πόσες φορές δεν ένιωσα αυτό το συναίσθημα της κατάθλιψης που περιγράφει ο Τζων Μπόη , σε κάθε μου επαφή με την Ελλάδα εδώ και ένα χρόνο !
μαυρίλα και απόγνωση και γκρίνια. μια ατελείωτη γκρίνια. λες και η γη σταμάτησε να γυρίζει. λες και ήρθε η συντέλεια του κόσμου επειδή δε θα αγοράζουμε πέντε ζευγάρια δωδεκάποντα ανά σεζόν κι εκείνη την it bag που κράταγε η Kate Moss. λες και το μέλλον χάθηκε από το προσκήνιο και δεν μπορούμε να το επηρεάσουμε προς θετικές κατευθύνσεις, να το αλλάξουμε, να εξελιχθούμε μέσα του, να δούμε νέες δυνατότητες. λες και είμαστε όλοι εμείς αμέτοχοι για όλα όσα μας συμβαίνουν.
αυτός είναι και ο ορισμός της κατάθλιψης : η ανυπαρξία μέλλοντος .το feeling του μαγκανοπήγαδου από το οποίο δε μπορείς να βγεις.
αλλά αυτή η κατάθλιψη δεν ήρθε τώρα. ούτε και το αδιέξοδο. ήταν εκεί εδώ και χρόνια. υπέβοσκε.
και όλοι μας την ξεγελούσαμε πίσω από έναν άρρωστο καταναλωτισμό έχοντας καταργήσει τις αληθινές αξίες και περιορίζοντας τα οράματά μας σε όμορφες βίλες, πολυτελή αυτοκίνητα, μακρινά ταξίδια, ακριβές σπουδές για τα παιδιά μας και κατανάλωση, κατανάλωση, κατανάλωση...που μας βύθιζε όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. μόνο που το εκφράζαμε διαφορετικά.
αγοράζοντας. και επιδεικνύοντας
στα παιδιά μας καταργήσαμε από νωρίς τα όνειρα και τα ακρωτηριάσαμε εμποδίζοντας τα να καλλιεργήσουν οποιοδήποτε ταλέντο πέραν εκείνων που θα τους ήταν απαραίτητα για να εισαχθούν σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή και κυρίως να "βολευτούν" σε κάποια ισόβια δουλίτσα.
και η πλήση εγκεφάλου που τους κάναμε, πέτυχε.
αν ρωτήσετε οποιοδήποτε 10χρονο και πάνω γιατί θέλει να γίνει γιατρός, θα σας απαντήσει με τον ρεαλισμό ενός ενήλικα (για να μην πω με τον κυνισμό). πιθανότατα το κύριο κριτήριο του θα είναι να βγάλει πολλά λεφτά.
στα χρόνια μου θέλαμε να γίνουμε αστροναύτες και πιλότοι. τρελοί επιστήμονες και εφευρέτες. ταχυδρόμοι και επιπλοποιοί. μπαλαρίνες και ζωγράφοι. αν θέλαμε να γίνουμε γιατροί, θα ήταν για να διώξουμε την αρρώστια. λεφτά ; μισθός ;....τι ήταν αυτά ;
θέλαμε να εξερευνήσουμε κάθε γωνιά της γης, να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον χτίσουμε απ'την αρχή.
ήταν δικός μας. ο κόσμος ήταν δικός μας.
από τα παιδιά μας κλέψαμε τον κόσμο τους.
χάθηκε η αγάπη για την εξερεύνησή του - όχι εκείνη η άρρωστη τουριστική...η άλλη- ακόμη κι αυτή η φυσική αντίδραση προς το κατεστημένο, χάθηκε. πετύχαμε το αδύνατο : να κάνουμε τη νέα γενιά κατεστημένο. να ονειρεύεται μια σταθερή δουλειά και μία συνταξούλα
γιατί την ταΐσαμε στο στόμα και της παίξαμε το "φίλο" αρνούμενοι να παραδεχτούμε πως μεγαλώσαμε, πως είναι καιρός να κατεβούμε από τη σκηνή, πως μπορεί να κάναμε λάθος στους στόχους μας ή πως όποιοι κι αν ήταν αυτοί αφορούσαν μόνο εμάς.
