τα εύκολα και τα δύσκολα αντίο

από την Σ 10 έφυγα δύσκολα. τα ψιλοπράγματα είπαμε να τα πάρουμε μόνοι μας. πήγαινα και ξαναπήγαινα , αν και με τρόμαζε η αδειοσύνη, προσπαθούσα να αποτυπώσω όσες περισσότερες εικόνες  στο μυαλό μου και, ξανά στα παράθυρα τα κυπαρίσσια έξω, το μικρό κρυφό μπαλκονάκι.

τι ακρωτηριασμός κι αυτός ..

έκλαψα. άστεγη.

από τη Ν, της αγαπημένης των πολλών πόλης, έφυγα εύκολα. δε θυμάμαι κανένα απωθημένο κλείνοντας την πόρτα σε μια χωρίς επιστροφή εποχή ανεμελιάς και μεγάλου έρωτα.

τέλειωσε, έφυγα

κι από τη Σ έφυγα εύκολα . σαν τρελή ήθελα να φύγω. κι ας ήταν η αφετηρία για  τα μέρη εκείνα, όπου εντελώς απρόσμενα  ανακάλυψα τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του ολογράμματός  μου

εκεί επιστρέφω στα δύσκολα. συνήθως νοερά. κάπου πρέπει να βρίσκεις να πατήσεις.

από τη Α 39 έφυγα  δύσκολα. είχα βρει μια μορφή ευτυχίας  που δεν περίμενα. ένα γαλήνιο λιμάνι. θυμάμαι ακόμη τα υγρά μάτια αποχαιρετώντας όχι έναν τόπο, αλλά μια εποχή

απο τη Δ 9 έφυγα πανεύκολα. σαν έτοιμη από καιρό. απλά άνοιξα την πόρτα και διέγραψα τη μισή μου ζωή. μερικές φορές είναι τόσο απλό

από την Σ 20 νομίζω πως δεν έφυγα. θα ξαναγυρίσω. πρέπει. αυτά τα ψηλοτάβανα δωμάτια, αυτά τα υπέροχα μαρμάρινα σκαλιά, τα με τόση μελέτη σκαλισμένα, νομίζω πως με περιμένουν

(όλοι οι αποχαιρετισμοί αφορούν μόνο αγαπημένους σταθμούς, λιμάνια...

παρ'όλα αυτά .απ' αλλού μπορούσα να φύγω. από αλλού όχι)