νομίζω πως για να συνυπάρξω αρμονικά με το περιβάλλον μου -υλικό και μη- , θα πρέπει αυτό να υπηρετεί μια ορισμένη αισθητική. η ασχήμια όπως προσωπικά την αντιλαμβάνομαι με απωθεί αφόρητα και δεν εννοώ μόνο αυτήν της εικόνας.
η αισθητική λοιπόν , η αισθητική του χώρου, της παρουσίας, των τρόπων, αλλά και μιας πολύ ιδιαίτερης χάρης με περιορίζει -εκούσια και εν πλήρει συνειδήσει- σ'ένα μικρό ελάχιστο τμήμα του κόσμου μας
μοναχικότητα ? σνομπισμός ? παραξενιά ?
ο χαρακτηρισμός προέρχεται πάντα από τρίτους και δεν έχει σχέση με το προσωπικό αίσθημα ισορροπίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου