Ein herrlicher Tag, ακούω παντού. Κι όταν είναι so herrlich der Tag και συμπίπτει με αργία σαν σήμερα, τότε το λεωφορείο για τη θάλασσα γεμίζει. Ακόμη και με ορθίους.
Παίρνουμε τα κουβαδάκια μας, τις ομπρέλες μας και τα ψαθάκια μας και τραβάμε για την παραλία.
Όχι για μπάνιο φυσικά. Να είμαστε σοβαροί
Θυμάμαι ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση εδώ, ήταν ότι οι ηλικιωμένοι τους, δεν ζητούν ποτέ απαιτητικά να τους παραχωρήσεις τη θέση σου στο λεωφορείο, για να καθίσουν. Συχνά δε, μια παρόμοια προσφορά από τη μεριά μου, αντιμετωπίστηκε με μία ευγενική άρνηση...και έκπληξη.
Στην δε Αθήνα ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση πριν πολλά πολλά χρόνια (και δεν άλλαξε με τον καιρό, απλά εγώ το συνήθισα και το θεωρούσα πια σαν κάτι φυσιολογικό) , ήταν η ορμητική είσοδος των επιβατών στα βαγόνια του ηλεκτρικού, για να προλάβουν και την τελευταία θέση καθήμενου.
Νοοτροπίες, συνήθειες, άνθρωποι, μενταλιτέ...
Τέλος πάντων. Νομίζω πως έτσι κι αλλιώς οι μεγαλουπόλεις αγριεύουν τους ανθρώπους. Όπου και να'ναι αυτές.
Στα μικρά μέρη η ζωή κυλά πάντα πιο ήρεμα.
Τι να διεκδικήσεις εδώ ;
Ο χρόνος σου, αυτός που έχεις, σου ανήκει
Παίρνουμε τα κουβαδάκια μας, τις ομπρέλες μας και τα ψαθάκια μας και τραβάμε για την παραλία.
Όχι για μπάνιο φυσικά. Να είμαστε σοβαροί
Θυμάμαι ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση εδώ, ήταν ότι οι ηλικιωμένοι τους, δεν ζητούν ποτέ απαιτητικά να τους παραχωρήσεις τη θέση σου στο λεωφορείο, για να καθίσουν. Συχνά δε, μια παρόμοια προσφορά από τη μεριά μου, αντιμετωπίστηκε με μία ευγενική άρνηση...και έκπληξη.
Στην δε Αθήνα ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση πριν πολλά πολλά χρόνια (και δεν άλλαξε με τον καιρό, απλά εγώ το συνήθισα και το θεωρούσα πια σαν κάτι φυσιολογικό) , ήταν η ορμητική είσοδος των επιβατών στα βαγόνια του ηλεκτρικού, για να προλάβουν και την τελευταία θέση καθήμενου.
Νοοτροπίες, συνήθειες, άνθρωποι, μενταλιτέ...
Τέλος πάντων. Νομίζω πως έτσι κι αλλιώς οι μεγαλουπόλεις αγριεύουν τους ανθρώπους. Όπου και να'ναι αυτές.
Στα μικρά μέρη η ζωή κυλά πάντα πιο ήρεμα.
Τι να διεκδικήσεις εδώ ;
Ο χρόνος σου, αυτός που έχεις, σου ανήκει
5 σχόλια:
Όλα τα λεφτά είναι αυτά τα Strandkörbe, τα οποία έχεις κι εσύ φωτογραφίσει πολύ όμορφα.
Τζων Μπόη, σ'ευχαριστώ!
Φέτος δεν τα έχουν στήσει ακόμη (στην παραλία).
Πρόσθεσα λοιπόν μια περσινή φωτό, εξαιρετικά αφιερωμένη :)
σε ευχαριστώ πολύ Scarlett!
αλήθεια, την ξέρεις την Prora?
στην πρωην Ανατολική Γερμανία, η μεγαλύτερη παραλία της Γερμανίας, τύφλα να ΄χει ο Μύρτος στην Κεφαλονιά (ναι, κάνουμε και κανένα αστείο!)
...για να συμπληρώσω, στην Prora βασικά δεν σου κάνει εντύπωση η παραλία, αλλά το μέγεθος της ανθρώπινης ανοησίας.
Τζων Μπόη, δεν την γνώριζα την Prora,αλλά πήρα μια ιδέα, ας είναι καλά ο γκούγκλης.
Δυστυχώς την ανθρώπινη ανοησία θα την συναντήσεις παντού και συχνά.
Τεράστια απογόητευση πήρα από τη Μαγιόρκα με όλες αυτές τις πολυκατοικίες-ξενοδοχεία δίπλα στην παραλιακή, αλλά την ίδια αηδία ένιωσα και στη Ρόδο και στη Κω και σε άλλα νησιά μας πολύ τουριστικά (τουλάχιστον στις περιοχές κοντά στις πόλεις, με τα ξενοδοχεία - κολοσσούς)
Ίσως κι αυτός να είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους που παραμένω φαν των Κυκλάδων.
Κυκλάδες και ξερό ψωμί που λέει ο λόγος ;)
Όχι πως έχω πρόβλημα με την Αστυπαλιά ή με την Πάτμο...
Δημοσίευση σχολίου