Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

αφελώς αφελής

το ποια είναι η Ελλάδα  μού είναι κάτι εντελώς άγνωστο. κάτι που αργά αργά ανακάλυψα μόλις τα τελευταία χρόνια.
χαμένη στον μικρόκοσμό μου, τον θεωρούσα μέτρο για να κρίνω το σύμπαν γύρω μου.
(αφέλεια ; έλλειψη παρατηρητικότητας ; ηλιθιότητα ; υποθέτω λίγο απ'όλα.....και φυσικά εγωιστικό και χαζό συνάμα)
και φυσικά ήμουν αλλού γι'αλλού.
όλα γύριζαν διαφορετικά.
μερικές φορές παραξενευόμουν όταν έβλεπα τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθούσαν τα πράγματα, αλλά δεν πολυέδινα σημασία. αφενός δεν έμπλεκα εγώ σε αυτές και αφετέρου τις θεωρούσα εξαίρεση

κάπως έτσι...
μόνο που η Ελλάδα είναι εξ'ολοκλήρου μια εξαίρεση. στις προτεραιότητες που δίνει. σ'αυτά που της αρέσει να προσπερνά.

σήμερα πια, με όλη την απογοήτευση που μπορεί να κουβαλά κάποιος που πολλαπλά εξαπατήθηκε, παρακολουθώ σχεδόν αδιάφορα το ψέμα να σκάει σαν ηχηρό πυροτέχνημα, να δημιουργεί τις σχετικές εντυπώσεις και μετά να σβήνει και να χάνεται για να δώσει τη θέση του στην επόμενη απάτη μέχρι που να σβήσει κι αυτή και να ξεχαστεί.
δεν ξέρω πως το βιώνουν οι υπόλοιποι συν-Έλληνες αυτό. ανήκει κι αυτό σ'εκείνα που δεν θα καταλάβω ποτέ.




2 σχόλια:

thinks είπε...

Σαν να διαβάζω δικές μου σκέψεις, έχοντας περάσει 7+18 χρόνια βλέποντας την Γκρης απ' έξω, και επιστρέφοντας το 2007 πλήρης υπερηφάνειας δια τον επαναπατρισμόν, αναβαθμίζοντας το διαμέρισμα στο Φάληρο ...τρομάρα μου. Τουλάχιστον η φύση έβαλε το χέρι της το 2008 και δεν έμεινα μέσα Scarlett μου... Αν και... και να μην είχα σταματήσει στο χωριό στα βουνά της Ιταλίας το 2008, θά 'χα γυρίσει πιξ-λαξ στις ΗΠΑ κατά το 2009-2010...

scarlett είπε...

Τις διάβασα και τις δικές σου περιπέτειες, Δημήτρη, αλλά τι να σχολιάσω ;
Άκρη δεν βγάζεις και επιπλέον εδώ όλοι θεωρούνται απατεώνες εκ προοιμίου, ίσως γιατί όλοι κρίνουν από τον εαυτό τους.