Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

doctors

μισώ τους γιατρούς.
πιο απλά δεν θα μπορούσα να το διατυπώσω, αν έπρεπε να σκεφτώ μία επαγγελματική κατηγορία που μου είναι ιδιαίτερα αντιπαθής.
(για τους πολιτικούς δε μιλάω γιατί δεν μπορώ να φανταστώ σοβαρό άνθρωπο να σέβεται και να ασχολείται με το ήθος και το ποιόν των πολιτικών)
οι γιατροί όμως είναι άλλη κατηγορία.
ίσως γιατί μεγαλώνουμε περιμένοντας κάτι καλύτερο από αυτούς, μέχρι που αρχίζουμε λίγο λίγο να ανακαλύπτουμε την ανικανότητα, την αλαζονεία, την αγένεια, την υπεροψία και πάνω απ'όλα την διάθεση τους να σε εκμεταλλευτούν με τον χειρότερο τρόπο, αφού ένας ασθενής δεν έχει  τρόπο να αμυνθεί και τις περισσότερες φορές δεν έχει και επιλογές
 αν αναλογιστώ την μακρόχρονη σχέση και επαφή μου μαζί τους σίγουρα θα βρω κάποιες περιπτώσεις που ξεφεύγουν από αυτήν την γενική αντίληψη που πια κουβαλάω, αλλά σε σχέση με το σύνολο είναι μάλλον μια μειοψηφία. και μάλιστα μια μικρή μειοψηφία.

που σημαίνει πως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία (αφού και τα ασήμαντα κάποιες φορές στα χέρια τους γίνονται σοβαρά και μια ευκαιρία για να αποδημήσεις εις Κύριον μια ώρα αρχύτερα) κάθε φορά λοιπόν που συμβαίνει κάτι,  κάνεις τον σταυρό σου και προχωράς με αυτό....με τον σταυρό....και ελπίζοντας.

ελπίζοντας πως ο συγκεκριμένος έμαθε λίγο καλύτερα το μάθημα του στο Πανεπιστήμιο...πως Θα είναι αρκετά επαγγελματίας....πως σήμερα το πρωί δεν τσακώθηκε με τη γυναίκα του... πως μπορεί να του έχει μείνει και λίγη ακόμη ανθρώπινη ευαισθησία ότι απέναντί του έχει ένα ανθρώπινο ον που πονάει, υποφέρει, φοβάται, ελπίζει

κι ενώ οι δημοσιογραφίσκοι όλων των ειδών γράφουν και φωνάζουν και διαμαρτύρονται για χίλια δυο πολύ πιο επουσιώδη θέματα και οι συνδικαλισταράδες κατεβάζουν τον κόσμο σε απεργίες για εξίσου ασήμαντα , δεν είδα ποτέ να γίνεται μία οργανωμένη κίνηση που να διεκδικεί το απλό ανθρώπινο δικαίωμα του κάθε πολίτη για δημόσια ή ιδιωτική υγεία όπου ο ασθενής θα μπορεί να αξιολογεί το έργο και τη συμπεριφορά του γιατρού και ανάλογα να τον αμείβει.
διότι - με τον τρόπο που λειτουργούμε τώρα- πληρώνουμε ακόμη κι όταν ο "γιατρός" αγνοεί την πάθηση ή το πρόβλημά μας, πληρώνουμε τη λάθος διάγνωση και την εξίσου λάθος θεραπεία, πληρώνουμε ακόμη και όταν ο γιατρός μας βλάπτει ή μας σκοτώνει, πληρώνουμε την κάθε αγενή συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή το σύστημα το επιτρέπει.
(δεν μπορώ να φανταστώ να φέρνω έναν τεχνίτη στο σπίτι μου, να μην κάνει την δουλειά για την οποία τον κάλεσα και να θέλει να πληρωθεί....οι γιατροί όμως το κάνουν)
γιατί λοιπόν να μη μας συμπεριφέρονται, όπως ακριβώς μας συμπεριφέρονται ;


μια κοινωνία που ζητά αξιολόγηση στο δημόσιο, στην εκπαίδευση και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού δεν ζητά το πιο απλό.... τον σεβασμό στη ζωή και τον σωστό επαγγελματισμό από αυτούς που ασχολούνται με αυτήν.
ενώ σ'έναν οδηγό του αφαιρείται η άδεια όταν αποδεικνύεται ανίκανος στην τήρηση βασικών κανόνων και γίνεται επικίνδυνος για τους άλλους, σχεδόν ποτέ δεν αφαιρείται η άδεια απ'όσους καθημερινά σκοτώνουν ή αφήνουν ανάπηρους ανθρώπους στα χειρουργικά κρεβάτια.
φυσικά κάποιες φορές αυτό είναι αναπόφευκτο. αλλά από το αναπόφευκτο αυτό έως την πλήρη ατιμωρησία και την πλήρη αποποίηση ευθυνών ο δρόμος είναι μακρύς.


παλιότερα είχα αναφέρει πως η ανιψιά μου - ένα εξαιρετικά ευφυές και ταλαντούχο πλάσμα...τότε - είχε περάσει στην ιατρική, όπως όφειλε στους δικούς της, εφόσον ήταν μαθήτρια του 20.
το κοριτσάκι αυτό που πια είναι γυναίκα και ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της πιστεύει πως γαμ...ε τη ζωή της επειδή πέρασε μεγάλο κομμάτι της νιότης της διαβάζοντας κι όταν τη ρώτησα πρόσφατα ποια ειδικότητα θα ήθελε να ακολουθήσει μου απάντησε  : κάποια που θα της έδινε αρκετό ελεύθερο χρόνο για να κάνει τη ζωή της.
φυσικά αυτό αποτελεί μόνο μέρος της απάντησης, μια που ο κύριος λόγος που οι νέοι σπουδάζουν την συγκεκριμένη επιστήμη είναι η σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση και οι μεγάλες δυνατότητες εύκολου και γρήγορου κέρδους.
δεν θεωρώ την ανιψιά μου μοναδική περίπτωση. δεν έχω λόγο να κατηγορήσω το αίμα μου. μεταφέρω εδώ μια γενικότερη φιλοσοφία που καλλιεργείται από όλη την κοινωνία.


5 σχόλια:

thinks είπε...

Δεν ξέρω τι λόγια να χρησιμοποιήσω για να εκφράσω το πόσο συμφωνώ μαζί σου.

Να ειδικεύσω μόνο ότι έχοντας πείρα σαν κάτοικος και χρήστης των κρατικών και ιδιωτικών συστημάτων υγείας στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Εμίλια-Ρομάνια της Ιταλίας και την Ελλάδα, συμφωνούμε απόλυτα για την Ελλάδα –κατά την δική μου πείρα όχι για τις άλλες χώρες που ανέφερα. Για την Ελλάδα όμως, κατά λέξη και θα μπορούσα να πω άλλα τόσα, και με αποδεικτικά στοιχεία!

Καλό σου απόγευμα Scarlett :-)

scarlett είπε...

Γεια σου Δημήτρη

φυσικά και όσα γράφονται ισχύουν κυρίως για την χώρα στην οποία ζω. Όχι όμως μόνο. Στην Ελλάδα υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα των ιατρικών υπηρεσιών που προσφέρονται έναντι (συχνότατα) μαύρου χρήματος και της αγένειας.
Η ανικανότητα και η υπεροψία όμως είναι παγκόσμια φαινόμενα.Μιλώντας εντελώς πρόχειρα όσον αφορά τα νούμερα και βάσει δικών μου εμπειριών αλλά και ανθρώπων που γνωρίζω, πιστεύω πως τουλάχιστον ένα 50 % των γιατρών παγκοσμίως είναι από μέτριο έως ανίκανο. Το υπόλοιπο περίπου 50% αποτελείται από επιστήμονες που ναι μεν ξέρουν τι τους γίνεται αλλά για να κάνουν τη δουλειά τους πρέπει να πληρωθούν κάτι παραπάνω από αδρά (τους υπολογιζω περίπου 25%) και μετά υπάρχει κι ένα περίπου 25% (στην πραγματικότητα πιστευω ότι είναι πολύ λιγότεροι) που ΚΑΙ γνωριζουν τη δουλειά τους ΚΑΙ δεν θέλουν να σε κλέψουν.

Στην Αμερική όπως όλοι ξέρουμε κοινωνικη μέριμνα δεν υπάρχει. Που σημαίνει δίχως ιδιωτική ασφάλιση πας στην κυριολεξία σαν το σκυλί στο αμπέλι.
Επίσης η ταινία The Doctor (μιλώντας για υπεροψία) είναι αμερικάνικη και δε νομιζω να μας λέει κάτι που δεν γνωρίζουμε όλοι.

Για την δε σκοταδιστική Ευρώπη να μη μιλήσω. Ξέρω τουλάχιστον για δυο χώρες: Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο πως ο ασθενής εξετάσεις και διαγνώσεις δεν πιάνει στα χέρια του που να χτυπιέται. Τα αρχεία τα κρατάνε οι γιατροί (μάντεψε γιατί) Στην Γερμανία άλλαξε πρόσφατα ο νόμος, όμως και πάλι για να πάρεις τις εξετάσεις σου πρέπει να κάνεις ολόκληρο αγώνα.
Και το πώς καλύπτονται οι γιατροί μεταξύ τους για τα λάθη τους, το ξέρουμε όλοι.

scarlett είπε...

