Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

παράδρομοι

αχ αυτό το παιχνίδι της εύνοιας!

αυτή η ψευδαίσθηση ότι του κάνεις χάρη του άλλου, πάνω στην οποία στηρίζεις το δικό σου λόγο ύπαρξης.
και μόνο.
σαν τον πορτιέρη σε διάσημο κλαμπ που θεωρεί τον εαυτό σπουδαίο με το να σου επιτρέψει να μπεις ή όχι, ενώ ο ίδιος είναι το πιο ταπεινό ανθρωπάκι που πάντα θα στέκεται στην είσοδο μιας πόρτας.
με όλους τους καιρούς.
περίεργο το πόση εξουσία νομίζει πως διαθέτει σε ένα τόσο αδιάφορο ομολογουμένως πόστο !
το παιχνίδι της εύνοιας....που ανέφερα πιο πάνω....ισχυρότατο αν το καλοσκεφτεί κανείς

αλλά για να πω την αλήθεια δεν με απασχολούν σοβαρά τα προηγούμενα. είναι τελείως φευγαλέες σκέψεις όταν νιώθω το χάδι μιας ευπρόσδεκτης - δε θα το αρνηθώ- κολακείας και αναλογίζομαι την ισχύ της σε έναν διαφορετικό χαρακτήρα όπως και την ισχύ εκείνου που την έκανε τρόπο ζωής.

περισσότερο με απασχολούν αυτοί οι συνηθισμένοι άνθρωποι στην Ιαπωνία, συνηθισμένοι και καθημερινοί σαν όλους μας, που δεν μπορούν να πιστέψουν πια την κυβέρνησή τους, που δεν γνωρίζουν πόσο εκτεθειμένοι είναι στον κίνδυνο, που ποτέ δεν ρωτήθηκαν αν συμφωνούσαν με το ρίσκο αυτής της οικονομικής ανάπτυξης.
και ειλικρινά. όσο και να σιχαίνομαι την άρρωστη υπερβολή και τον πλαστό, ακραίο συναισθηματισμό των ομοεθνών μου που επιβάλλουν με τον τρόπο τους τα ΜΜΕ, δεν μπορώ  να κατανοήσω ούτε και να συμμεριστώ αυτήν την  αξιοθαύμαστη για πολλούς ψυχραιμία των Ιαπώνων που κατά δική μου εκτίμηση μπορεί να οφείλεται μόνο στην άγνοια.
λέω κατά δική μου εκτίμηση, γιατί στο μυαλό μου η ζωή πάντα μάχεται μπροστά στον κίνδυνο και τον θάνατο. αντιδρά. αντιστέκεται.
αυτό θεωρώ φυσιολογικό. πόσο λάθος κάνω ;

...............................

πάντα ένας είναι ή λίγοι τέλος πάντων, εκείνοι που χαράζουν έναν δρόμο.στην πολιτική, στην επιστήμη, στην ανάπτυξη, στην τέχνη.... συνήθως οι πιο θρασείς, οι πιο ατρόμητοι, οι πιο απερίσκεπτοι, εκείνοι που δε λογαριάζουν τις συνέπειες γιατί η φλόγα μέσα τους είναι πιο δυνατή (όποια κι αν είναι αυτή ). οι άλλοι ακολουθούν μαγεμένοι συχνά από το φως της φλόγας ή απλά αδύναμοι και ανίκανοι να αντισταθούν στη δύναμή της.
μόνο που μερικοί δρόμοι οδηγούν κατευθείαν στην κόλαση.

 εκείνο που αναρωτιέμαι κάτι τέτοιες ώρες είναι, πότε είναι η σωστή ώρα να αφήσει κανείς εκείνη την κεντρική λεωφόρο (των άλλων) και να διαπιστώσει πως η ζωή είναι γεμάτη παράδρομους ;

2 σχόλια:

Theorema είπε...

Η σωστή ώρα, νομίζω, είναι όταν δεν αντέχεις άλλο πια αυτή τη διαδρομή. Κι όταν έχεις απόλυτη ανάγκη να αλλάξεις τα πράγματα και πρωτίστως τον εαυτό σου, τις προοπτικές και τις οπτικές σου. Και τότε μόνο γίνεται να συμβεί πράγματι η αλλαγή...

scarlett είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο αγαπητή Theorema, και συμμερίζομαι την άποψή σου 100%.
Απλά στο ποστ άλλο ήταν το ερώτημα που ήθελα να θέσω , δεν ήμουν σαφής (κούραση γαρ) και τελικά δεν εκφράστηκα όπως έπρεπε.
Επαφίεμαι στην κατανόησή σου :)

Το ξεκάθαρο ερώτημα που δεν έθεσα και που με έχει απασχολήσει τον τελευταίο καιρό, από τότε που ξεκίνησε το πυρηνικό ατύχημα στην Ιαπωνία, είναι ΤΙ κάνει κανείς όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει δίπλα στο σπίτι του;
Αφήνει την σίγουρη δουλειά του, το σπίτι του, τις συνήθειες του, όσα τελος πάντων θεωρούσε σταθερά τουβλάκια της καθημερινότητάς του και προσπαθεί να σώσει το μόνο τελικά πολύτιμο, τη ζωή του ;
Ή είναι τόσο ισχυρά όλα τα παραπάνω που τον καθηλώνουν εκεί σε έναν αργό θάνατο.
Ήδη η ζώνη γύρω από το εργοστάσιο που θεωρείται επικινδυνη έχει επεκταθεί και τις συνέπειες τις ραδιενέργειας τις γνωρίζουμε όλοι μας.

Ελπίζω να μην σε κούρασα