ανθρώπινες ιστορίες

ο μικρός δεν καταλαβαίνει.
παίρνει το νοτισμένο τριαντάφυλλο από τον τάφο της μάνας του και μας βρέχει κάνοντας σαματά .
ο παππούς θυμώνει του δίνει έναν ελαφρύ μπάτσο και ευθύς το μετανιώνει δίνοντας του ένα φιλί και προσπαθώντας να του εξηγήσει το λάθος της συμπεριφοράς του
τα μάτια του παππού είναι βουρκωμένα
"έπρεπε να τον είχα σκοτώσει εγώ. κι ας πέθαινα στη φυλακή.
εκείνη θα ζούσε και τα παιδιά θα είχανε τη μάνα τους"

για τον τάφο, έφερε μάρμαρο λευκό από την Ελλάδα.δεν ήθελε το σκούρο χρώμα που συνηθίζουν εδώ για την κόρη του.(πόσο μου φαίνονται όλες αυτές οι ενέργειες σαν κραυγές απελπισίας να δώσεις χαρά σε κάποιον που δεν υπάρχει πια να σου χαμογελάσει και να γεμίσει με νόημα τη ζωή σου...)
μια  τριανταφυλλιά σε βαθύ ροζ μοιάζει να βρήκε το ιδανικό της χώμα για να ευδοκιμήσει. γεμάτη άνθη και άπειρα κλειστά ακόμη μπουμπουκάκια.
αμήχανα , καθόμαστε και τα μετράμε.
παντού μαρμάρινα αγγελάκια και πολύχρωμα ολόφρεσκα λουλούδια σα να έγινε η κηδεία χτες 

δεν έχω λόγια να μιλήσω.μόνο τον Μάριο χαιδεύω και του ζητάω να μη κάνει σαματά, ο παππούς είναι στεναχωρημένος. νιώθω  την ανάγκη του να εκφράζει ξανά και ξανά αυτόν τον πόνο, που δε βρίσκει γιατρειά

"ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. να ζω το μισό χρόνο μου εκεί και το μισό εδώ με τα παιδιά μου, τώρα που βγήκα στη σύνταξη.
σχέδια....όλα χάλασαν. τώρα έχω τα εγγόνια. ήθελαν κι αυτά να μου τα πάρουν , να τα κλείσουν στο ορφανοτροφείο. δεν τους άφησα. πάνω από το πτώμα μου. δε φτάνει που έχασα την κόρη μου, να μου τα πάρουν κι αυτά ;"

...
τα δύο παιδιά μοιάζουν εντελώς φυσιολογικά. χαρούμενα, αισιόδοξα πειράζουν συνεχώς το ένα το άλλο. κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τη βαριά μοίρα που τους έλαχε.
μόνο ο παππούς έχει βαρύ φορτίο να κουβαλά.
το χαμό της κόρης που αγαπούσε. το μεγάλωμα των δύο μικρών που πρέπει να είναι ανέφελο, το άγχος τι θα γίνει όταν ο δολοφόνος- πατέρας  αποφυλακιστεί

ανθρώπινες ιστορίες....