Σάββατο 16 Απριλίου 2011

σάββατο



Σήμερα το μεσημέρι που γύρισα από το νοσοκομείο, ήταν τόσο δύσκολο να βγάλω την μπλούζα μου. πόση ώρα μου πήρε ;
Και μετά που ξάπλωσα, σε ένα διάλειμμα του πόνου, σκέφτηκα :
"μαμά πού είσαι να μου λούσεις τα μαλλιά ; "
απαίσιο συναίσθημα. δεν ξέρω ποιο απ'όλα. η μοναξιά ή η ανημπόρια

και μετά θυμήθηκα εκείνη την ευγενική ηλικιωμένη κυρία στην Κηφισιά, που περιμέναμε μαζί στη στάση, και κάποιος πολιούχος γιόρταζε και τα μαγαζιά ήταν κλειστά, και μου είπε :

"Δεν το θυμήθηκα που σήμερα είναι κλειστά, ήθελα να πάω στο κομμωτήριο... ένα λούσιμο μόνο ήθελα. Τώρα πρέπει να ξαναρθώ"

Κι εγώ αναρωτιόμουν ποιος πηγαίνει για ένα λούσιμο στο κομμωτήριο ;

2 σχόλια:

Marina είπε...

Είναι οι στιγμές εκείνες, που το λούσιμο, το χάϊδεμα στο κεφάλι είναι απαραίτητο σημείο ζωής. Σα το νερό μέσα στην έρημο.
Οι μητέρες πάντα μας λείπουν.

scarlett είπε...

Καλώς ήλθες Μαρίνα !
Δύσκολο να μην μπορείς να χρησιμοποιήσεις ένα σημαντικό μέλος του σώματός σου και να είσαι μόνος.
Στα δύσκολα πάντα στη μητέρα μου τρέχει ο νους μου, ίσως γιατί πάντα ήταν εκεί