'Τ'αηδόνια δε σ'αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες"
έτσι ξεκινά η Ελένη του Σεφέρη.
Χρόνια και χρόνια με είχαν στοιχειώσει οι στίχοι αυτού του ποιήματος.....με κείνον τον τοξότη που ξαστόχησε....τα χαμένα στην άβυσσο κορμιά...και κείνο το ερώτημα :
"αηδόνι αηδόνι αηδόνι
τ'είναι θεός; τι μη θεός ; και τι τ'ανάμεσό τους"
.....και ακόμη δεν έχω ακούσει το κελάηδημα του αηδονιού.
Σήμερα εκεί θέλω να σταθώ. Όσο κι αν φαίνεται άτοπο. Στ'αηδόνι. Ανάγκη, θλίψη, στεναχώρια
Πώς όταν γκρεμίζεται ένας ολόκληρος κόσμος κι εσύ κολλάς σε μία λεπτομέρεια; Κάπως έτσι.
Και όχι ...δεν γκρεμίστηκε κανένας κόσμος.
Μα ας γυρίσω στο ποίημα. Στην Ελένη του Σεφέρη ο ποιητής χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης το μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Πάρης ποτέ δεν έκλεψε την Ελένη. Την Ελένη την είχε μεταφέρει ο Ερμής στην Αίγυπτο, στο παλάτι του Πρωτέα και όλος ο Τρωικός πόλεμος έγινε για ένα φάντασμα.
Όπως όλοι οι πόλεμοι
Τόσες ζωές χαμένες. Τόσα πολύτιμα χρόνια γι' αυτούς που κατάφεραν να επιζήσουν...για ποιον σκοπό αλήθεια;
Για "ένα πουκάμισο αδειανό..."
Λίγο τον νοιάζει τον ποιητή ο ίδιος ο Τρωικός πόλεμος έχοντας ζήσει δυο παγκόσμιους στη διάρκεια της ζωής του.
Δεν ξέρω γιατί σήμερα αυτό το ποίημα. Ίσως επειδή τελειώνω με τις μέρες του Σεφέρη και αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο μου
...κι ακόμη δεν έχω ακούσει αηδόνι....
