σε καθημερινούς ρυθμούς

το τρένο κυλά, τρέχει και το φως σχηματίζει ριγωτές αντανακλάσεις στα λευκά παπούτσια απέναντι, ακούω erbarme dich από τα κατά Ματθαίων πάθη και η σκέψη οδηγείται σε κείνα τα δέκα τσιγάρα και τη ζωή που μοιάζει να τρέχει πιο γρήγορα από το τρένο.
στη δουλειά ο Θ εκνευριστικός όπως πάντα και ξερόλας υποκριτής.
ελπίζω οι φιλοδοξίες του να τον οδηγήσουν σύντομα αλλού.
...
πονάω συχνά και ακόμη πιο συχνά απελπίζομαι από τις χαμένες δυνατότητες, τις καταστροφικές αλλαγές και την αδυναμία να επιλέξω ένα ελκυστικό μέλλον για το κομμάτι εκείνο της ζωής που δεν είναι πια τόσο εύκολο.
στην Ελλάδα  όλα μοιάζουν με ένα τεράστιο ψέμα και μια βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο.
ίσως πάντα έτσι να ήταν, αλλά υπήρχε και λίγη ελπίδα ζωής για όσους δεν στηρίζαμε το ψέμα.
οι ειδήσεις δεν είναι τίποτ' άλλο παρά αναπαραγωγή του αστυνομικού δελτίου με γενναίες δόσεις λαϊκιστικού σχολιασμού εκ μέρους των δημοσιογράφων, ύμνοι για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα και ακόμη πιο γενναίες δόσεις από οπίσθια
ως λαός δε νομίζω πως διαφέρουμε σε αμορφωσιά και βλακεία από τον υπόλοιπο πλανήτη. η διαφορά είναι ότι εμείς πιστεύουμε πως υπερέχουμε.
σε εξυπνάδα. και ικανότητες. και φιλότιμο. και τέλος πάντων έχουμε και τους πιο μάγκες προγόνους.
πώς το είπε ωραία ο Αινστάιν;
"δυο πράγματα είναι άπειρα. το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. αλλά για το πρώτο δεν είμαι είμαι τόσο σίγουρος."
...
μιλώντας με την Κ ανακαλύπτω για πολλοστή φορά πόσο ηλίθια ήμουν πριν μερικά χρόνια όταν νόμιζα πως οι άλλοι θα μπορούσαν να σκεφτούν λογικά, πρακτικά, ότι θα ήξεραν ποιο είναι το συμφέρον τους. το μίσος για το διαφορετικό ήταν πιο μεγάλο από τη νοημοσύνη τους.
ε, αυτό μου πήρε χρόνια να το καταλάβω.
ακόμη και σήμερα εκπλήσσομαι που το απλό, το λογικό, το συμφέρον δεν είναι τόσο κραυγαλέα εμφανές ώστε να αποτελεί τη μόνη επιλογή.
έχει καιρό τώρα που δε μιλάω. δε φτιάχνω. δε δημιουργώ.
φυσικά ο κόσμος μου έχει γίνει πιο γκρίζος, ο δικός μου κόσμος, ο μόνος που μ'ενδιαφέρει πια. αλλά αυτή είναι η χώρα που ζω. γκρίζα όσο δεν πάει.