θέλαμε να προσφέρουμε ασφάλεια εκεί που θα έπρεπε να προσφέρουμε μόνο ελευθερία και όνειρα. και ευθύνη. την ευθύνη να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. ό,τι και να γίνεις . ό,τι και να κάνεις.
δε μ'ενδιαφέρουν οι πολιτικές αναλύσεις εδώ. όχι γιατί δε μ'αφορούν και δεν μ'επηρεάζουν οι πολιτικές εξελίξεις (μια χαρά μ'επηρεάζουν...εδώ έχουν φέρει την ζωή μου τούμπα), απλά το θέμα είναι πώς πάμε παρακάτω κι όχι πώς θα γκρινιάξει άλλος ένας.
όταν συμβαίνει ένα κακό, όποιας φύσης και να είναι αυτό, μετά το πρώτο σοκ δε κάθεσαι να κλαις τη μοίρα σου αιωνίως και να αναπολείς περασμένα μεγαλεία. πας παρακάτω. βλέπεις τι έφταιξε. αξιολογείς το μέρος της δικής σου ευθύνης. αλλάζεις πορεία
παρακολουθώ αυτές τις μέρες το ξεσήκωμα της ελληνικής κοινωνίας για τη συγχώνευση των σχολείων. γιατί είμαστε τόσο αρνητικοί σε κάθε τι το νέο ; γιατί νομίζουμε πως το παιδί μας ωφελείται περισσότερο σε ένα 2/θεσιο ή μονοθέσιο σχολείο, όπου ένας εκπαιδευτικός πρέπει να διδάξει ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά επίπεδα και δεν βλέπουμε το πασιφανές . σε ποια περίπτωση έχουμε το μεγαλύτερο όφελος .
αλλά αυτή η εμμονή των διαφόρων συντεχνιών να μην αλλάξει τίποτα.... πόσο άρρωστη, πόσο παράλογη, πόσο γερασμένη !
σαν τους γέρους φοβόμαστε μην τυχόν κάποιος αλλάξει την τάξη και τη σειρά και χάσουμε τις συνήθειές μας .
δεν ξέρω τι μας οδήγησε σ'αυτην την ανασφάλεια, τον άκρατο συντηρητισμό, τον φόβο για το νέο, αλλά υγιές και φυσιολογικό δεν είναι.
είναι ένας κοντινός μου άνθρωπος που ζει με μία σύνταξη των 600 ευρώ το μήνα παρά τα 40 τόσα χρόνια που δούλεψε σαν το σκυλί (ποια οχτάωρα και εννιάωρα ;). κάθε μέρα λέει ευχαριστώ στο Θεό για όσα έχει.
ακόμα και τώρα που πέρασε τα 70 προσφέρει ανελλιπώς και αφιλοκερδώς ό,τι μπορεί σε εργασία, σε στήριξη , ό,τι ο άλλος χρειάζεται και μπορεί να του το δώσει. ένα πιάτο φαί στον πεινασμένο και τον άρρωστο.
δε γνωρίζει από κρίση, δεν αγωνιά για το αύριο, δεν ξέρει τι θα πει κατάθλιψη. αν αύριο χρειαστεί να δουλέψει θα το κάνει. και θα βρει δουλειά γιατί δε τη φοβήθηκε ποτέ.
είναι ο πιο νέος άνθρωπος που ξέρω
μαυρίλα και απόγνωση και γκρίνια. μια ατελείωτη γκρίνια. λες και η γη σταμάτησε να γυρίζει. λες και ήρθε η συντέλεια του κόσμου επειδή δε θα αγοράζουμε πέντε ζευγάρια δωδεκάποντα ανά σεζόν κι εκείνη την it bag που κράταγε η Kate Moss. λες και το μέλλον χάθηκε από το προσκήνιο και δεν μπορούμε να το επηρεάσουμε προς θετικές κατευθύνσεις, να το αλλάξουμε, να εξελιχθούμε μέσα του, να δούμε νέες δυνατότητες. λες και είμαστε όλοι εμείς αμέτοχοι για όλα όσα μας συμβαίνουν.
