Είδα το ποτάμι να αφρίζει. Και τον τοξότη στα δεξιά.
Μ’αρέσει να γλιστρώ από τον έναν κόσμο στον άλλον. Να με επαναπροσδιορίζω μέσα από τις διαφορές, τις συγκρίσεις, την αποδοχή και την απόρριψη.
Μισώ την λάγνα επιτήδευση, την επιφανειακή λάμψη που μόνο βαθαίνει το σκοτάδι στο βλέμμα. Και διώχνει
Αυτό το μέτρημα του χρόνου με αριθμούς…
Εποχές είμαστε οι άνθρωποι.
Εποχές.
Άνοιξη , φθινόπωρο, καλοκαίρι ….(παρέλειψα μία ;….δεν πειράζει….θα έρθει κι εκείνη)
Σημασία έχουν μόνο τα σημάδια πάνω σου. Στο δέρμα σου. Στο βλέμμα σου. Κι ακόμη κι αυτά…. όσο μπορείς να τα θυμάσαι.
…………………….
Ένας ταλαίπωρος στέκεται μπροστά στο ράφι με τις κούκλες. Μπρος στην ανούσια πληθώρα βγάζει βαθύ αναστεναγμό και μουρμουρίζει «Αχ, Παναγιά μου…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου