Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

πεζοδρόμια

Στις παρακάτω εικόνες υπάρχουν μερικά από τα πεζοδρόμια που καθημερινά διασχίζω. Δε χρειάστηκε να πάω μακριά, έξω από το σπίτι μου είναι όλα κι ενώ μένω σε μιαν μάλλον ήσυχη -μακριά από το κέντρο- περιοχή, με δεντράκια και πάρκα και σχετικά λίγη κίνηση, αν προσέξετε, είναι όλα αδιάβατα.
Όσοι επιθυμείτε δημοσιεύστε τα πεζοδρόμια που βρίσκονται κοντά στα δικά σας σπίτια.
Και μετά ελάτε να συζητήσουμε για το πόσο εύκολο είναι να κινηθεί κανείς με αναπηρικό καροτσάκι, με τροχήλατο πι ή ακόμη και μια μητέρα με το καροτσάκι του μωρού της σ'αυτούς τους δρόμους.
Ούτε μέχρι το φαρμακείο δεν μπορούν να πάνε μόνοι τους αυτοί οι άνθρωποι, ούτε μέχρι την ΕΒΓΑ για να προμηθευτούν το πιο απλό.
Ακόμη κι όσοι περπατάμε ακόμη στα δυο μας πόδια, έναν κίνδυνο τον διατρέχουμε.
Όπως μου είχε πει και ο Χ από παλιά : Το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας φαίνεται από το πώς η κοινωνία της συμπεριφέρεται στα πιο αδύναμα μέλη της.




Αυτό το πεζοδρόμιο, διακόπτεται για τουλάχιστον 50 μέτρα από την βλάστηση, η οποία είναι πολύτιμη μεν στα πεζοδρόμια, αλλά μάλλον ανεπιθύμητη στα δάση που κάθε χρόνο καίμε.




7 σχόλια:

Martha είπε...

Έχω υπάρξει μια φορά μαμά με καροτσάκι και σε λίγους μήνες θα γίνω για δεύτερη φορά. Ήδη έχω αρχίσει να χαρτογραφώ ποιά διαδρομή θα ακολουθώ προς και από την παιδική χαρά!
Αυτό βέβαια που δεν μπορώ να προβλέψω είναι τα αυτοκίνητα που παρκάρουν όπου βρούν χωρίς να σκέφτονται τα αυτονόητα.
Και καλά πες εγώ και το καροτσάκι μου. Θα μεγαλώσει το μωρό, θα τελειώσει το βάσανο μου. Οι άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια;;;

scarlett είπε...

Κατ'αρχήν τις ευχές μου για το μωράκι που περιμένεις! Με το καλό να έρθει στον κόσμο και χωρίς να σε ταλαιπωρήσει πολύ.
Για τα υπόλοιπα δεν έχω να σχολιάσω Μάρθα, τα είπα και στο προηγούμενο κείμενό μου, άγνωστα δεν είναι : στην Ελλάδα ζωή υπάρχει μόνο για τους νέους και τους δυνατούς. Και δεν είναι μόνο στην Αθήνα έτσι, και στην επαρχία μία από τα ίδια είναι.

Velvet είπε...

Συπτωματικα γραψαμε τα ιδια εσυ εδω κι εγω στη τελευταια μου αναρτηση. Απογοητευομαι και θλιβομαι για την κατασταση που επικρατει σ΄αυτη τη χωρα και την αυθαιρεσια να υπαρχει παντου.
Τουλαχιστον παρηγοριεμαι με τη σκεψη οτι υπαρχουν καποιοι που βλεπουν διαφορετικα.

thinks είπε...

Οι φωτογραφίες, αγαπητή μου Scarlett, απεικονίζουν μια απλή πραγματικότητα. Ακόμα και στο σχέδιο πόλεων, επίσημο ή αυθαίρετο, όλοι δώσαν σημασία στο Εγώ, στην ιδιοκτησία, και κανείς δεν έδωσε σημασία στα κοινά, π.χ., το φάρδος του δρόμου και το φάρδος του πεζοδρομίου. Βέβαια, αν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια είχαν προσχεδιασμένο φάρδος που να πλησιάζει κάπως τα μίνιμουμ του δυτικού κόσμου, το λεκανοπέδιο θα χωρούσε μόνο τους μισούς από όσοι ζουν εκεί σήμερα (που είναι σχεδόν το 50% της χώρας όλης να μη τους ματιάσω!) [σημ., Στη Ρώμη ζει το 4% της Ιταλίας].

scarlett είπε...

Velvet
διάβασα την ανάρτησή σου, και ναι, μας πιάνει ένα παράπονο όσοι έχουμε ζήσει έξω, κάνοντας αναπόφευκτα τις συγκρίσεις μας.
Τελευταία και με την κατρακύλα που έχουμε πάρει βέβαια, το κυρίαρχο συναίσθημα δεν είναι το παράπονο, αλλά ο θυμός.

scarlett είπε...

Γεια σου Δημήτρη, εννοείται πως ΚΑΙ τα πεζοδρόμιά μας είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας. Και σ'αυτήν την κοινωνία δεν χωράνε ηλικιωμένοι, άρρωστοι, σακάτηδες.
Αν και για να πληρώνουν φόρους είναι χρήσιμοι.

thinks είπε...

Ναι, Scarlett! "το κυρίαρχο συναίσθημα δεν είναι το παράπονο, αλλά ο θυμός"

Και, όσοι έχουν την εμπειρία μιας πραγματικότητας εκτός Ελλαδιστάν, δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν ότι στην πραγματικότητα της Ελληνικής αυτάρεσκης αλλά σάπιας κοινωνίας, οι ανήμποροι και οι ηλικιωμένοι δεν χωρούν...

...και επιστρέφει καενίς στον "θυμό".