Σάββατο 11 Μαΐου 2013

" ώστε εδώ ήταν όλο το φως κρυμμένο ;"

- Μπορείς να έχεις λιγότερα πράγματα....

Το θέμα όμως είναι ότι σήμερα κανείς μας δεν έχει λιγότερα πράγματα. Όλοι έχουν πολλά πράγματα, που τα στριμώχνουν σε μικρά σπίτια, μέχρι που εκείνα γεμίζουν ασφυκτικά. Δε μου αρέσουν τα ασφυκτικά σπίτια. Θέλω τους χώρους άδειους και λιτούς με λίγα - ελάχιστα να φαίνονται ,τα τελείως απαραίτητα και με πολλούς αποθηκευτικούς χώρους σε σημεία μη εμφανή.

Όμως εσένα σε αγάπησα γιατί μπορείς να χωρέσεις τη ζωή σου σε έναν ναυτικό σάκο. Και μαζί σου μπορώ κι εγώ να χωρέσω  τη ζωή μου σε έναν ναυτικό σάκο. Ή  έστω σε δυο βαλιτσούλες μικρές. Από αυτές που μπορώ να σηκώσω.

.....
Στο ενδιάμεσο, έτσι άπληστοι που είμαστε οι άνθρωποι, θα ονειρεύομαι  γυάλινα σπίτια στις ακτές της Αφρικής ή σε κάποιο νησί της Μεσογείου με θέα τη θάλασσα και φως παντού .

8 σχόλια:

thinks είπε...

Διαβάζοντας τον τίτλο, και αφού διάβασα το κείμενο, η ενστικτώδης εντύπωση που μου γεννήθηκε ήταν να θυμηθώ το πράσινο φως που αναβόσβηνε συνεχώς, στο αγκυροβόλιο της έπαυλης της Ντέηζι, στην άλλη μεριά του κόλπου, απέναντι από την δική του έπαυλη, και ήταν η κινητήρια δύναμη στην ψυχή του Τζέη Γκάτσμπυ.

Καλό σου Σαββατοκύριακο Scarlett :-)

Jolly Roger είπε...

Πάντα εσύ το αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι και εγώ το φανάρι το δεξιά


(Υελτης)

scarlett είπε...

Τι παραξενος συνειρμος, Δημητρη!

Στην δική μου αφήγηση καθόλου δεν υπήρχε ο κ Γκάτσμπυ στο μυαλό μου, που αν και διαφημιζεται πολυ τελευταια, εχω δεκαετιες που τον διαβασα και φυσικά μονο αμυδρα θυμαμαι την υποθεση του.

Εξαιρετικη η σκηνη που εδω καταθετεις, σ'ευχαριστώ!

Καλο Σ/Κ και σε σας , Δημητρη!
:)

scarlett είπε...

Τι μπορω να απαντησω στο μονο γραμμα του νομπελιστα μας, πειρατη ;
Να εισαι καλα που διαλεξες τα λογια του.
Ελπιζω παντα στη ζωη μας να υπαρχει ενα λιμανι που να χαιρομαστε να το βρισκουμε.

thinks είπε...

Αγαπητή μου Scarlett, το σχόλιό σου είχε "κλείσει/συμπληρώσει" θαυμάσια το δικό μου, αλλά το ξανανοίγω λιγάκι, έτσι για να πω ότι δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου τον μαζοχισμό του να υποφέρω τον Λήο Ντικάπριο στην δολοφονική απόπειρα του Λούρμαν κατά του μεγαλύτερου διαμαντιού του στέμματος της Αμερικανικής λογοτεχνίας. Αν αναγκαστώ να οραματίζομαι το έργο μέσω των εικόνων ενός μέσου επικοινωνίας που ποτέ δεν μπόρεσε να το αποδώσει δίκαια, προτιμώ την αθωότητα και τον πόνο του Ρέντφορντ και της Φάρροου.

Ως απόδειξη παραθέτω την σκηνή όπου ο Νικ λέει στον Γκάτσπυ ότι δεν μπορεί να επαναλάβει το παρελθόν, και εκείνος τον κοιτά αποσβολωμένος και απαντά: "Μα βέβαια και μπορείς". Ψάξτες και τις δύο στο διαδίκτυο: Ο Γκάτσμπυ του Ρέντφορντ το λέει με μια πίστη βασισμένη στο όνειρο. Ο Γκάτσμπυ του Ντικάπριο το λέει σαν να διδάσκει την αντικειμενική πραγματικότητα.

:-)

scarlett είπε...

Συμφωνω μαζι σου Δημητρη οτι ενα λογοτεχνικο εργο παντα κατι χανει στον κινηματογραφο και οι ηρωες συνηθως ειναι πολυ διαφορεικοι απ'ότι τους φανταστηκαμε κατα την αναγνωση του εργου.
Παρ'όλα αυτα δεν πρεπει να ανησυχεις :) Αν επρεπε με καποια μορφη από τις δυο που αναφερεις,να ταυτισω τον Γκατσμπυ σιγουρα θα ηταν αυτη του Ρεντφορντ και οχι του Ντι Καπριο που για να πω την αληθεια δεν ειναι απο τις συμπαθειες μου και στον συγκεκριμενο ρολο τον θεωρω πολυ αταιριαστο.

Κατα τη γνωμη μου ουτε και ο Ρεντφορντ ηταν καταλληλος γι'αυτον τον ρολο, γιατι παρα ειναι ωραιος και σιγουρος για τον εαυτο του, χαρακτηριστικα που λειπουν απο τον λογοτεχνικο Γκατσμπυ.

Τζων Μπόης είπε...

Μένω στη δεύτερη παράγραφο της Scarlett και στο σχόλιο του Κάπταιν...

Να ΄στε καλά...

http://www.youtube.com/watch?v=50fEpq2Uayo

scarlett είπε...

Σ'ευχαριστουμε Τζων Μποη !

Να εισαι κι εσυ καλα και να χαρειτε οσο γινεται περισσοτερο αυτην την καλοκαιρινη Κυριακη που ξημερωσε.