Σάββατο 1 Μαΐου 2010

πρώτη

κι εκεί που ανοίγει το κανάλι προς τη θάλασσα, βλέπεις διαρκώς τα ιστιοφόρα να ξεμακραίνουν , να χάνονται..
κι άλλα πλοία μικρά, μεγάλα....όλα εκεί στον ανοιχτό ορίζοντα

ήταν μια συννεφιασμένη μέρα










10 σχόλια:

Jolly Roger είπε...

Η εικονα ενος πλοιου να ξεμακραινει μου γενναει παντα περιεργα αισθηματα.

Ξερω γιατι ειμαι στην στερια. Εντελως ρεαλιστικα, δεν θελω να αλλαξω.

Αλλα δεν μπορω να καταπνιξω εντελως το αισθημα της φυγης. Την επιθυμια του να ειμαι εγω εκεινος που χανεται στον οριζοντα.
Με την καταλληλη συντροφια εννοειται ;-)

Υ.Γ. Οι φωτογραφιες ολο και πιο ομορφες.

scarlett είπε...

Σ'ευχαριστω πολύ για το κομπλιμεντο των φωτογραφιων, Jolly Roger. Με τιμας.

Νομίζω πως μπορώ να καταλάβω το αισθημα της φυγης που αναφερεις .
Μερικοι άνθρωποι είναι πλασμενοι για ανοιχτους οριζοντες

Καλα σου ταξιδια στις θαλασσες που ταξιδευεις!

Jolly Roger είπε...

(αντι να βλεπεις ενα πλοιο να ξεμακραινει)

Το πιο ωραιο αισθημα ειναι να βλεπεις την στερια να ξεμακραινει.
Αν εχεις διπλα σου εκεινη/-ον που αγαπας, η ευτυχια γινεται σχεδον τέλεια.

Θα σου συνιστουσα να το δοκιμασεις σε πρωτη ευκαιρια.

scarlett είπε...

εχω ξεμακρυνει αρκετες φορες από τη στερια, πάνω σε πλοια της γραμμης.

το συναίσθημα είναι πάντα όμορφο.

στη μεχρι τωρα ζωή μου, το πλοιο ήταν πάντα μεταφορικό μέσο. προορισμός ήταν πάντα το νησί. αλλά όλη η διαδικασία ήταν ωραία...το να φεύγεις...το να ταξιδεύεις....το να φτάνεις

η παρέα φυσικά πάντα παιζει κυρίαρχο ρόλο

Τζων Μπόης είπε...

είσαι τυχερή εκεί που είσαι, το εννοώ

scarlett είπε...

αν σε παιρνει όσον αφορά τη δουλειά, Τζων Μπόη....δοκίμασέ το

προσωπικά ήθελα αυτήν την αλλαγή και έπεσα πάνω στην κρίση της Ελλάδας

προετοιμαστείτε μόνο για μακρείς και κρύους χείμωνες

Τζων Μπόης είπε...

το έχουμε σκεφτεί, αλλά είναι δύσκολο πια...
Ο σταθμός του Μονάχου που κάποτε "υποδεχόταν" τους φτωχούς Έλληνες εργάτες, βλέπω σε λιγο καιρό να υποδέχεται ξανά τους νεο-πτωχους μορφωμένους Έλληνες που θα ψάχνουν για μια θέση στον ήλιο ή μάλλον στο κρύο της Γερμανίας...

o tempora o mores

scarlett είπε...

σε καταλαβαίνω...

όσο για το ότι στο μέλλον θα εξάγουμε τους πτυχιούχους μας, το έχω σκεφτεί κι εγώ.

για τους ίδιους θα είναι μάλλον όφελος..
όσο για το κράτος .... αν το ενδιέφερε, δε θα μας είχε φτάσει εδω που είμαστε.

(από τα αρχαία ακόμη χρόνια είχαμε την ικανοτητα να διωχνουμε τους ικανους. να κάτι στο οποιο μοιάζουμε στους "προγόνους" μας)

melita είπε...

Die Liebe hat deine sageln geoffnet und du resist in ihrem meeren.Es ist beeindruckent aber gleichzeitig auch erschrekent das du ihr so vieles schuldest.Wenn sie nachlaest schafst du es an land zukomme?

Gute reise und viel gluck mit den piraten.

scarlett είπε...

αγαπητη μελίτα

σ'ευχαριστω για τις ευχές και σου ευχομαι ό,τι καλυτερο

μου θυμισες άθελά σου Χαλιλ Γκιμπραν, τον διάβασα πολύ νεα...


"αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,
Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου."

η αγαπη δεν ειναι λιμανι, μελιτα. η αγαπη ειναι το ταξιδι.

κι οσον αφορα τα οσα γραφω εδω μεσα...
ω! τουτες τις μερες με απασχολουν πολυ πεζα προβληματα