αυτός είναι και ο ορισμός της κατάθλιψης : η ανυπαρξία μέλλοντος .το feeling του μαγκανοπήγαδου από το οποίο δε μπορείς να βγεις.
αλλά αυτή η κατάθλιψη δεν ήρθε τώρα. ούτε και το αδιέξοδο. ήταν εκεί εδώ και χρόνια. υπέβοσκε.
και όλοι μας την ξεγελούσαμε πίσω από έναν άρρωστο καταναλωτισμό έχοντας καταργήσει τις αληθινές αξίες και περιορίζοντας τα οράματά μας σε όμορφες βίλες, πολυτελή αυτοκίνητα, μακρινά ταξίδια, ακριβές σπουδές για τα παιδιά μας και κατανάλωση, κατανάλωση, κατανάλωση...που μας βύθιζε όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. μόνο που το εκφράζαμε διαφορετικά.
αγοράζοντας. και επιδεικνύοντας
στα παιδιά μας καταργήσαμε από νωρίς τα όνειρα και τα ακρωτηριάσαμε εμποδίζοντας τα να καλλιεργήσουν οποιοδήποτε ταλέντο πέραν εκείνων που θα τους ήταν απαραίτητα για να εισαχθούν σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή και κυρίως να "βολευτούν" σε κάποια ισόβια δουλίτσα.
και η πλήση εγκεφάλου που τους κάναμε, πέτυχε.
αν ρωτήσετε οποιοδήποτε 10χρονο και πάνω γιατί θέλει να γίνει γιατρός, θα σας απαντήσει με τον ρεαλισμό ενός ενήλικα (για να μην πω με τον κυνισμό). πιθανότατα το κύριο κριτήριο του θα είναι να βγάλει πολλά λεφτά.
στα χρόνια μου θέλαμε να γίνουμε αστροναύτες και πιλότοι. τρελοί επιστήμονες και εφευρέτες. ταχυδρόμοι και επιπλοποιοί. μπαλαρίνες και ζωγράφοι. αν θέλαμε να γίνουμε γιατροί, θα ήταν για να διώξουμε την αρρώστια. λεφτά ; μισθός ;....τι ήταν αυτά ;
θέλαμε να εξερευνήσουμε κάθε γωνιά της γης, να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον χτίσουμε απ'την αρχή.
ήταν δικός μας. ο κόσμος ήταν δικός μας.
από τα παιδιά μας κλέψαμε τον κόσμο τους.
χάθηκε η αγάπη για την εξερεύνησή του - όχι εκείνη η άρρωστη τουριστική...η άλλη- ακόμη κι αυτή η φυσική αντίδραση προς το κατεστημένο, χάθηκε. πετύχαμε το αδύνατο : να κάνουμε τη νέα γενιά κατεστημένο. να ονειρεύεται μια σταθερή δουλειά και μία συνταξούλα
γιατί την ταΐσαμε στο στόμα και της παίξαμε το "φίλο" αρνούμενοι να παραδεχτούμε πως μεγαλώσαμε, πως είναι καιρός να κατεβούμε από τη σκηνή, πως μπορεί να κάναμε λάθος στους στόχους μας ή πως όποιοι κι αν ήταν αυτοί αφορούσαν μόνο εμάς.
θέλαμε να προσφέρουμε ασφάλεια εκεί που θα έπρεπε να προσφέρουμε μόνο ελευθερία και όνειρα. και ευθύνη. την ευθύνη να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. ό,τι και να γίνεις . ό,τι και να κάνεις.
δε μ'ενδιαφέρουν οι πολιτικές αναλύσεις εδώ. όχι γιατί δε μ'αφορούν και δεν μ'επηρεάζουν οι πολιτικές εξελίξεις (μια χαρά μ'επηρεάζουν...εδώ έχουν φέρει την ζωή μου τούμπα), απλά το θέμα είναι πώς πάμε παρακάτω κι όχι πώς θα γκρινιάξει άλλος ένας.
