Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

25-52-14

τα τελευταία δυο τρία χρόνια η Ελλάδα με γεμίζει με απίστευτη κατάθλιψη.
προσωπικές ματαιώσεις ζωτικής σημασίας και μια διαρκής απέχθεια για όλα τα ανεκδιήγητα που καθημερινά ακούμε, βλέπουμε και βιώνουμε.
ένα αίσθημα αδυναμίας να μην μπορείς να αλλάξεις τίποτα, όσο κι αν προσπαθήσεις.
χαμένοι αγώνες, χαμένες αξίες.
μια πλήρης αποδοχή των πάντων, όσο παράλογα κι αν είναι αυτά.
έλλειψη λογικής, σεβασμού, αξιοπρέπειας.
μια κατιούσα πορεία που μοιάζει να μην έχει τέλος πριν την πλήρη εξαθλίωση.
τελικά είναι πολύ εύκολο να νιώθεις ξένος στον τόπο σου.να τον μισήσεις.

ζω παρατηρώντας τα πολύ πολύ απλά,και μετρώντας.
τα πάντα γύρω μου γίνονται αριθμοί, κι οι αριθμοί γίνονται η ζωή μου



6 σχόλια:

thinks είπε...

Δεν είναι δυνατόν να βγεις έξω, σε κάπια χώραπου να μπορείς να μεινεις; Είναι τόσο αληθινά αυτα που λες, τόσο αληθινά και θλιβερά... Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η Ελλάδα θα σωθεί κάποτε μόνο από εκείνους που θα επιζήσουν έξω...

scarlett είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,
το τελευταίο δεν το νομίζω, γιατί αυτοί που φεύγουν δεν ξαναγυρνούν. Αποκτούν μια ζωή εκεί που πάνε, όποια κι αν είναι αυτή, που σιγά σιγά τους απορροφά όπως είναι φυσιολογικό. Για την δε δεύτερη και τρίτη γενιά το ξέρεις και ο ίδιος η Ελλάδα δεν είναι παρά μια ξένη χώρα.

Όσο για την πρότασή σου,δεν είναι ότι δεν το σκέφτομαι, είναι ότι είμαι εγκλωβισμένη κατά κάποιον τρόπο, όπως οι περισσότεροί μας που δεν είναι πια 20 χρόνων.

fish eye είπε...

συμφωνω με τα σχολια και των δυο σας, να προσθεσω πως η δικη μου θλιψη ξεκινησε μετα το 2000.. πολυ σιγα και απαλα, ισα που ενιωθες πως κατι γινεται ασχημο.. μεχρι το 2008 - 2010 οπου τα πραγματα ειπωθηκαν με το ονομα τους..

δεν γνωριζω πως και αν θα επιβιωσουμε και εμεις και τα παιδια μας
αλλα θελω παντα να βλεπω το ποτηρι αν οχι μισογεματο, τουλαχιστον με την αισθηση οτι ξαναγεμιζει (οχι απαραιτητα με ο,τι ηταν ηδη γεματο και χαθηκε - παντως γεμιζει) - τελος καποιας εποχης, αρχη μιας αλλης

thinks είπε...

Πριν κανένα αιώνα μάθαμε ότι τα "σύνορα" του κόσμου μας δεν ήταν το χωριό ή η πόλη ή η επαρχία, αλλά η χώρα. Τώρα τα σύνορα του κόσμου μας δεν είναι πια η χώρα αλλά ο πλανήτης. Μπορεί πράγματα να μας κρατάνε, έστω και παρά την θέλησή μας σ' ένα μέρος αλλά η τέχνη είναι να σπάμε τους δεσμούς, πάντα, ώστε να ζούμε κατ' επιλογή και όχι καταναγκασμό... Το μυστικό ίσως είναι να θυμόμαστε μεν το χτες αλλά να μην το χρησιμοποιούμε για κριτήριο, μέτρα και σταθμά. Η κάθε καινούργια μέρα είναι αυτό που είναι, και είναι αυτό που δημιουργούμε κάθε πρωί από το μηδέν. Μπορούμε να μείνουμε εδώ, ή να πάμε αλλού, εφ' όσον ότι κάνουμε το αισθανόμαστε σαν επιλογή. Αν το αισθανθούμε σαν καταναγκασμό ή ανάγκη, όπου και να μείνουμε ή να βρεθούμε, δεν θα έχουμε την ειρήνη της επιλογής... Και κάθε καινούργια εποχή χρειάζεται την δική της αντιμετώπιση για το τι είναι, ιδίως το τι περνάμε στα παιδιά για το τι να περιμένουν από τον εαυτό τους...

scarlett είπε...

Γεια σου Στέλλα
είναι αλήθεια πως μόνο με αισιοδοξία και ελπίζοντας μπορούμε να πάμε παρακάτω. Όμως ακόμη και γι'αυτά πρέπει κάπου να στηριχτούμε , κάπου να ακουμπήσουμε.
Γι'αυτό και αισιόδοξα πνεύματα σαν και το δικό σου είναι πολύτιμα.

scarlett είπε...

Όπως ξέρεις Δημήτρη, συμφωνώ απόλυτα με ότι λες και συχνά σε έχω θαυμάσει που μπόρεσες και άλλαξες πολλές φορές τη ζωή σου, όταν αυτή δεν εξελίσσονταν όπως εσύ επιθυμούσες.
Θα ξέρεις όμως κι εσύ πως οι περισσότεροι άνθρωποι (κι ανήκω κι εγώ δυστυχώς σε αυτούς) δεν είναι τόσο ευέλικτοι και λόγω ιδιοσυγκρασίας, αλλά και επειδή θες η μοίρα, θες η τύχη, θες οι προσωπικές επιλογές σε ρίξανε "εδώ" (όπου το εδώ δε σημαίνει μόνο τόπο) και όχι αλλού.Και στο μεταξύ εσύ σ'αυτό το "εδώ" έχεις επενδύσει με τα όνειρά σου, με τη ζωή σου και ξαφνικά πρέπει να το αφήσεις όχι μόνο χωρίς τα αναμενόμενα κέρδη μετά από τόσο χαμαλίκι, αλλά έχοντας χάσει και το μεγαλύτερο μέρος από το κεφάλαιό σου.
Ζυγίζεις τα πράγματα και αποφασίζεις, αλλά χαμένος είσαι έτσι κι αλλιώς.