Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

λίγο νερό για το δρόμο

βρέχει σιγανά. ακριβώς όπως σου το'λεγα. γελούσες με τις συμβουλές του παππού  και δεν ήθελες το νερό ούτε το φαΐ .
αυτάρκεις.
έχουμε αρκετά χρήματα σήμερα για να νιώθουμε αυτάρκεις.

μια ψευδαίσθηση όλα.

αλλά ο παππούς ήρθε 12 χρόνων στην Ελλάδα με την Καταστροφή του '22. μόνος του. τους γονείς του και τ'αδέρφια του τα είχανε σφάξει οι Τούρκοι.
δεν υπήρχαν ψευδαισθήσεις εκεί. η αυτάρκεια δεν ήταν επιλογή. ήταν μονόδρομος. και ή τα κατάφερνες ή όχι.
(ίσως γι'αυτό έμαθε να εκτιμά τι θα πει "λίγο νερό")
το χωριό το έστησε σχεδόν μονάχος του σε ένα χέρσο χωράφι.  αυτό ξέρω. αυτό άκουσα.
λιγομίλητος ήταν. αυτό θυμάμαι. τον σέβονταν και τον φοβούνταν οι άλλοι .
(και είναι παράξενο όταν είσαι παιδί και βλέπεις το χαμογελαστό πρόσωπο που απευθύνεται σε σένα όλο τρυφερότητα, να εμπνέει στους άλλους δέος)
δεν έβλαψε ποτέ κανένα, αλλά ο λόγος του ήταν νόμος και αρχή. δεν επιβιώνεις αλλιώς.
δεν υπήρχε τέχνη που να μην έμαθε. δουλειά που να μην έκανε.
δεν υπήρχε άνθρωπος σε ανάγκη, που να μη φιλοξενήθηκε στο σπίτι του και να μην έφαγε από το ψωμί του.

κι όταν φτιάχτηκε πια, όταν εξασφάλισε την οικογένειά του, αγόραζε τα πιο ακριβά υφάσματα  στη γυναίκα του, να ράψει φορέματα, να της δώσει χαρά που πρόκοψαν, που βγήκαν από τη φτώχεια της προσφυγιάς με τη δουλειά και το μυαλό του, κι εκείνη μόνο τα παραχωρούσε στα κορίτσια . δεν μπορούσε, λέει, με τόσους νεκρούς, απ΄τα εφτά της ορφανή, να βάλει χρώματα, να βάλει μετάξια.
πέρασε τη ζωή στα μαύρα. ούτε και γέλασε ποτέ της δυνατά. ποτέ.
μα είχε το πιο γλυκό. το πιο υπομονετικό. το πιο νηφάλιο βλέμμα που είδα ποτέ σε άνθρωπο.

...........................................

βρέχει.
κάθε μέρα κοιτώ με αγωνία σχεδόν την ώρα που πέφτει το σκοτάδι. μετρώ τα χιλιοστά του χρόνου που η μέρα μεγαλώνει.
λίγο ακόμη....

4 σχόλια:

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, νομίζω ότι με τα οικονομικά μας κάπως θα τα βολέψουμε, λένε τα πόδια μας να τα απλώνουμε μέχρι εκεί που φτάνει το στρώμα μας, το στοίχημα είναι άλλο, η αξιοπρέπεια, όπως υπονοείς κι εσύ.
Βρισκόμαστε σε μια φάση σκληρού εθνικού αυτομαστιγώματος, μας αναλογεί λέει ένα μερίδιο στην ευθύνη, ναι, δεν διαφωνώ, μήπως όμως για κάποιους αυτό το μερίδιο είναι δυσανάλογο σε σχέση με το τίμημα που πληρώνουν;
Με το λίγο νερό ξεδιψάς με το καθόλου αφυδατώνεσαι.

Καλημέρα από μια ηλιόλουστη αλλά μελαγχολική Αθήνα.

scarlett είπε...

Καλημέρα Τζων Μπόη!
Δε νομίζω πως είμαστε λιγότερο αξιοπρεπείς σήμερα από παλιότερα, απλά οι συγκυρίες είναι διαφορετικές.
Επίσης δεν πιστεύω ιδιαίτερα σ'αυτό το περιβόητο αίσθημα της συλλογικής ευθύνης,αλλά πιστεύω πολύ σ'αυτό της προσωπικής.
Επιτέλους...αν ο καθένας έκανε το καλύτερο που περνούσε απ'το δικό του χέρι και για το οποίο έφερε την ευθύνη, δε θα ήμασταν σήμερα εκεί που είμαστε. Ούτε ως έθνος, ούτε ως μονάδες.

Jolly Roger είπε...

Παντα θαυμαζα τους λιγομιλητους ανθρωπους (επειδη εγω δεν ειμαι). Η ιδανικη μου κοινωνια αποτελειται απο ανρθωπους που λενε λιγα και κανουν πολλα. Απο ανθρωπους που δεν εχουν γραπτα συμβολαια, αλλα ο λογος τους *ειναι* συμβολαιο.

Μακαρι να ειχαμε ολοι το αισθημα (ατομικης) ευθυνης και ηθικης ακεραιοτητα - απαραιτητες προυποθεσεις για να γινει ο λογος σου συμβολαιο.

Οσο για την αυταρκεια: ποτέ δεν (θελουμε να) ειμαστε 100% αυταρκεις. Θελουμε μονο να επιλεγουμε τις εξαρτησεις μας.

Εγω π.χ. σταθηκα τυχερος. Ειμαι ανεξαρτητος και αυταρκης απεναντι σε αυτους που θελω. Ειμαι ομως εξαρτημενος απο τους ανθρωπους που αγαπαω. Αυτη η εξαρτηση ειναι και ηθελημενη και γλυκια - και την επιζητω.

scarlett είπε...

Δεν έχω τίποτα να προσθέσω πειρατή.
Τα είπες όλα.