όταν συμβαίνει ένα κακό, όποιας φύσης και να είναι αυτό, μετά το πρώτο σοκ δε κάθεσαι να κλαις τη μοίρα σου αιωνίως και να αναπολείς περασμένα μεγαλεία. πας παρακάτω. βλέπεις τι έφταιξε. αξιολογείς το μέρος της δικής σου ευθύνης. αλλάζεις πορεία
παρακολουθώ αυτές τις μέρες το ξεσήκωμα της ελληνικής κοινωνίας για τη συγχώνευση των σχολείων. γιατί είμαστε τόσο αρνητικοί σε κάθε τι το νέο ; γιατί νομίζουμε πως το παιδί μας ωφελείται περισσότερο σε ένα 2/θεσιο ή μονοθέσιο σχολείο, όπου ένας εκπαιδευτικός πρέπει να διδάξει ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά επίπεδα και δεν βλέπουμε το πασιφανές . σε ποια περίπτωση έχουμε το μεγαλύτερο όφελος .
αλλά αυτή η εμμονή των διαφόρων συντεχνιών να μην αλλάξει τίποτα.... πόσο άρρωστη, πόσο παράλογη, πόσο γερασμένη !
σαν τους γέρους φοβόμαστε μην τυχόν κάποιος αλλάξει την τάξη και τη σειρά και χάσουμε τις συνήθειές μας .
δεν ξέρω τι μας οδήγησε σ'αυτην την ανασφάλεια, τον άκρατο συντηρητισμό, τον φόβο για το νέο, αλλά υγιές και φυσιολογικό δεν είναι.
είναι ένας κοντινός μου άνθρωπος που ζει με μία σύνταξη των 600 ευρώ το μήνα παρά τα 40 τόσα χρόνια που δούλεψε σαν το σκυλί (ποια οχτάωρα και εννιάωρα ;). κάθε μέρα λέει ευχαριστώ στο Θεό για όσα έχει.
ακόμα και τώρα που πέρασε τα 70 προσφέρει ανελλιπώς και αφιλοκερδώς ό,τι μπορεί σε εργασία, σε στήριξη , ό,τι ο άλλος χρειάζεται και μπορεί να του το δώσει. ένα πιάτο φαί στον πεινασμένο και τον άρρωστο.
δε γνωρίζει από κρίση, δεν αγωνιά για το αύριο, δεν ξέρει τι θα πει κατάθλιψη. αν αύριο χρειαστεί να δουλέψει θα το κάνει. και θα βρει δουλειά γιατί δε τη φοβήθηκε ποτέ.
είναι ο πιο νέος άνθρωπος που ξέρω
12 σχόλια:
Αν ποτέ καταφέρναμε ΟΛΟΙ να γίνουμε σαν εκείνο τον αξιοθαύμαστο άνθρωπο που περιέγραψες, τότε και την κρίση θα γλιτώναμε, και την κατάθλιψη, και την αξιοπρέπειά μας, και την τελική ευτυχία μας.
Respect...
Ένας φαρμακοποιός τις προάλες επιχειρηματολογούσε υπέρ της διατήρησης κλειστού επαγγέλματος στον κλάδο τους. Το βασικό επιχείρημα του ήταν ότι δεν θα μπορεί να μεταβιβάσει την άδεια στα παιδιά του με το άνοιγμα του επαγγέλματος.
Σωστά.
Το ίδιο περίπου σκέφτηκαν κάποτε κι ο Παπανδρέου, ο Καραμανλής, ο Μητσοτάκης και πολλοί άλλοι, ποιά η διαφορά τελικά;
Ο γνωστός σου πάντως δεν είναι η εξαίρεση, υπάρχουν πολλοι εκεί έξω σαν κι αυτόν, δεν προξενούν το ενδιαφέρον, έχουμε εθιστεί απλά στη μιζέρια.
