μύθοι

Ακούω τελευταία όλο και περισσότερες φωνές που θέλουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα.
Ως έναν βαθμό το θεωρώ λογικό..
Αν δεν έχεις δουλειά, αν δεν μπορείς να θρέψεις την οικογένειά σου ή αν δεν μπορείς να αξιοποιήσεις το πτυχίο σου για να κάνεις πραγματικότητα κάποια από τα όνειρά σου, τι άλλη λύση έχεις ;
Αλλά το θέμα είναι ότι δεν συζητούν μόνο αυτοί οι άνθρωποι για μία φυγή.
Μιλούν κι άλλοι. Που απλά είναι βαθιά απογοητευμένοι από τις τρέχουσες εξελίξεις και όλη αυτήν την κατρακύλα στην οποία έχει παρασυρθεί η χώρα και στην οποία φαίνονται ανίκανοι να αντιδράσουν.
Μελαγχολία, κατάθλιψη, άρνηση να αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα ή παθητική εντελώς παράδοση σε αυτήν και αυτό που ξεκίνησα να γράφω στην αρχή : μία έντονη τάση φυγής.

Είναι εντελώς ανθρώπινο όταν αντιμετωπίζουμε μία κρίση, ένα πρόβλημα, να βλέπουμε σαν πιο εύκολη , σαν πιο πρόχειρη λύση τη φυγή (και σε προσωπικό επίπεδο έτσι δεν αντιδρούν πολλοί άλλωστε ;).
Όταν βέβαια, το πρόβλημα είναι η απειλή της ζωής μας από τη ραδιενέργεια, βλέπε Ιαπωνία, ή ένας αληθινός πόλεμος, βλέπε Λιβύη, τότε πράγματι ίσως να μην υπάρχει άλλη λύση....
Αλλά για την Ελλάδα, τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι...και ούτε θα κάτσω εδώ να γράψω σκέψεις και απόψεις  και προτάσεις   για το πώς θα βγούμε από αυτό το μαγγανοπήγαδο και τι μας οδήγησε σε αυτό (το πρώτο δεν το γνωρίζω και  για το δεύτερο έχουν μιλήσει άλλοι καταλληλότεροι), όμως δυστυχώς το κακό με μας τους Έλληνες είναι ότι πολλά λέμε, πολλά γράφουμε, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να δράσουμε... εκεί κολλάμε  πάντα.
Τα αίτια γι'αυτήν την αδράνεια μπορεί να τα αναζητήσει κανείς σε πάμπολλες κοινωνικές, ιστορικές και ψυχολογικές μελέτες, αξιοσέβαστες όλες και διαφωτιστικές.....έχω  μόνο μία απορία : αν  η γνώση του τι σε έφερε στο σήμερα που δεν σου αρέσει, σε βοηθάει καθόλου να βγεις από τη νιρβάνα  και να το αλλάξεις .