YΓ. Διευκρινιστικά : κείμενο και σχόλιο μιλάνε μόνο για τους "γιατρούς" . Δεν αναφέρομαι σε συστήματα κρατικά ή ιδιωτικά περίθαλψης ή νοσηλείας.

thinks είπε...

Τότε, μιλάς για δύο ξεχωριστά θέματα;

1. Την υπεροψία των γιατρών η οποία παίρνει και την απόχρωση της κουλτούρας από την οποία προέρχεται. Κατά την εμπειρία μου (και έχω αρκετή σε όλες τις χώρες που ανέφερα, και προσωπική και οικογένειας και φίλων) οι Έλληνες γιατροί είναι οι χειρότεροι και οι πλέον εκνευριστικοί όσον αφορά το θέμα αυτό. Και μην ξεχνάμε ότι δεν αυτοαποκαλούνται «γιατροί» αλλά «ιατροί». Αντί για φακελάκια θα έπρεπε να συλλέγουν φάσκελα.

2. Την ικανότητα (ή το ποσοστό ανικανότητας) των γιατρών στο εκάστοτε σύστημα. Φυσικά, ανικανότητα υπάρχει παντού σε κάποια ποσοστά, αλλά από ότι έχω δει σταθερά, παντού, η ανικανότητα των γιατρών γίνεται περισσότερο ή λιγότερο φανερή και βλαβερή ανάλογα με την δομή και οργάνωση του συστήματος δια μέσου του οποίου λειτουργούν, οι γιατροί. Βλέπω το υστερόγραφό σου αλλά πιστεύω ότι είναι αδύνατο να ξεχωρίσει η απόδοση του γιατρού από το σύστημα μέσω του οποίου λειτουργεί. Φυσικά, η Ελλάδα και οι Έλληνες γιατροί έρχονται πρώτοι από το τέλος και εδώ.

ΥΓ. Και βέβαια υπάρχει μέριμνα στην Αμερική! Η καλύτερη του κόσμου. Απλά είναι ιδιωτική και ακριβή. Γι’ αυτό ο Ομπάμα πέρασε τον νόμο περί Περίθαλψης Προσιτών Τιμών (Affordable Care Act) όπου προσπάθησε να δημιουργήσει αγορές ανταγωνισμού ιδιωτικής περίθαλψης για χαμηλότερα εισοδήματα τον οποίον νόμο ο Τραμπ προσπαθεί να καταστρέψει για να εξαφανίσει την μνήμη του μαύρου πρόεδρου.
Προσωπικά όχι μόνο καταλαβαίνω την Αμερικανική δομή όπου το κράτος δεν μπερδεύεται μέσω των φόρων μας σε κρατική περίθαλψη αλλά πιστεύω ακράδαντα και αντικειμενικά ότι έτσι είναι σωστό. Η περίθαλψη στην συγκεκριμένη και μόνο περιοχή της Ιταλίας όπου τυχαίνει να ζούμε, που είναι 100% δωρεάν από την Επαρχία μας, μου έχει σώσει την ζωή, αλλά, και πάλι, αν γινόταν δημοψήφισμα θα ψήφιζα εναντίων μου ότι η περίθαλψη δεν πρέπει να βγαίνει από τους φόρους.

ΥΓ2. Ο Γιατρός με τον Ηερτ είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Η ωραιότερη σκηνή είναι εκεί που ζητάει συγγνώμη από τον γιατρό τον οποίον κορόιδευε μέχρι τότε, αλλά τώρα του ζητά να κάνει εκείνος την επέμβαση στον λαιμό του. Και στην συγγνώμη ο γιατρός απαντά χαμογελόντας: «εντάξει… πάντα ήθελα να σου κόψω το λαρύγγι και τώρα έχω την ευκαιρία…» Βέβαια, τέτοια ταινία έβγαλε η Αμερική, και, αν και θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το πρόβλημα εκεί, πρέπει επίσης να μιλήσουμε και για την ανοικτή κριτική που υπάρχει.

scarlett είπε...

Το ότι το σύστημα στηρίζει ή το αντίθετο το έργο ενός γιατρού, δε χρειάζεται συζήτηση, Δημήτρη.
Γι'αυτό έγραψα και το διευκρινιστικό υστερόγραφο.

Δεν αναφερόμουν σε συστήματα υγείας,άλλωστε στην Ελλάδα δεν υπάρχει εδώ και χρόνια δημόσιο (κρατικό) σύστημα περίθαλψης. Όσο έχουμε λεφτά έχουμε ελπίδες και σε ιατρική περίθαλψη. Μιλούσα για ιδιώτες γιατρούς και μάλιστα η συγκεκριμένη γιατρός που μου έδωσε πρόσφατα την αφορμή για να γράψω το παραπάνω κείμενο πήρε το πτυχίο της από το Maryland.

Αν ήταν η μόνη, θα ήμασταν τυχεροί.