό της.....ράγισε.
Και πετάχτηκε.
Μη με ρωτάτε το υλικό από το οποίο φτιάχνονται οι μνήμες.
Χαζονοσταλγίες.......
