an impossible journey

αφήνω το νερό να τρέξει πάνω μου στο ντουζ, αυτό το απαράδεκτο νερό το γεμάτο  άλατα, έχει καταφέρει να εξουδετερώσει τις πιο ακριβές μαλακτικές κι αφρόλουτρα  και  μου ζητάει τόνους viakal αλλά στα μαλλιά μου δεν μπορω να βάλω viakal.

μουρμουρίζω  προβλήματα  ενώ το αφήνω να με ξεπλένει,  σκέφτομαι πως αν αλλάξω λίγο τον ορισμό του ιδανικού, όλα είναι ιδανικά. ή θα μπορούσαν να είναι, ή να γίνουν. ..ή...δε γ..που λέει κι εκείνος.

ζωή είναι, θα περάσει.

συνεχίζω να δρω χωρίς νόημα. δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. υπό άλλες συνθήκες μπορεί να επέμενα πως εμείς δίνουμε νόημα στα πράγματα, αλλά τώρα εδώ, δεν.

είμαι στο σημείο μηδέν.

σε ένα σχεδόν στατικό σημείο του χρόνου από το οποίο δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. ή μάλλον η μόνη πιθανή έξοδος ενέχει πολλούς κινδύνους και μεγάλο κόστος και σε αφήνει μετέωρο να αναρωτιέσαι  αν αξίζει το ρίσκο.

δεν είσαι για νέες περιπέτειες. ούτε καν για τις παλιές.

μετράς μόνο χρόνο. άραγε όταν εκτίσεις την ποινή σου θα υπάρχει ο κόσμος όπως τον ήξερες ;

προχτές μιλούσαμε για το ...δεν έχει σημασία για τι μιλούσαμε, αλλά θυμήθηκα την ταινία μ'εκείνα τα δέκα εκατοστά. γιατί  για μένα όλη η ταινία παίχτηκε για κείνα τα δέκα εκατοστά και τα 30 δευτερόλεπτα, ανάμεσα στο 7.28 και το 7.58

για εκείνο το  άγγιγμα που ζεις ή πεθαίνεις