υπάρχουν περίοδοι του παρελθόντος στο μυαλό σας , που να σας αφήνουν μια γκριζάδα, ένα ανεπιθύμητο βάρος;
στο δικό μου , ναι.
είναι κάθε που πέφτω πάνω σε μνήμες από έναν  συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.
και δίχως να είμαι απόλυτα βέβαιη, συνδέω την τότε σκοτεινιά περισσότερο με τον τόπο και λιγότερο με το χρόνο, γιατί αλλάζοντας τον τόπο έφυγε και η σκοτεινιά και ούτε υπήρχε πριν από αυτόν.

όλη η εφηβεία  όταν την αναπολώ έχει γκρίζα χρώματα.
ούτε τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, ούτε η υποτιθέμενη ανεμελιά εκείνης της ηλικίας δεν μπορούν να απαλλαγούν από το ανερμήνευτο βάρος εκείνης της περιόδου

και καθώς νιώθω σε έναν βαθμό την επίδρασή της ακόμη και σήμερα πάνω μου, δίχως καμία  προσωπική αμφιβολία θα ανέτρεπα μια από τις βασικές θεωρίες των κλασικών ψυχολόγων που θέλουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα να έχει διαμορφωθεί ήδη στην ηλικία των 5, των 6 ή των 8 το πολύ χρόνων

ίσως αυτό να συμβαίνει όταν η πραγματικότητα γύρω παραμένει σταθερή ή εξελίσσεται ομαλά, αλλά όχι όταν συμβαίνει κάτι ανατρεπτικό στη ζωή σου. όχι υποχρεωτικά δυσάρεστο, αλλά οπωσδήποτε ανατρεπτικό

για μένα αυτό ήταν μια αλλαγή τόπου.
ένα μικρό πολιτισμικό σοκ σε μια ηλικία εύπλαστη, όπως συνειδητοποίησα αργότερα
έπαψα να είμαι αυτό που ήμουν για να γίνω κάτι το οποίο  ποτέ δεν μου πολυάρεσε .
το αποδέχτηκα μόνο , με τον τρόπο που αποδέχεσαι κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις.

...
...
το πρώτο φως...μετά από αυτό των παιδικών μου χρόνων....το είδα ενήλικη πια στην Αθήνα
το επόμενο, ακόμη πιο εκτυφλωτικό....στις Κυκλάδες
πάντα μαλωμένη μαζί τους
πάντα ερωτευμένη μαζί τους
...
ίσως η πιο φωτεινή μου ανάμνηση να είναι αυτή μιας βόλτας στο Θησείο
...
φορές φορές θυμάμαι κάτι...τυχαία ή συνειρμικά...και πάντα αυτό το κάτι έχει ένα δικό του ειδικό βάρος
το βάρος του τόπου
τόσο διαφορετικό για τον καθένα