έτσι νομίζω κι εγώ αγαπητή Theorema,αλλά πιστεύω (και στη συγκεκριμένη περίπτωση γνωρίζω) πως ιδιαίτερες συνθήκες φτιάχνουν αυτό το ιδιαίτερο υλικό στον άνθρωπο.
το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ζηλεύω. πολύ
Alice καλώς ήλθες και σ'ευχαριστώ!
Τζων Μπόη, επιβεβαιώνεις αυτό που έγραψα. Σ'αυτόν τον τόπο αρνούμαστε να δεχτούμε αλλαγές.
Πάντα θα υπάρχουν τα μικροσυμφέροντα μιας κάστας που θα εναντιώνονται στην οποιαδήποτε εξέλιξη.
Αλλά η μιζέρια και η διαρκής έκφρασή της πρέπει να έχουν γίνει μάλλον εθνικό χαρακτηριστικό :(
Αγαπητη scarlett, διαφωνω λιγακι με αυτα που γραφεις περι καταναλωτισμου.
Υπαρχει βεβαια και ειδικα στην Ελλαδα εχει παρει αρρωστες διαστασεις.
Ακριβως επειδη στην χωρα μας επρεπε ο καταναλωτισμος να καλυψει κενα, που δεν εχουν οι ξενοι.
Ομως ο καταναλωτισμος ειναι το συμπτωμα, οχι η αρρωστια. Η αρρωστια ειναι οτι σαν κοινωνια προτιμησαμε συλλογικα την ευκολη λυση. Το ανωδυνο, το βολεμα. Προτιμησαμε την σαπιλα. Και πισευω οτι το καναμε συνειδητα :-(
Οταν το 1986 διοριζονταν 60.000 δημοσιοι υπαλληλοι ΑΝΑ ΗΜΕΡΑ (ολογαφως: εξηντα χιλιαδες μεσα σε 1 μερα, για πολλες μερες), δεν βρεθηκε ουτε ενας να πει οτι η αξιοκρατια και το αισθημα ευθυνης εχουν κανει φτερα απο αυτην την χωρα.
Ηταν ευκολο, ηταν βολικο, ηταν "μαγκια".
Δεν μιλαω για τα λεφτα που κοστισαν και κοστιζουν αυτοι οι χαραμοφαηδες. Μιλαω για κατι πιο πολυτιμο απο τα λεφτα. Μιλαω για την ηθικη απαιτηση του καθενος απο τον εαυτο του, να ειναι τιμιος. Αυτη η ηθικη προσταγη καταστραφηκε, εκμηδενιστηκε. Συλλογικα.
Οι 30ρηδες που διοριστηκαν - καταληστευοντας το ελληνικο κρατος - το 1986 ειναι σημερα 50ρηδες. Εχουν 20χρονα παιδια.
Πως περιμενεις να εχουν τα παιδια τους αισθηματα ευθυνης, τιμιοτητας και αξιοκρατιας;
Θελουν κι αυτα να διοριστουν τζαμπατζηδες, οπως οι πατεραδες τους. Περιμενοντας τον διορισμο, καταναλωνουν γκουτσι και δωδεκαποντα. Αναμενομενο :-(
Είναι αλήθεια, πειρατή, πως με τον διορισμό μεγάλου μέρους του πληθυσμού σε σίγουρες και δια βίου δουλειές, χάθηκε το κίνητρο για το συγκεκριμένο κομμάτι της κοινωνίας να γίνει δημιουργικό και αληθινά παραγωγικό. Κανείς δεν αξιοποιεί ικανότητες που μπορεί να έχει αλλά δεν τις χρειάζεται
Όμως εγώ δεν αναφέρομαι σε αυτό το φαινόμενο. Ούτε και πιστεύω πως αυτό είναι που ενισχύει τον καταναλωτισμό. Άλλωστε οι δημόσιοι υπάλληλοι το μόνο που είχαν πάντα ήταν τη σιγουριά της θέσης τους , λεφτά δεν είχαν ποτέ για να ικανοποιήσουν τα μεγάλα όνειρα του καταναλωτισμού.
