ξυπνώ μ'έναν εφιάλτη που δεν θέλω δεν θέλω δεν θέλω . ούτε τις σκέψεις που τον γέννησαν.
το συναίσθημα είναι εκεί. έχει ρίζες όλες εκείνες τις ρηχές αναπνοές
μακάρι να μπορούσα να σου ζητήσω να τον διώξεις.
λίγο αργότερα κάθομαι αδιάφορα πίσω από ένα μεγάλο γραφείο, χαζεύω δυο δέντρα απέναντί μου. είναι τα μόνα των οποίων την ύπαρξη μπορώ να δικαιολογήσω
-τι κάνω εδώ ;
χρειάζομαι κάτι που δεν ξέρω γιατί το θέλω. γνωρίζω μεν το τελετουργικό- η φυλή μας είναι γεμάτη τελετουργικά- αλλά δεν ξέρω τι θέλω εκεί.... πίσω από το μεγάλο γραφείο.
η νέα κοπέλα , ο δικηγόρος, η πρόεδρος....
πώς μπορούν να δικαιολογούν την ύπαρξή τους αναπαράγοντας κάθε μέρα την κενότητα σε κάθε πράξη ;
ήθελα μόνο να φύγω.
......................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου