θέλω το γέλιο μας πίσω (updated)

όταν επιστρέφω από τη δουλειά μου, μ'αρέσει να περνώ από την πλατεία του δημαρχείου. ακόμη κι όταν τίποτα ιδιαίτερο δε συμβαίνει εκεί. είναι  ένα ωραίο κομβικό σημείο.
είναι φορές που στέκομαι και χαζεύω τις μεταλλικές σημαίες να χρυσίζουν κάτω από τον ήλιο και  άλλοτε πάλι κοιτώ τα μεγάλα κυκλικά ανοίγματα που αφήνουν τους πυργίσκους να ξεχωρίζουν με τις τυρκουάζ μυτερές κορυφές τους.
δεν ξέρω τι είναι αυτό που νιώθω κάθε φορά σ'αυτήν την τετράγωνη πλατεία με τα πολλά αρχιτεκτονικά στυλ και τους πολύχρωμους θυρεούς, αλλά μοιάζει κάπως σαν οι σκέψεις να ελαφραίνουν από το βάρος τους. οι απώλειες να γίνονται λιγότερα αισθητές, το αίσθημα της μοναξιάς μια όμορφη συνθήκη. ίσως να είναι αυτό το βλέμμα προς τον ουρανό , στον οποίο σε οδηγούν οι πύργοι
από την άλλη , πρόκειται για μια πολύ προσωπική ματιά. και το ξέρω.

πριν μερικούς μήνες είχα εκφράσει τη γνώμη, ότι αυτή η πόλη και γκρίζα παραμένει ωραία.δεν άλλαξα. η χρωματική αρμονία που δημιουργείται από κτίρια, φύση και ουρανό ακόμη και στις πιο μουντές της αποχρώσεις, δε σε οδηγεί ποτέ στη μελαγχολία. θα μπορούσες να κάθεσαι  για ώρες και να βλέπεις την ομίχλη να σκεπάζει αργά έναν έναν τους πύργους της, πίσω από το κανάλι και να αδειάζει το μυαλό σου ....να αδειάζει
μόνο το χιόνι ήταν μονότονο. κράτησε πολύ.

μερικοί νομίζουν πως ο διαφορετικός δρόμος που κάποιοι ακολουθούν είναι πάντα ζηλευτός. βλέπουν σ'αυτόν το όραμα μιας εξιδανικευμένης ζωής που δεν υπάρχει.
αυτό που υπάρχει, είναι μια πραγματικότητα όμοια με όλες τις άλλες. το βλέμμα διαφέρει. η ματιά. και η ανάγκη να δεις τον κόσμο από το παράθυρο που επιλέγεις.

μια φίλη μού λέει : - μας πλήρωσαν κι αυτό το δεκαπενθήμερο
- ναι, της απαντώ. μας πλήρωσαν
- έτσι θα ζούμε από εδώ και πέρα. θα παίρνουμε παράταση κάθε 15 μέρες. ελπίζοντας...
- ναι


σήμερα ο καιρός ήταν όσο πιο χάλια θα μπορούσε να είναι  μια μαγιάτικη μέρα.
βαριά συννεφιά και αραιή βροχή  και αέρας...και κρύο.
το συνηθίζει κανείς
πείτε μου μια συνθήκη που δε συνηθίζει ο άνθρωπος

οι ήχοι μιας ζωντανής μπάντας με οδήγησαν στο χώρο της πλατείας όπου στημένοι πάγκοι  ήταν γεμάτοι μικρές και απλές ανθρώπινες δημιουργίες. ξύλο, πέτρα, μέταλλο
πολύ απλές κατασκευές. σχεδόν πρωτόγονες.
ένας κεφάτος σιδεράς βάραγε το αμόνι του  ακολούθωντας τον country ρυθμό της μπάντας, ενώ πιο πέρα μια ψηλή ξανθιά τυλιγμένη με μια κουβέρτα (είπαμε κάνει κρύο), χόρευε μπροστά στις γυάλινες χειροτεχνίες της.
χάρηκα τον αυθορμητισμό της με κείνη την κουβέρτα γύρω από τη μέση
κανείς δεν αγόραζε , ήταν και ο καιρός χάλια, αλλά το κέφι...κέφι

πόσο θέλω να επιστρέψει το αυθόρμητο γέλιο μας.
όχι, δε χρειαζόμαστε γυαλιά prada για να χαρούμε όμοια μ'αυτούς τους πλανόδιους λιανοπωλητές

η φίλη μου , μου λέει για τη σιγουριά που ένιωθε για τη δουλειά της ...το μισθό της.
το αίσθημα ασφάλειας  που χάθηκε.
μου'ρθε να της πω : μα δεν βλέπεις τις καινούριες ταυτότητές μας ; είναι πολύ μαρτυριάρικες .

παλιά γράφανε τη διεύθυνσή σου, το επάγγελμά σου, το όνομα του συζύγου σου.
τώρα τίποτα.
ξέρουν από πριν πόσο μεταβλητά είναι αυτά τα δεδομένα.

...............

ένας λαός βουτηγμένος στην κατάθλιψη. ίσως ήρθε η ώρα μετά τους προσωπικούς απολογισμούς που θα κάνουμε, να βγούμε από αυτή την παθογένεια της νιρβάνας και να φτιάξουμε κάτι πραγματικά ωραίο