Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

συχνά σκέφτομαι.... πού πήγαν όλα εκείνα τα ωραία πράγματα που μοιραζόμασταν.
τα μικρά και τα μεγάλα, τα ασήμαντα και τα ανάλαφρα, τα διαφορετικά, τα εμπνευσμένα.
πού πήγαν οι αγάπες μας για τις μουσικές, τα βιβλία, τα ταξίδια.
το μοίρασμα περιπετειών
οι μικρές και μεγάλες επιθυμίες μας

μόνο στα μπλογκ όσων ζουν έξω, μπορείς να δεις ότι η ζωή μπορεί ακόμη να βιώνεται διαφορετικά.
ανθρώπινα
φυσιολογικά

εδώ...
ακόμη και στις απόπειρες να ξεφύγει κανείς, νιώθεις εκείνο το κράτημα...νιώθεις εκείνο το ..."αλλά", τη σκέψη  που θα επιστρέψει στην τρέχουσα θλίψη
την απουσία της χαράς...που αν κάπου τολμήσει να φανερωθεί θα μοιάζει πιο παράνομη από τους κάθε είδους εγκληματίες

τα κείμενα είναι στην πλειονότητά τους πολιτικά.
η ζωή που χάνουμε, κάθε μέρα εκφρασμένη με γκρίνιες, παράπονα, βρισιές
προσωπικά αδιέξοδα

μια χώρα που γέμισε προσωπικά αδιέξοδα

και η μόνιμη  επωδός : "να φύγουμε;"

μήπως...μια που για επαναστάσεις μάλλον δεν είμαστε, μήπως αυτή να είναι η λύση;

μια ομαδική φυγή
όπου τραβά η ψυχή του καθενός ;

κι εδώ μόνη η χώρα με τους 300. χωρίς έξοδα λειτουργίας του δημοσίου, χωρίς κοινωνικές δαπάνες.
με άδεια τα νοσοκομεία, άδεια τα σχολεία, άδεια τα δικαστήρια.

η χώρα ένα άδειο χρεωμένο οικόπεδο

...
όμως σήμερα είναι μια Κυριακή του Μάρτη
και μια άλλην Κυριακή του Μάρτη, σε ένα παρελθόν από αυτά που ζεις σε replay, μικρά καραβάκια αρμένιζαν δεμένα στο Σαρωνικό
κι όλα ήταν πολύ φωτεινά και πολύ μπλε και ακόμη πιο πολύ υποσχόμενα
κι αφηνόμουν στην ασφάλεια μιας αγκαλιάς με όλο το βάρος προς τα πίσω γερμένο
...

6 σχόλια:

thinks είπε...

Μου θύμισες το Παραμύθι Χωρίς Όνομα, της Π.Σ. Δέλτα, που κανείς φαίνεται δεν διαβάζει πιά. Στο παραμύθι, η χώρα των Μοιρολατρών είχε αδειάσει και είχε ερημώσει υπό την Βασιλεία του βασιλιά Αστόχαστου Α'. Ακόμα και το Βασιλόπουλο με την αδελφή του την Ειρηνούλα ξεκίνησαν να φύγουν στα ξένα όπως έκαναν όλοι, μα στον δρόμο συνάντησαν στο φτωχικό τους την κυρά-Φρόνηση, και την κόρη της την Γνώση, γύρισε πίσω και ξανάχτισε την χώρα γενόμενος στο τέλος βασιλιάς Συνετός Β', και παντρεύτηκε την κόρη της κυρα Φρόνησης. Ο μόνος λόγος που δεν γίνονται αυτά σήμερα είναι γιατί δεν πρέπει να έχουμε Βασιλόπουλο και δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν πρέπει να το βγάλουμε Προεδρόπουλο, Πρωθυπουργόπουλο ή κάτι άλλο... Από την άλλη μεριά βέβαια, τα "ξένα" είναι μέσα μας και όχι απαραίτητα μια γεωγραφική περιοχή...

Καλή σου Κυριακή :-)

scarlett είπε...

Καλησπέρα Δημητρη

Δεν το ξερω ...το Παραμυθι :)

Αλλα ισως και να μην ειναι τοσο ασχημη ιδεα να αδειαζε η χωρα.

Μπορει τα "ξενα" σε μερικες περιπτωσεις να κατοικουν και μεσα μας, αλλα τα βασανα και οι κακουχιες που περναμε πολλοι τελευταια, εχουν συγκεκριμενες γεωγραφικες συντεταγμενες

Marina είπε...

Εμείς οι Ελληνες είμαστε εγωκεντρικός λαός. Αν όλα πάνε καλά (δλδ ο πατερούλης δίνει τριαλαρί, λαρό) όλοι μαζί χορεύουμε, γράφουμε χαρούμενα πράγματα, μαζί τα πίνουμε, όλα είναι λουλουδάτα και ωραία. Μόλις στραβώσουν τα πολιτικά και δη τα οικονομικά μας (δλδ πάπαλα ο πατερούλης) κλαίμε ΩΙΜΕΕΕΕΕ όλοι μαζί, πέφτει βαλάντωμα στα μπλόγκς, του Κίτσου η μάνα και άλλα βουκολικά..

Κοιμόμαστε όρθιοι.

scarlett είπε...

Δεν ειναι, Μαρινα, οτι η κατασταση σημερα στην Ελλαδα ειναι για γιορτες και πανηγυρια. Καθημερινα παρακολουθουμε τη διαλυση του κοινωνικου ιστου. Αλλα αυτη η μονοθεματικοτητα εχει καταντησει κουραστικη. Απο την αλλη δε βλεπω να εχει αλλαξει και πολυ η ζωή των γυρω μου.

Marina είπε...

Η Ελλάδα περνάει μεγάλη φουρτούνα τώρα..λίγο-λίγο στεγνώνει η αγορά καθώς μειώνονται τα εισοδήματα. Ξαφνικά καλούνται οι Ελληνες να μάθουν να ζούν σαν μυρμήγκια αντί να είναι αιωνίως στη Τζιτζικοχώρα. Είναι μεγάλο χτύπημα αυτό, έτσι βλέπεις μονίμως γκρίνια, πεσμένα μούτρα και εσωστρέφεια.

Προσωπικά σταμάτησα να γράφω στα μπλόγκς, δεν αντέχω το αυτομαστίγωμα..και τη κλαψούρα..

scarlett είπε...

Σέναν βαθμό το συναίσθημα και το πώς αυτό εκφράζεται είναι δικαιολογημένα. Από την άλλη πρέπει να βρει ο καθενας τις προσωπικές διεξόδους του, γιατί ζωή και καθημερινή μιζέρια, δε βγαίνει...