Τεσπα. Εκεί που εστίασα πειρατή είναι στην αρρωστημένη πεποίθηση των γονιών της τελευταίας 30ετίας περίπου, ότι αν προσφέρουν τα πάντα στο παιδί τους ,αν του παίξουν το "φίλο",στο όνομα της προοδευτικότητας, του κάνουν καλό. Στην πραγματικότητα του καταπνίγουν την ενεργητικότητα, την τάση για αντίδραση, την ανάγκη να βάλουν στόχους δικούς τους και να προσπαθήσουν να τους πραγματοποιήσουν . Όταν τα πάντα πραγματοποιούνται απλά εκφράζοντας τα σαν ανάγκες- κακά τα ψέματα- γινόμαστε τεμπέληδες. Δεν υπάρχει κάτι για να αγωνιστείς, δεν υπάρχουν στόχοι, δεν υπάρχουν πράγματα που λαχταράς.
Επιπλέον είμαστε η πρώτη γενιά στην ιστορία που αρνείται πεισματικά να γεράσει. Αυτό που ανέφερα και στο ποστ να "κατέβει από την σκηνή"
@ Scarlett,
θα συμφωνήσω με αυτό που λέτε σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση και όσα βλέπουμε γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Με παιδιά που δεν παίρνουν πρωτοβουλίες πάνω στις ζωές τους και που δεν έχουν στην πλειοψηφία καμια διάθεση να ζήσουν την προσωπική περιπέτεια με κουτρουβάλες. 'Εχω ένα φίλο που είναι καθηγητής και μου έλεγε πριν από καιρό , ότι τα σημερινά παιδιά θα έχουν περισσότερη συναισθηματική δεξιότητα επιβίωσης αλλά ως επαγγελματίες θα είναι κάτω του μετρίου. Ελάχιστα ξεχωρίζουν και διαλέγουν δικούς τους δρόμους, ο βαθμός επιλογής ακόμα και του επαγγέλματος είναι το βόλεμα. Να μη γράψω εδώ ότι όποτε βρίσκομαι στην Ελλάδα γνωστοί και φίλοι με ρωτάνε για την επαγγελματική αποκατάσταση των μηχανικών που ασχολούνται με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και αν έχει μέλλον για δουλειά των παιδιών τους, να τους ανοίξουν ένα γραφείο βρε αδελφέ.. να στήνουν δουλειές... μιλάμε για τέτοια μικροαστικά όνειρα. Και προς θεού να μη φύγει το παιδί μακριά από το μπαμπά και τη μαμά, εννοείται ότι και το παιδί θέλει το ίδιο .. έλεος.
Και μια φορά που έκανα το "λάθος" να πω, πως όταν μπήκα στους ΗΜΜΥ με σκοπό την ενέργεια και τελικά την επέλεξα, όλοι με θεωρούσαν τελειωμένη δεδομένου ότι το τρεντ ήταν οι Η/Υ και οι τηλεπικοινωνίες ( που δε με συγκινούσαν ) αλλά πέτυχα ό,τι και αν πέτυχα γιατί έκανα αυτό που ήθελα και όχι αυτό που επέβαλε η αγορά ,επειδή αυτό αξίζει στην επαγγελματική επιλογή, καταλαβαίνετε τί ακολούθησε.
Πού να έλεγα ότι ενθαρρύνω το γιο μου στην επιλογή του να σπουδάσει Ιστορία αντί για Νομικά...
Αλλά πολλές φορές τί να περιμένεις από ανθρώπους που δεν διανοήθηκαν ποτέ να βρέξουν τα πόδια τους σε ξένες θάλασσες....
ΥΓ ποιος είπε ότι οι ΔΥ δεν ήταν ι μεγαλύτεροι καταναλωτές; επειδή οι τράπεζες δεν τόλμησαν ποτέ να ονομάσουν τα καταναλωτικά δάνεια, δάνεια του ΔΥ;
Καλή σας μέρα , και δεν χρειάζεται η κατάθλιψη , οι αρχαίοι ημών έλεγαν: ανάγκα και οι θεοί πείθονται
Καλώς ήρθατε So Far και ευχαριστώ για όσα μοιραστήκατε εδώ !
