Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

κι ας μου κρύβανε τη δύση

Δεν το πρόσεξα στην αρχή. Πήρα τον καφέ μου, έκατσα στον υπολογιστή και μόνο έννοιες και δουλειές και "πρέπει". Και το βλέμμα στην οθόνη. Ο κόσμος μου η οθόνη.
Σηκώθηκα κάνα δυο φορές, αλλά και πάλι δεν το πρόσεξα, βουτηγμένη στην αϋπνία και σ'ένα αίσθημα κακής διάθεσης .
Ούτε ένα βλέμμα στα δεξιά.
Και μετά.....
Ένα κενό.
Πολύς ουρανός. Πολύς γκρίζος, μελαγχολικός, ατελείωτος ουρανός
Κάτι ήταν διαφορετικό.
Κάτι με ενοχλούσε.
Κακάσχημα σπίτια απέναντι μου. Πότε τα φύτεψαν εκεί ;
............
Ο εγκέφαλος αρνούνταν να συνεργαστεί με το οπτικό δεδομένο.
Αλλά....ναι.
Έλειπαν τα δέντρα.
Προσπάθησα  εντελώς ανόητα να σκεφτώ- σαν παιδί που δεν έχει καταλάβει ακόμη τη λειτουργία του κόσμου- αν χτες φυσούσε δυνατά, αν έγινε καμιά καταστροφή που δεν πήρα χαμπάρι, αλλά δεν έβγαζε νόημα. Το μυαλό μου ακόμη κολλημένο σε κάτι που αρνούνταν να δεχτεί.

.............

Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να τα κόψουν.
Ξέρω πως άφηνα πάνω τους το βλέμμα μου να πλανηθεί σε κάθε δίλημμα, σε κάθε άσχημη είδηση, σε κάθε τόση δα μικρή ελπίδα πως ίσως....ίσως...
Σε κάθε προσμονή.
Έβλεπα τον άνεμο να τα χαϊδεύει και άφηνα και τη δική μου ματιά να λικνιστεί σ'ένα μοναχικό νανούρισμα.

Γυμνός ο ουρανός απέναντι μου.

Κι απ'όλες τις εικόνες που τους είχα.....με το χιόνι να βαραίνει στα κλαδιά τους, την πάχνη να στραφταλίζει πάνω στα φύλλα τους τον ήλιο να βρίσκει πάντα τρόπο να τα διαπερνά και να μου στέλνει τις τελευταίες ακτίνες του...έχω κρατημένη μόνο μία.
Διεγραμμένες όλες.
Κακός φωτισμός. Μη απόδοση των αληθινών χρωμάτων της δύσης. Επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Δικαιολογίες υπάρχουν πάντα για διαγραφές.
Και η λανθάνουσα γνώση-πίστη πως πάντα υπάρχει καιρός για καλύτερες λήψεις.
Τα δέντρα είναι εκεί. Δε φεύγουν.

Ποιος το είπε;

(τίποτα δεν είναι εκεί...και η στιγμή που αποχαιρετάμε ή που δεν προλαβαίνουμε καν να αποχαιρετίσουμε κάποιον, κάτι....ίσως για πάντα...δε μας ειδοποιεί )

Εντελώς ανόητα, παιδαριωδώς θα έλεγα.... θυμήθηκα εκείνο το παιδικό ποιηματάκι του Παπαντωνίου, για τον Γιάννη και τον πεύκο






κι αυτή είναι με βεβαιότητα η χειρότερη λήψη τους

update: στην αυλή μου και στα γύρω δέντρα παρατηρώ σήμερα πολύ περισσότερα πουλιά απ'ότι συνήθως. πουλιά - πρόσφυγες



14 σχόλια:

Περαστικός είπε...

Ωραίο και λυπημένο το κείμενό σου, σαν καλογραμμένος επικήδειος. Αυτό είναι τελικά.

scarlett είπε...

Σ'ευχαριστώ Περαστικέ!
Ναι, αυτό είναι.

Ανώνυμος είπε...

μεχρι την τελευταία λέξη ήλπιζα πως θα πέσω σε μια αναδάσωση, έπεσα πάνω στην Diamanta και κατάλαβα

Κ.Κ.Μ.

scarlett είπε...

Αγαπητέ Κ.Κ.Μ., δε γνωρίζω τι ακριβώς μπορεί να καταλάβατε με την Diamanda , αλλά ας συμφωνήσουμε στις μοναδικές ερμηνείες της.

αναδάσωση! :D

Ανώνυμος είπε...

μα τι άλλο να καταλάβει κάποιος από την Diamanda ; δεν είναι δα και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον πλανήτη

Κ.Κ.Μ.

scarlett είπε...

τότε σωστά καταλάβατε. δεν πρόκειται να γίνει αναδάσωση

Καρτέσιος είπε...

Γιατί τα έκοψαν;

scarlett είπε...

Δε γνωρίζω Καρτέσιε.
Υποθέτω αρρώστια.
Οποιοσδήποτε άλλος λόγος θα μου φαινόταν εντελώς παρανοϊκός.
Το θέμα είναι ότι αυτά τα δέντρα που βλέπετε στην πρώτη φωτό, ύψους 15-20 μέτρων, δεν υπάρχουν πια.
Και κάθε μέρα το βιώνω σαν προσωπική απώλεια.

Καρτέσιος είπε...

Μα είναι προσωπική απώλεια! Το οξυγόνο τους, η ομορφιά τους, δώρο τους ήταν σ' εσάς. Λυπάμαι:(

scarlett είπε...

Να είστε καλά Καρτέσιε, για τα ευγενικά σας λόγια.

Είναι απώλεια. Είναι. Να 'τα χεις εκεί απέναντι από το γραφείο σου, με όλους τους καιρούς, ζωντανό στοιχείο, όμορφο τείχος απέναντι στην πολλή ανθρωπίλα...


Εχω θυμό ακόμη....εκτός από τη θλίψη

Καρτέσιος είπε...

Υγιές συναίσθημα ο θυμός. Και άλλωστε δεν τον έχετε άνευ λόγου. Ίσως αυτό το post σας να είναι το καλύτερο "μνημόσυνο" για τα δέντρα που χάθηκαν κι ας μην το ξέρουν εκείνα ή ας μην τα ενδιαφέρει. Τα δέντρα δεν έχουν πόδια για να τρέξουν όταν βλέπουν τη φωτιά ή το πριόνι. Τα πόδια των δέντρων, μόνο εμείς μπορούμε να γίνουμε.

scarlett είπε...

Μου θυμίσατε τον υπέροχο Άρχοντα του Τόλκιν.

Καρτέσιος είπε...

Κι εσείς - η γραφή σας δηλαδή - μου θυμίζετε βελούδο. Να σας πω την αλήθεια, έρχομαι και ψιλοκρύβομαι εδώ μέσα. Ακόμη και ο θυμός σας έχει μια αφοπλιστική ευγένεια. Με τα δικά μου κείμενα αγριεύομαι κάπως.

scarlett είπε...

Πρώτη φορά ακούω (πιο σωστά διαβάζω) κάτι τόσο όμορφο.
Σας ευχαριστώ! Να είστε καλά !

Τα κείμενα σας είναι ωραιότατα, αλλά σε αυτά που ασχολείστε με την πολιτική θα ήταν μία παράλογη δοκιμασία να προσπαθήσετε να γράψετε βελούδινα. :)

Ευγενής είστε πρωτίστως εσείς και οι επισκέψεις σας είναι πάντα ευπρόσδεκτες κι ευχάριστες.