Τέλος πάντων . Αυτό που βασικά ήθελα να πω, με αφορμή την διαπίστωση  ότι όλο και περισσότεροι θέλουν να εγκαταλείψουν τη χώρα και έχοντας την εμπειρία να είμαι προσωρινά και για προσωπικούς κυρίως λόγους έξω από αυτήν, αυτό λοιπόν που ήθελα να πω, είναι πως οι παραμυθοχώρες κατοικούν στα παιδικά βιβλία. . Κι ότι υπάρχουν πολλοί μύθοι. Μην τους πιστεύετε.
Στην υποτιθέμενη οργανωμένη γερμανική κοινωνία στην οποία ζω ( και η οποία υπερτερεί σε διάφορους τομείς έναντι της Ελλάδας - ποτέ δεν το αμφισβήτησα αυτό -  κυρίως λόγω υποδομών, οργάνωσης και μιας υποδειγματικής υπακοής των πολιτών στους νόμους ) , για να δεις γιατρό της δημόσιας ασφάλισης πρέπει να περιμένεις κατά μέσο όρο 1-2 μήνες (όσο και στο ΙΚΑ της Ελλάδας δλδ) . Το ίδιο και για να κάνεις μια οποιαδήποτε θεραπεία.Και μη νομίζετε ότι οι γιατροί τους είναι καλύτερα καταρτισμένοι ή δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον.
Αν κάτι επείγει θα πρέπει κι εδώ να το αντιμετωπίσεις ιδιωτικά.
Στην χώρα που όλοι νομίζουν πως τα πάντα λειτουργούν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, πριν λίγους μήνες χρειάστηκα για ένα ταξίδι 5 ωρών με το τρένο, 12 συνολικά με 4-5 μετεπιβιβάσεις σε άλλες αμαξοστοιχίες και ανεπαρκέστατη ενημέρωση.
Δικαιολογία : ο κακός καιρός. Μα συγνώμη, είναι άγνωστο στους υπεύθυνους της DB ότι στη Γερμανία χιονίζει πού και πού ;
Και όχι δεν ήταν η μοναδική περίπτωση που τα διάσημα γερμανικά τρένα δεν ανταποκρίθηκαν στη φήμη τους . Δυστυχώς όσοι τα χρησιμοποιούν αντιμετωπίζουν συχνότατα προβλήματα.


Κι αλλού.... κι αλλού .....προβλήματα μικρά και μεγάλα.Και σκάνδαλα. Γιατί όχι ; Θυμάται κανείς την περσινή συμφωνία διευθυντικών στελεχών της Mercedes με τη ρώσικη μαφία, για να πουλάει τα φορτηγά της ; Είμαι σίγουρη πώς όχι. Γιατί εδώ τα σκάνδαλα περνάνε στα ψιλά γράμματα και ξεχνιούνται γρήγορα.
Και αυτή είναι μία από τις δύο  ΜΕΓΑΛΕΣ διαφορές που παρατήρησα σε σχέση με την Ελλάδα.
Σχεδόν τίποτα από τις προβληματικές καταστάσεις δεν φτάνει στον τύπο ή στα ΜΜΕ , παρά μόνο όταν αγγίζει τα όρια του τραγικού, όπως το ατύχημα με το τρένο που εκτροχιάστηκε πριν 2 μήνες με νεκρούς, λόγω υπερωριών των οδηγών.
Και δεύτερον... οι πολίτες αυτής της χώρες είναι τόσο πειθήνιοι, τόσο στωικοί, που δεν διαμαρτύρονται ποτέ...ποτέ....Δεν είναι να απορείς για την πρόοδο  της χώρας τους αλλά και για την εικόνα που βγάζει προς τα έξω.


Αυτά εν ολίγοις.
Και υπάρχουν πολλά που μου αρέσουν στη Γερμανία και που μου ταιριάζουν, αλλά παράδεισος δεν είναι (όπως δεν είναι πουθενά)
Μου αρέσει ας πούμε η τυπικότητά τους. Η ευγένεια τους. Η οργάνωσή και η εργατικότητά τους. Η υπακοή τους στους νόμους.Το ότι δεν ασχολούνται με το τι κάνει ο γείτονάς τους
Όλα χαρακτηριστικά δικά μου.
Κι υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά πάνω μου, όλα ελληνικά.
Τα ίδια πάνω κάτω που πλήγωναν τoν Σεφέρη ή τον Χατζιδάκη όταν ήταν μακριά από τη χώρα τους.
Γιατί το'χει αυτό η Ελλάδα μας "να μας πληγώνει" και να νιώθουμε βαθιές τις πληγές μέσα μας κι αγιάτρευτες.
Είναι ο ήλιος της ; Είναι η θάλασσα της ; Είναι κάτι αδιόρατο που πλανάται στον αέρα ; Είναι κάτι που κουβαλάμε στα γονίδιά μας ;
'Αγνωστο.