O αέρας γεμίζει χώμα αιωρούμενο απ΄τους σκαμμένους δρόμους. Φυσά. Πολύ.
Έτσι θα με αποχαιρετήσει αυτή η πόλη;
Μ' αυτό το χώμα να πλανάται στην ατμόσφαιρα ; Στη σκέψη ;
Χτες πέταξα τόσα πολλά ¨ πράγματά μου" που στο τέλος ένιωθα να έχω χάσει τον εαυτό μου. Αντικείμενα που κάποτε είχαν μια ιδιαίτερη αξία , χάρτινες σκέψεις, συλλογές αναμνήσεων...δεν ήξερα πού να τα χωρέσω. Στο μυαλό μου είχα κάνει μόνο έναν διαχωρισμό "τι χρειάζομαι άμεσα", "τι θα ξαναβρώ μετά από χρόνια" . Δε σκέφτηκα την ενότητα "δεν το χρειάζεσαι καθόλου.....αλλά είσαι εσύ....αν κάποτε αξιωθείς να το ξαναγγίξεις θα βρεις το κομμάτι που άφησες πίσω"
Μερικές φορές η ελαττωματική μου σκέψη με εγκλωβίζει τόσο στο παρόν που ενεργώ σα να έχω καταργήσει το μέλλον
Χαζεύω τον ουρανό από εδώ που κάθομαι κι έχει αυτό το απίστευτο μπλε χρώμα σαν εκείνη την πρώτη φορά στο Ζάππειο πριν χρόνια, Γενάρη μήνα.
Είναι η γωνιά μου αυτή. Κι ήταν η αιτία για να πω το "ναι" γι' αυτό το σπίτι. Ήξερα από την αρχή ότι θα γινόταν η γωνιά μου. Δεν ήξερα πόσο μοναχική θα ήταν.
Έτσι θα με αποχαιρετήσει αυτή η πόλη;
Μ' αυτό το χώμα να πλανάται στην ατμόσφαιρα ; Στη σκέψη ;
Χτες πέταξα τόσα πολλά ¨ πράγματά μου" που στο τέλος ένιωθα να έχω χάσει τον εαυτό μου. Αντικείμενα που κάποτε είχαν μια ιδιαίτερη αξία , χάρτινες σκέψεις, συλλογές αναμνήσεων...δεν ήξερα πού να τα χωρέσω. Στο μυαλό μου είχα κάνει μόνο έναν διαχωρισμό "τι χρειάζομαι άμεσα", "τι θα ξαναβρώ μετά από χρόνια" . Δε σκέφτηκα την ενότητα "δεν το χρειάζεσαι καθόλου.....αλλά είσαι εσύ....αν κάποτε αξιωθείς να το ξαναγγίξεις θα βρεις το κομμάτι που άφησες πίσω"
Μερικές φορές η ελαττωματική μου σκέψη με εγκλωβίζει τόσο στο παρόν που ενεργώ σα να έχω καταργήσει το μέλλον
Χαζεύω τον ουρανό από εδώ που κάθομαι κι έχει αυτό το απίστευτο μπλε χρώμα σαν εκείνη την πρώτη φορά στο Ζάππειο πριν χρόνια, Γενάρη μήνα.
Είναι η γωνιά μου αυτή. Κι ήταν η αιτία για να πω το "ναι" γι' αυτό το σπίτι. Ήξερα από την αρχή ότι θα γινόταν η γωνιά μου. Δεν ήξερα πόσο μοναχική θα ήταν.
