το peak

ναι. είμαστε η γενιά που έζησε το peak.
αγοράσαμε, ξοδέψαμε, καταναλώσαμε μέχρι που γέμισαν όλες οι ντουλάπες και τα συρτάρια και τα ψυγεία και οι αποθήκες μας και μετά οι κάδοι των σκουπιδιών.
ταξιδέψαμε σε όλα τα μήκη και πλάτη που έπρεπε να ταξιδέψουμε (σύμφωνα με τους μοδάτους οδηγούς), ίσα ίσα για να ανακαλύψουμε πως ο κόσμος μας δεν είναι τελικά και τόσο μεγάλος (δίχως να είναι και μικρός), ούτε τόσο εξωτικός, ούτε καν τόσο διαφορετικός. αντίθετα συχνά το πιο ωραίο ταξίδι το κάναμε  λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας.
δοκιμάσαμε όλα τα εξωτικά φαγητά και φρούτα και όμως  το μόνο που αναπολούμε όλο και πιο συχνά είναι εκείνη την ξεχασμένη γεύση της ντομάτας ή του φρέσκου ψωμιού από φούρνο με ξύλα
επενδύσαμε σε μετοχές και repos σε ελληνικά και ξένα χρηματιστήρια, και μετά χάσαμε τα κέρδη, χάσαμε και το κεφάλαιο
ικανοποίησαμε  τις πιο πολλές από τις επιθυμίες μας, και μερικές φορές καταλήξαμε στους ψυχιάτρους, γιατί ενώ τα είχαμε φαινομενικά όλα, κάτι έλειπε
(μπορεί η Monroe να διατυμπάνιζε πως τα διαμάντια ειναι ο καλύτερος φίλος των κοριτσιών, αλλά κι αυτή μ' ένα μπουκαλάκι χάπια βρέθηκε ένα πρωί)
μπερδέψαμε την ευχαρίστηση με την κατανάλωση, αλλά τουλάχιστον δεν μας έμεινε το αίσθημα ανικανοποίητων επιθυμιών

ζήσαμε το peak. ο καθένας με τον τρόπο του.
στην "μετά" εποχή που τώρα αρχίζουμε να βιώνουμε, και πιστεύω ότι είμαστε στην πολλή αρχή (αν σκεφτώ πού ήταν ο δείκτης του χρηματιστηρίου το καλοκαίρι του 1999 και πού είναι τώρα, παίρνω μια πολύ καλή ιδέα για το είδος της κατρακύλας που μας περιμένει) πάλι θα βρούμε ο καθένας τον δρόμο του. ίσως μάλιστα κάποιοι δρόμοι να αποδειχθούν πιο ουσιώδεις, πιο παραγωγικοί, πιο χρήσιμοι.

δε μ'ενοχλεί τόσο, η "μετά την κορυφή" που ζήσαμε, εποχή.
αυτό που βρίσκω πολύ ενοχλητικό είναι το αίσθημα ανασφάλειας που τόσο μεθοδικά μας καλλιεργούν ...
και η γελοιότητά τους