σκόρπια και...ατάκτως ερριμμένα

η ψαλίδα ολοένα κι ανοίγει.
ήδη το άνοιγμα της μοιάζει αδύνατον να εμποδίσει τη δημιουργία των σύγχρονων πατρικίων και πληβείων.
πολυτελή πούλμαν μεταφέρουν καθημερινά τους προνομιούχους γόνους σε ελιτιστικά σχολεία , ενώ  συνομήλικοί τους στα Πατήσια, στο Πέραμα και στη Κυψέλη κοιμούνται σε παγωμένα σπίτια.
ακόμη αγνοούν οι μεν την ύπαρξη της ζωής των άλλων, αλλά μεγαλώνοντας η εικόνα θα ξεκαθαρίσει.
.....
υπάρχει πολύς θυμός εκεί έξω. πολύς. μερικές φορές με τρομάζει.
ο ζητιάνος δεν σε παρακαλά πια για ένα πενηνταράκι. το απαιτεί, σε βρίζει, γίνεται έξαλλος αν δεν του δώσεις.
ο εικοσάχρονος  απειλεί με μπουνιές τον ελεγκτή που τόλμησε να του ζητήσει εισιτήριο.
μια ζούγκλα εκεί έξω και δεν ξέρεις να αναγνωρίσεις τα θεριά.
.....
κάποιες φορές απορώ με την αφέλεια εκείνων που νομίζουν πως όπου να'ναι θα γυρίσουμε στην π.κ. εποχή και όλα θα γίνουν όπως πρώτα.
ο γείτονας χαϊδεύει τη μαύρη -χωρίς πινακίδες- Mercedes , την ώρα που την βγάζει από το γκαράζ για να βάλει  μπρος τη μηχανή.
στ'αλήθεια πιστεύει πως θα μπορέσει να της ξαναφορέσει πινακίδες ;

.....
στη ζωή τα πράγματα παίρνουν καινούρια σχήματα και καινούριους αριθμούς.δύο αντί για έξι..ένα. στα ελάχιστα καμιά φορά βρίσκεις και πλεόνασμα. αλλά η ψυχή διψά κάποτε και για υπερβολή. σ'αυτήν δεν λες όχι.
δεν έχουν μείνει και πολλά. μετρημένες οι μέρες , ο χρόνος.
δεν μπορεί να μην το σκεφτείς όταν πνίγεσαι μέσα σε τέσσερις τοίχους, όταν καταλαβαίνεις το πόσο τρωτός είσαι.
κανένα αύριο δεν υπήρξε υπόσχεση, παρά μόνο ευχή
....
προχωράς μπροστά από το βενζινάδικο...πονάς λίγο αλλά προχωράς και σκέφτεσαι πως δεν πρέπει να αφήνουμε πάντα τα πράγματα στην τύχη