Τα φαινόμενα που παρατηρήσατε και τα συμπεράσματα που βγάλατε είναι δυστυχώς σωστά και καθρεφτίζουν την ελληνική κοινωνία του σήμερα.
Από τη μια η άρρωστη υπερπροστατευτικότητα.(Μη φύγει το παιδί, μη δυσκολευτεί, μην μπλέξει...) Από την άλλη ένας άγνωστος σε άλλες χώρες επαγγελματικός ρατσισμός δεν αφήνουν τις τελευταίες δεκαετίες στους νέους τη δυνατότητα επιλογών.
Ή σπουδάζεις ή είσαι ένα τίποτα.
Δεν ξέρω γιατί στην Ελλάδα έχει επικρατήσει η αντιληψη της κατωτερότητας των χειρωνακτικών επαγγελμάτων και όσων γενικά δεν απαιτούν ακαδημαϊκές σπουδές.
Η οποία αντίληψη φυσικά συνοδεύεται από έναν σνομπισμό απέναντι στα επαγγέλματα αυτά ειδικά όταν πρόκειται για το μέλλον του παιδιού μας.
Και να τα φροντιστήρια και η πλήση εγκεφάλου για το τι είναι καλύτερο για το μέλλον του. Και κάπου εκεί ακρωτηριάζουμε δυνατότητες υπαρκτές και ενδεχομένως πολλά υποσχόμενες, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούμε να ενισχύσουμε άλλες ανύπαρκτες σχεδόν με τη βία.
Το αστείο είναι που απορούμε μετά γιατί ο γιατρός δεν ήξερε να κάνει καλά τη δουλειά του.(ίσως γιατί δεν ήθελε να γίνει ποτέ γιατρός ?)
Πόσο καλούς επαγγελματίες θα είχαμε σε όλους τους τομείς αν ο καθένας μας αξιοποιούσε τις δικές του ιδιαιτερες ικανότητες και ακολουθούσε κάτι που θα ήταν σύμφωνο με τις επιθυμίες και τα όνειρά του !
Όταν τολμώ να αναφέρω τις αντιλήψεις μου αυτές παραέξω, αντιμετωπίζονται ως αιρετικές. Πολλοί δε, νομίζουν πως επιθυμώ (για άγνωστους λόγους) το κακό των παιδιών τους. Γι' αυτό κι έχω πάψει να τις εκφράζω
Πάει πολύ να αναφέρω τις συνέπειες αυτού του ρατσισμού στην Ελλάδα, στην συμπλεγματική συμπεριφορά που δημιουργεί και που δυστυχώς βιώνουμε καθημερινά .
Σύμφωνοι σε όλα.
Όμως ως γονιός θα πω ότι τα παιδιά χρειάζονται και κάποια καθοδήγηση, εκτός από ενθάρρυνση, μην το μπερδεύουμε αυτό με την υπερπροστασία, οι γραμμές είναι δυσδιάκριτες αλλα εκεί είναι η μαεστρία του κάθε γονιού.
...ούτε ο γονιός στο εξωτερικό είναι πέρα βρέχει πάντα, ούτε ο Έλληνας γονιός είναι κακός γονιός, λάθη γίνονται απο όλους, χρειάζεται να βοηθά η οικογένεια, αλλά χρειάζεται να βοηθά και το γενικότερο περιβάλλον όμως...
Μαθαίνουμε κι εμείς σιγά σιγά :)
Φυσικά και να βρέχουμε τα πόδια μας στις ξένες θάλασσες, σε όλες τις θάλλασσες και ειδικά τις βαθιές...
Όλοι μαθαίνουμε Τζων Μπόη :)
Και δεν είναι κακή η πολλή αγάπη που προσφέρει κάποιος.
Αλλά όπως λες, θέλει μια κάποια μαεστρία να την εκφράσεις με τρόπο όχι υπερβολικά πληθωρικό και παρεμβατικό
Δημοσίευση σχολίου