το κενό

- Εκείνα τα χρόνια ήμασταν όλα τα αγόρια και τα κορίτσια όμορφα

- Μην το λες αυτό.. Είχαμε και τότε χοντρούς και ξερακιανούς, ατσούμπαλους και σπυριάρηδες. Είχαμε και τότε κυτταρίτιδα και στραβές μύτες...

Αλλά με κάποιον τρόπο ήμασταν ανεπιτήδευτοι. Μάλλον αυτό σου λείπει.

(και ήμασταν νέοι)

Φοράγαμε αθλητικά παπουτσάκια και τζιν και τα μαλλιά μας ήταν φυσικά και, πέρα από ένα απλό κουρεματάκι, αφρόντιστα Το μακιγιάζ αφορούσε τους ηθοποιούς στο θέατρο ή κάτι γερασμένες κοκότες .Γριές ήταν φυσικά όλες οι τριαντάρες και πάνω. (Αυτό και σήμερα δεν έχει αλλάξει κι ας βγαίνουν τα περιοδικά να λένε «τα 30 είναι τα νέα 20» και «τα 40 τα νέα 30» κι άλλες τέτοιες αηδίες. Τα 20 είναι 20. Τελεία.)

Τώρα βλέπω το μακιγιάζ των 16χρονων κοριτσιών και το ζηλεύω . Μα πού έμαθαν όλα τα επαγγελματικά μυστικά και πετυχαίνουν τόσο άψογα αποτελέσματα ; Ποτέ δεν μπόρεσα να αφιερώσω τόσο χρόνο στην εξωτερική μου εικόνα. (  θα ήταν σπατάλη χρόνου για κάτι -προσωπικά- αδιάφορο  ,αλλά αυτό δε μ'εμποδιζει να το θαυμάζω , όταν το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό) Χώρια το πώς ισορροπούν πάνω στα 15ποντα.

Εσύ τα βλέπεις απαξιωτικά όλα αυτά και μου λες πως το λαïφσταιλ θα μας φάει, αλλά η αλήθεια είναι πως οι εποχές αλλάζουν. Για καλό ή για κακό δεν ξέρω, κι οι γονείς μας τα ίδια λέγανε κι όλο γκρίνιαζαν. Κι έγιναν κατεστημένο.

Κι άρχισαν να νοσταλγούν.

Τι νοσταλγούσαν ; Μέσα στη φτώχεια και τον πόλεμο μεγάλωσαν.

Αλλά αυτή η σπίθα της νιότης…

Τελικά οι χρυσοί αιώνες, οι χρυσές εποχές δεν αφορούν την ιστορία. Δικοί μας είναι. Αυστηρά προσωπικοί.

Μερικές φορές ξυπνώ σαν από λήθαργο και νιώθω σαν κάποιος να με τοποθέτησε εν αγνοία μου πολλά χρόνια μετά. Νιώθω ένα κενό χαμένων χρόνων. Πώς βρέθηκα εδώ ; Πότε έφτασα εδώ ;

Το μέσα μου έχει κολλήσει σε μία ηλικία. Πώς γίνεται το ημερολόγιο να με διαψεύδει;

Γίνεται να ξυπνήσω σ’ένα καλοκαίρι όμοιο μ’εκείνα τα παλιά ;

Χωρίς ξαπλώστρες στην αμμουδιά και κινητά και ασφαλτοστρωμένους δρόμους να οδηγούν στην πιο μικρή κι απόμακρη παραλία;

Και να’μαι ατσαλάκωτη σαν τότε ;