χρώματα

Μερικές φορές έχω την εντύπωση πως αυτές οι χώρες του Βορρά, που δεν είναι ευνοημένες από μια μεγάλης διάρκειας παρουσία του ήλιου και του φωτός, είναι γεμάτες χρώματα.

Με κάποιον τρόπο πρέπει να σπάσεις, βρε αδερφέ, τη μονοτονία του γκρίζου. Με κάποιον τρόπο πρέπει να αναπληρώσεις το κενό που αφήνει η έλλειψη του Άμωνα Ρα.

Κάπως έτσι βρίσκουν εξήγηση τα κατακόκκινα λεωφορεία του Λονδίνου και οι τηλεφωνικοί τους θάλαμοι, τα πολύχρωμα σπίτια στη Κοπεγχάγη, οι ζωηρά βαμμένες καλύβες στα νορβηγικά φιορδ.
Τα πορτοκαλί παλάτια και τα απανταχού παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια.

Στην Ελλάδα του Αιγαίου , όπου νιώθεις τις ακτίνες του ήλιου να τρυπώνουν παντού και να κόβουν τις εικόνες σε πολλά μικρά καρέ, με εκείνη τη διαφάνεια που συχνά τρομάζει με τη σκληράδα της (κι ίσως γι' αυτό την ερωτεύεσαι),  το λευκό είναι ήδη υπερβολή