υπήρχαν φορές που γεμάτη απουσίες, καθόμουν στην πίσω γωνία και κοιτούσα μόνο το χιόνι έξω.
το κανάλι, τους ελάχιστους περαστικούς και το χιόνι έξω.
μετά έπεφτε το σκοτάδι. μετά έφευγα.
περίμενα στους -2, στους -5, κοιτούσα τα φώτα των αυτοκινήτων, άφηνα το μυαλό να αδειάζει στο τίποτα ενός ακόμη σήμερα
``````````````````
...ήθελα ακόμη ένα φθινόπωρο στο λογαριασμό μου με εκείνες τις διαδρομές που μπορεί να ήθελα να θυμάμαι.
μπορεί.
σαν μια μικρή αποζημίωση. δεν ήλθε.
τα πράγματα δεν έρχονται ποτέ όπως τα περιμένουμε. βρίσκουν δικούς τους δρόμους να ακολουθούν.
````````````````````
απ'όταν έμπλεξα σ'αυτήν την περιπέτεια που νόμιζα ελεγχόμενη, οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, το ίδιο και οι απομυθοποιήσεις.
κι είναι τόσο κουραστικό κι αδιάφορο να εξηγείς σε όσους πλάθουν κόσμους με υλικά που βρίσκουν στις οθόνες, τις σελίδες ή σε αλλοτινές παμπάλαιες διηγήσεις πως δεν ισχύει ούτε ο ένας μύθος ούτε ο άλλος. τα πράγματα είναι χειρότερα απ'ότι φαντάζεται κάποιος. και τα πράγματα είναι καλύτερα απ'ότι φαντάζεται κάποιος .
αλλά αν θέλεις να γνωρίσεις την πραγματικότητα , έλα και ζήσε την. είναι ο μόνος τρόπος
και χαίρομαι που δεν εκπροσωπώ - από καμία άποψη- κανέναν από τους μύθους , εγωιστικά θα τολμούσα να εκτιμήσω και εντελώς ναρκισσιστικά.
αλλά υπάρχει κι ένα καλό. μπορείς στιγμές στιγμές να χαμαιλεοντίζεις.
........
κάπου είναι καλοκαίρι.
γιατί κάποιος μου ψιθύρισε σ'έναν εφιάλτη, πως τα χάσαμε κι αυτά.
αλλά δεν το πιστεύω.
