για όνειρα και φεγγάρια

χτες το φεγγάρι έτρεχε τρελαμένο ανάμεσα στα  σύννεφα. μου θύμισε τα δέντρα που τρέχανε έξω από τ'αυτοκίνητο όταν ήμουνα μικρή. πάντα αυτά ήταν που τρέχανε και με ζάλιζε το τρέξιμό τους.
αποκοιμιόμουνα.... ήταν εύκολος ο ύπνος τότε. παιχνιδάκι. βάραιναν τα βλέφαρα, έγερνες λίγο το κεφάλι και ούτε οι θόρυβοι σε ενοχλούσαν ούτε οι συνομιλίες των μεγάλων.
σήμερα το είδα να μπαίνει κλεφτά από τη χαραμάδα της κουρτίνας. άφησε μια λευκή γραμμή στο σαλόνι .δεν την έσβησα
μ'αρέσουν τα σπίτια με φεγγάρια

εδώ και καιρό ζω  φθινόπωρο. ήρθα καλά προετοιμασμένη αυτή τη φορά. χωρίς αυταπάτες ανέλπιδων καλοκαιριών. αυτά τα έκρυψα κάπου μες στο μυαλό μου.
ακόμη τα φύλλα δεν έχουν κιτρινίσει, αλλά όταν ξεκινά αυτή η διαδικασία, προχωρά τόσο γοργά, που αν είσαι λίγο αφηρημένος, μπορεί να τη χάσεις χωρίς να το καταλάβεις.
και είναι κρίμα !

φυσά όμως . φυσά πολύ κάθε μέρα. με βροχή, με τον λίγο ελάχιστο ήλιο και κυρίως με σύννεφα. αυτά που κυνηγά το φεγγάρι

διάβαζα κάπου πως αν θέλεις να κοιμηθείς καλά το βράδυ, λίγο πριν πέσεις να μπεις σε ωραίο όνειρο.
το δοκίμασα. δεν βρήκα  όνειρο διαθέσιμο να παίξει στην φαντασίωση. μια διεστραμμένη εικόνα  ξεφύτρωσε στιγμιαία μονάχα, που έψαχνε μάταια για δικαιοσύνη.